Ιδέες - Ideas

What do the empty nests of ideas mean
How expectancy flew over
and perched definitely on its reflection
in the unfaltering lake of the eyes
or how the ideas themselves
were empty from the beginning.

Behind our every move
a thread spreads out
When we desire, the thread stretches
becomes meaning
its end gets a bit heavier
as long as it does not break
and when we forget what we lusted
the thread is coiled
becomes a grave
the cenotaph of an idea.

Τhe thing is to see
the hand in the end of the thread
the one that fishes unexpressed
in the unfaltering lake of the eyes
the toss of an idea
and then peacefully folds
the struggle of a lifetime
around its dead body.

The thing is to see
and to recognise
the hand in the end of the thread.
It is neither yours
nor mine
but still perches in our handshake.

(Translated by: Panagiotis Xourafas)

Vasilis Dokos

In Vacuo

Vacuum can not 
be hidden 
with makeup.





Anonymous

Οι Θάμνοι - The Bushes

More than trees
I love bushes.
They bear thirst more
have stronger memory,and
give hospitality more easily.

Of course they lack height
thirst for the sky, and
the great view.

But close to the ground
they care more, and
listen more keenly to
the heartbeat of the hunted.




Loukas Theodorakopoulos

Κρισναμούρτι - Krishnamurti

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ζωή ειναι ενα παράθυρο.

Οχι πόρτα , παράθυρο.

Στο προαύλιο έξω 

δέκα κοφτές αναπνοές,

χίλια αόρατα έντομα 

και μια αναιδής γάτα.

Στο καθιστικό μέσα 

μια λυχνία πυρακτώσεως 

στο γωνιακό τραπεζάκι 

να φωτίζει αδιάφορα

ενα φυτό εσωτερικού χώρου

κι ένας ηλικιωμένος κύριος

να κοιμάται στην πολυθρόνα.

Μέσα απο τον καθρέφτη 

στον απέναντι τοίχο 

φαίνεται μόνο το παράθυρο.

Θα φύγεις σήμερα, 

Θα επιστρέφεις αύριο. 

Τι σημασία έχει ο καπνός;

Καθώς πετούσα τα σκουπίδια 

μια πορτοκαλί πεταλούδα

τράκαρε στον πράσινο κάδο. 

Ηταν η ψυχή του Κρισναμούρτι.

 

 

 ....................................

 

 

 

Life is a window.
Not a door, a window.
In the courtyard outside
ten sharp breaths,

a thousand invisible insects
and a sassy cat.
Inside the living room
an incandescent lamp
on the corner table 

illuminating casually
a houseplant
and an elderly gentleman
asleep in the armchair.
Through the looking glass
on the opposite wall

you can see only the window.
Will you leave today, 

will you return tomorrow.
Why care about the smoke?
As I was throwing the trash
an orange butterfly
crashed onto a green bin.
It was the soul of Krishnamurti.

 

 

 

Panagiotis Xourafas

Τιμωρία - Retribution

 Σαν άσκοπος λυγμός 

με διατρυπάει το μεσονύχτι σου. 

Θυμήσου αγαπημένη: 

το ότι δεν πιάνεις λιμάνι 

δεν σημαίνει απαραίτητα 

πως το λιμάνι δεν υπάρχει. 

Και να το δεις όμως εμπρός σου

πάλι δεν λες ότι υπάρχει.

Τυραννιέσαι έτσι στο διηνεκές

με μικρογραμμάρια ελπίδας.

Αν έστω μια άκυρη στιγμή 

ξεκλείδωνες τα κύματα 

τότε θα καταλάβαινες 

τι μωρία εστί η τιμωρία.
 

..................

As an aimless sobbing

your midnight pierces me.
Remember beloved:

if you can't catch harbor
does not necessarily mean
that the harbor does not exist.
And even if you see it in front of you

you do not say for sure it exists.

So you tyrannize yourself in perpetuity 

with few micrograms of hope.

Just if, in an invalid moment,

you could unlock the waves
then you'd have understood

how much moronism is in retribution. 

Panagiotis Xourafas

La Famiglia Del Poeta - Η Оικογένεια Тου Пοιητή

 



















Τόσο αγαπιόμαστε
που κάθε σύγκρουση είναι μια λάμψη,
εδώ σφιχτά οι δυό μας
κοντά κάθε στιγμή, 
σε μιά σακούλα δεμένη με τη μοίρα:
τόσο ισχυρή νιώθει, οπως
τα τικ-τακ της αγάπης!
Πιά δεν βραδιάζει σπίτι μας,
πάντα μια έκρηξη μας φωτίζει
μόλις αγγιζόμαστε.
Αγαπιόμαστε, με αγάπη
που τυφλώνει κι άλλοτε
τσουρουφλίζει.
Είμαστε μια φαμίλια
από τσακμακόπετρες.

