Κάποτε Μου Είπαν - Once They Told Me

Κάποτε μου είπαν: "ο ουρανός θα ξεσηκωθεί"!

Μέρα τη νύχτα θα κάνει γι' αυτούς που δεν κοιμούνται

πριν το χάραμα. Και τότε μόνο, τ'αστέρια θα είναι εκεί

μα δεν θα φαίνονται, όπως τα αισθήματα

που ψάχνουν λέξεις και δεν βρίσκουν 

όπως τα χέρια που μένουν γυμνά απο αγκαλιά, 

τα μάτια υγρά απο μιά ανάμνηση.

Κάποτε μου είπαν: "η θάλασσα θα διπλωθεί"!

Και κεί που κάποτε πνιγόμασταν τώρα παιδιά θα παίζουν.

Κάποτε μου είπαν πως τέλος δεν θα υπάρξει.

Μονάχα αρχή. Η εξουσία της αγάπης, 

όπως διαπερνά σαν δόρυ, την πανοπλία των προστατευμένων.

Η ώρα της επανάστασης πλησιάζει!

....................

Once they told me: "the sky will rise up"!

Will turn the night into day for those sleeping

before the dawn. And only then, the stars 

will be there but they'll be unseen, 

like emotions reaching out for words and not finding any,

like hands staying with no hug, eyes wet from a memory.

Once they told me: "the sea will fold"!

And wherever we choked once, now kids will play.

Once they told me that the end won't ever be.

Only the outset. The authority of love, as it 

penetrates like a spear, the armor of the protected.

The time of revolution is approaching!

Panagiotis Xourafas  

(in italics)

& the poetic group of Synyparxi...

Pi

Τίγρης, πίθηκος, ύαινα, ζέμπρα

κι απο έξω άνθρωπος.

Αναμνήσεις σχεδόν ξεχασμένες

ραμμένες με αλλόκοτη κλωστή.

Οι γραμμές του μετώπου σου

σε ξεπερνούν, όσο γρήγορα

κι αν τρέξει ο άνεμος.

Το πηδάλιο είναι ξύλινο

γιατί αν ήταν απο σίδερο

θα βούλιαζες.
Σκουριάζει και το ξύλο

μα μην φοβάσαι την σκουριά.

Αν την χαράξεις, θ'αναβλύσει

το θυμάρι που αγάπησες.

Στροβιλίζοντας κυματισμούς

ανακαλύπτω

κρυμμένες σταθερότητες.

Βλέπω τις ρίζες να εξέχουν

απ' την μεθόριο.

Πριν τελειώσει η μέρα

προσπάθησε

να ξεγυμνώσεις τη νύχτα.

Αυτή δεν έχει πηδάλιο.

Η γαλέρα θέλει χέρια

αν είσαι άνθρωπος ή πίθηκος

πόδια ,αν είσαι τίγρης, ύαινα

ή ζέμπρα.

...................

 
Tiger, monkey, hyena, zebra 
And skin deep, a man.

Memories almost forgotten 
stitched with bizarre thread. 
The lines of your forehead 
overcome you, no matter 
how strong the wind blows.

The steering wheel is wooden

'cause if it was made of iron 
you would have sunk. 
Εven the wood rusts
but don't be afraid of the rust. 
If you scratch it will gush 
the thyme you loved.

Swirling ripples
I discover 
hidden stabilities. 
I see the roots protrude 
from the border. 
Before the end of the day

just try

to bare the night. 
It don't have a rudder.

The galleon wants hands 
if you're human or monkey 
feet, if you are tiger, hyena
 or zebra.

Panagiotis Xourafas

Συγκατοίκηση - Cohabitation

 

Μιά φυλακή εν κινήσει
το τρένο γιά τη γή της χαράς
ένας θεός, ως τώρα άγνωστος
μου υποσχέθηκε στο τέλος
πώς θα ραγίσει ο ορίζοντας,
ορίζοντας την τύχη
κι όχι τρέχοντας, να απο-
δράσω σαν λαγός
απο τα σύνορα της λύπης.
Ομως για να γίνει αυτό
έναν όρο μου έβαλε:
το σίδερο και το κάρβουνο
να συγκατοικήσουνε ξανά
στο ίδιο σπίτι.

..............

A jail in motion

the train for the land of joy

one god, unknown till now

promised me in the end

that horizon will crack,

designating destiny

and not running away, 

escaping like a rabbit

from the frontiers of grief.

But in order to do this 

he asked for one condition:

the iron and the coal

to cohabitate once again

in the same home.

Panagiotis Xourafas

Καθρέφτης - Mirror

Μια μέρα ήρθε στο χωριό 
γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε 
ένα κόκκινο λουλούδι, ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε 
να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο 
ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ 
ωραίο αγγελούδι, ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε 
να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.


...........


Οne day in the village 
came the tarantula woman
and everybody rushed to see her
Someone threw some bread to her
and others threw stones at her
to save themselves from ugliness

And a child 
gave her a red flower, a child
A child asked her 
to sing a song, a child

And she said 
"Don't ever tell them
how ugly they seem
those who despise you
but stand there staring"

And she said "Don't ever look
the others in the eyes
cause you become a mirror
and they all break you to pieces"

One day in the village came
a wounded angel
they brought him in a cage
and the wild crowd bought tickets
to see his beauty

And a child, a pretty little angel 
like a tear, a child
A child asked him 
to sing a song, a child

And he said 
"If you want to save yourself
from your own beauty
take an axe and a sword
and cut off your wings"

And he said 
"Don't ever look
the others in the eyes
cause you become a mirror
and they all break you to pieces"




Alkinoos Ioannidis 

Modus Vivendi

Αφυδατωμένα όνειρα

με καθώς πρέπει εφιαλτες
και μιά σκηνή ελάχιστης θλίψης 
που ψυχαρραγεί
σαν αναμονή θρυμματισμένη.
Κι αποσυνδεθηκαμε
έτσι απο την ζωή.
Την βαφτισαμε ζωούλα
και την κλείσαμε
στα μπαούλα.
Και πριν το καταλάβουμε 
κάναμε το άλγος άγος.


 .............


Dehydrated dreams
with decent nightmares
and a scene of minimal sorrow
agonizing 
like crushed waiting.
And we disconnected
thus from life.
We baptized it livelihood
and we closed it 
in the trunks.
And before we know it
we turned the pain to curse.




Panagiotis Xourafas