Κοιμάμαι δίπλα στο γιο μου.
Είναι ένα κρεβάτι τύχης και εκείνος συμφώνησε,
αν και απρόθυμα. Γι 'αυτό και αισθάνομαι
στ' αριστερά, πως βαριαναστενάζει,
αφρώδες στρώμα, κουβάρι από γρέζια,
πλαίσιο απο νήματα αγάπης για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια.
Τεράστια έκταση στη βία που ειναι τολμηρή.


 .......................................

Ci amiamo tanto 
ma ogni cozzo e un lampo, 
qui dentro, stretti stretti, 
vicini ogni momento 
in un sacchetto annodato dalla sorte: 
si sente forte come 
per gli urti ticchettiamo! 
Da noi non fa mai notte, 
c'e sempre uno sprazzo che scocca 
illumindandoci appena ci tocchiamo. 
Noi ci vogliamo bene, 
ma di un bene che abbaglia 
e certe volte scotta. 
Noi siamo la famiglia 
delle pietre focaie. 
 
Dormo accanto a mio figlio. 
E' un letto di fortuna e lui ha accettato, 
sia pure a malincuore. Cosi lo sento 
a fianco, che sospira pesante, 
stuoino di spuma, intreccio di bave, 
telaio d'amore filato per quasi quindici anni. 
Tremendo nella violenza che spavaldo … 

Valerio Magrelli 

Γυάλινος Ουρανός - Sky Of Glass

Καρδιά ανυποχώρητη

δωμάτιο με μολόχες 

και ασφόδελους

πίσω μας ενας σωρός εικόνες 

και αισθήματα που πασχίζουν 

να μπουν σε τάξη, μα ποτέ δεν 

το καταφέρνουν. 

Νυχθημερόν 

οι σκαπανείς της αρχαίας πόλης 

σκαλίζουν και

ξανασκαλίζουν τα μονοπάτια 

που δεν έχουν πιά πατημασιές

μονάχα ανάσες πουλιών 

γιατί αυτές ειναι τα μόνα αθάνατα 

ίχνη σε όλη την οικουμένη.

Στην αστική ερημιά του Ιούλη

σ'ολα τα μπαλκόνια του κόσμου 

μετά τα μεσάνυχτα 

και πριν το γιασεμί

τ'αλύγιστα λυγίζουν. 

Τους αρμούς του πεπρωμένου

χαλαρώνουν τα αρμυρίκια 

της προσωρινής ακτής,

που περιμένουν εκεί απο πάντα.

Οσο θυμάμαι απο το σχολείο 

ο ουρανός μας ειναι γυάλινος.

Κι αυτό ειναι το δυστύχημα:

δεν μας προφταίνουν οι δαίμονες 

και παραμένουμε άγγελοι μισοί.

...................

Uncompromising heart

room of mallows

and asphodels

behind us a pile of pictures

and feelings

struggling to get in order

but never achieve it.

Day and night

the pioneers of the ancient city

time and again scratch the pathways

they no more have footprints

but breaths of birds

for these are the only immortal

traces in the whole universe.

In the urban wilderness of July 

in all of the balconies of the world

after midnight

and before jasmine

the unbending bend. 

The hinges of destiny

are loosened by the tamarisks

of the temporary shore,

which wait there forever.

As far as I remember from school

our sky is made of glass.

And this is a misfortune:

the demons can't catch us

so we stay half angels.

Panagiotis Xourafas

Μέσα Στις Πέτρες - Amid The Stones

 

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει 

μοναχός του στο πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα δω σ' αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.

.................

 

 Yet did not commit suicide.
Have you ever seen any fir going down in
the sawmill on its own?
Our position is in here in this forest
with branches cut and trunks half burnt
with roots wedged amid the stones.

Aris Alexandrou

Τα Ντουρνεράκια - Dunje Ranke

Ντουρνεράκια. Ένας χορός που χορεύεται απο αρκετά παλιά στην Κρήτη 

και έχει πάρει το όνομα του από τους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού.

Πρόκειται για το γνωστό (χασαπο)σέρβικο χορό, ο οποίος πέρασε 

στη δισκογραφία από τον Κώστα Μουντάκη την δεκαετία του 1960,
και ήταν το αγαπημένο τραγουδι του πατερα του φίλου μου Διονύση 
Πρεβεζάνου, ο οποιος εφυγε απο τη ζωη πριν ένα χρόνο:

 

Τα κορίτσια Σερβικά τα λένε Ντουρνεράκια
και χορό τον είχανε τα ντελικανιδάκια
Ντουρνεράκια ντουρνεράκια ντουρ και παλαμάκια
Χρόνια περαζόμενα λεβέντες γεροντάκια
όλο χάρη κι ομορφιά με τα κοντά βρακάκια
Μες στσι φτωχογειτονιές και τα στενά σοκάκια
ξεφαντώναμε μαζί όλα τα χωριανάκια
Εποχές αξέχαστες με του σεβντά μεράκια
που χορεύαμε κι εμείς στην Κρήτη Ντουρνεράκια
Αντρες που φορούσανε τριζάτα στιβανάκια
και δαχτυλιδόνανε τα μαύρα τους μουστάκια.

Από αφηγήσεις γνωρίζουμε 

ότι τουλάχιστον στο νομό Ρεθύμνου, χορεύονταν από τα τέλη του 19ου αιώνα.

Ποιο είναι όμως το τραγούδι που ταξίδεψε στη βαλκανική χερσόνησο και έφτασε 

έως και την Κρήτη για να καθιερωθεί εκει ως “παραδοσιακός” χορός; 

Πρόκειται για το παραδοσιακό Σέρβικο τραγούδι “Dunje Ranke” (=Φρέσκο Κυδώνι),

και το οποίο μπορείτε να ακούσετε εδω , ενώ ακολούθως υπαρχουν και οι στίχοι του

στα Σερβικά και σε Ελληνική -σχεδόν-πιστή απόδοση απο τον γράφοντα: 

 

Idi kući, obuci se, lele, dunje ranke.
Dunje ranke, dunje ranke, kruške karamanke.
Onda dođi, kolo vodi, lele, dunje ranke.
Dunje ranke, dunje ranke, kruške karamanke.
Idi kući, očešljaj se, lele, dunje ranke.
Dunje ranke, dunje ranke, kruške karamanke. 
Opet dođi, kolo vodi, lele, dunje ranke.
Dunje ranke, dunje ranke, kruške karamanke.

................................


Πάτε στο σπίτι, και ντυθείτε, φρέσκα μου κυδώνια
Φρέσκα μου κυδώνια, φρέσκα μου κυδώνια, αχλάδια δροσερά.
Τότε ελάτε, και σύρτε το χορό, φρέσκα μου κυδώνια
Φρέσκα μου κυδώνια, φρέσκα μου κυδώνια, αχλάδια δροσερά.
Πάτε σπίτι, και χτενιστείτε, φρέσκα μου κυδώνια
Φρέσκα μου κυδώνια, φρέσκα μου κυδώνια, αχλάδια δροσερά.
Πάλι ελάτε, και σύρτε το χορό, φρέσκα μου κυδώνια
Φρέσκα μου κυδώνια, φρέσκα μου κυδώνια, αχλάδια δροσερά.




Panagiotis Xourafas
 

Δεν Χωράς Πουθενά - You Can't Fit Nowhere

Αν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα
Αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή
Αν δε χωράς μέσα σε μια ονειροπαγίδα
Αν δε χωράς σε μια αγκαλιά φυλακή

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χωράς πουθενά δε χωράς πουθενά

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χωράς πουθενά πουθενά πουθενά

Αν δε χωράς μέσα σ’ ένα άνοστο αστείο
Αν δε σου φτάνει μια σκληρή προσευχή
Αν δε χωράς μέσα σ’ ένα ψυχοπορνείο
Αν δε χωράς σ’ ένα σπασμένο κορμί


......................


If you can’t fit in a miserable homeland
If a blind hope is not good enough for you
If you can’t fit in a dream-trap
If you can’t fold in arms that shut you in

Then what a shame,what a shame,what a shame
You are everywhere a left-over,everywhere dying
Then what a shame,what a shame,what a shame
There’s nowhere you can fit, nowhere you can fit in

If you can’t fit in a bad tasted joke
If a tough prayer is not good enough for you
If you can’t fit in a soul-brothel
If you can’t fit in a broken body 

Then what a shame,what a shame,what a shame
You are everywhere a left-over, everywhere dying
Then what a shame,what a shame,what a shame
There’s nowhere you can fit, nowhere you can fit in



Giannis Aggelakas 

Λαβύρινθος Δαντελωτός - Lacy Labyrinth

Ερημη πόλη δίχως τελειωμό

άδειοι οι δρόμοι κι οι πλατείες

και γω να ψάχνω σε πορείες

ενα θαμπό αντικατοπτρισμό.

Στης μοναξιάς τους τοίχους

λέξεις και γράμματα μετρώ

για το φευγιό που καρτερώ

ισόβια φυλακίζω στίχους.

Ντόκο δεν έχει η λησμονιά 

στου φεγγαριού την ρότα 

απ' τα ταξίδια μας τα πρώτα

χρώματα δεν αλλάξαν τα πανιά.

Ελα της κάμαρης μου φως

και ξέπλεξέ μου το σκοτάδι,  

μίτος που τρέμει ειναι το βράδυ

λαβύρινθος δαντελωτός.

..............

Deserted city with no ending

the streets and squares are empty

and I 've been looking for in marches

for just a blurry mirage.

On walls of loneliness

I count up letters and words

for that escaping I expect

I keep imprisoning lyrics for life.

Οblivion has no dock

in the course of the moon

ever since our first voyages

sails haven't changed colour.

Come on light of my bedroom

and unbraid me from darkness

night is a trembling thread

within a lacy labyrinth.

Panos Xourafas