Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ’ επτασφράγιστο κιτάπι
άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη
.................... Every time you start down some road, in life
Don't wait for the dark of night to find you
Keep your eyes open night and day
because in front of you there is always a net spread [to catch you]
Keep your eyes open night and day
because in front of you there is always a net spread [to catch you]
If ever you get caught in its mesh
nobody will be able to get you out
find the edge of the web by yourself
and if you are lucky, get out again
find the edge of the web by yourself
and if you are lucky, get out again
That net has heavy names
that are written in a sealed book
Some call it the treachery of the nether world
and some call it the love of the first springtime
Το κελί μας σπίτι περιτριγυρίζουν σκιές τρομακτικές σιγές σπαρακτικές, οι ανθρωποφύλακες που προυπαντούνε το αύριο της οργής καθώς βυσσοδομούν στο παρασκήνιο του χθές. Στην αλλαγή βάρδιας πάντα με βρίσκει απροετοίμαστο μιά παιδική ζωγραφιά. Έχει ανοίκεια χρώματα. Ανεξίτηλα σαν θλίψη, ανεξάντλητα σαν αιωνιότητα. Λίγο χρόνο σου ζητώ. Μου χρωστάς ενα τέλος Λίγο χρόνο σου ζητώ Σου χρωστάω μια αρχή. Γιατί πάντα με φοβίζουν τα παζαρέματα πριν το λιόγερμα αφού τοτε φαντάζουν ανίκητοι αυτοί οι αισχροί μπάσταρδοι. Στο υγρό τζάμι υπογράφω ασημοδιάφανες σκέψεις. Μέσα απ τα κάγκελα φρουρούνται όνειρα και σκουριά.
..................... Our cell house is surrounded by frightening shadows by agonizing silences, the watchmen that welcome tomorrow's wrath as they scheme for in the background of yesterday. At shift change always finds me unprepared a child's drawing. It has unfamiliar colors. Indelible as sadness, inexhaustible like eternity. I ask you for some time.You owe me an end. I ask you for some time. I owe you a beginning. For it always scares me haggling before sunset, for they seem invincible then all these shameful bastards. On the liquid glass I sign silver clear thoughts. Through the fence barsare guarded dreams and rust.
Kαταριέμαι την ουδέτερη ποίηση εκείνων που την βλέπουν ως πολιτισμική πολυτέλεια , νίπτουν τας χείρας τους, κάνουν πως δεν ξέρουν και ξεφεύγουν απο την πραγματικότητα. Καταριέμαι την ποίηση εκείνων που δεν επιλέγουν στρατόπεδο ώσπου να καταλερωθούν. ....................... I curse poetry conceived as a cultural luxury by the neutral ones who wash their hands, pretend not to know, and escape from reality. I curse the poetry from those that do not take side until getting dirty. Gabriel Celaya
Τι είναι αγάπη; Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένα. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ και εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει Χάνομαι. .............. What is love? It is neither sympathy nor kindness. Sympathy has two,one who hurts and one who sympathizes. Kindness has two,one who gives and one who receives. But love has one. The two come close and become one. They don't separate. The me and you perish. To love means to lose myself out. Nikos Kazantzakis
Κι αν την ζωή μου έζησα μονάχος Να δραπετεύω γύρευα απ το αρχαίο άχος Στο φως χανόμουνα και το σκοτάδι Απ το πρωί μέχρι αργά το βράδυ
Κι αν την ζωή μου έζησα μονάχος Δεν το επέλεξα να γίνω μονομάχος Μες στην πολύβουη χρυσή αρένα Να ανταγωνιζομαι με βία εμένα
Κι αν την ζωή μου έζησα μονάχος Πότε σπαρτό στον άνεμο και πότε βράχος Ποτέ δεν δείλιασα έτσι διττά να ζήσω Την τύχη μου στην τύχη να αφήσω.
.................... What if I lived my life alone Searching to escape the ancient ache I got lost in the light and in the dark From dawn till late at night
What if I lived my life alone
I didn't choose to be a gladiator Inside this busy and golden arena To compete myself with violence
What if I lived my life alone
Being either wheat in the wind or rock I never hesitated to live this dually And leave my fortune in fortuity. Panagiotis Xourafas
Αντίδωρο Ανάκατες εφημερίδες χάμου στο πάτωμα. Κι εμείς χωρίς καθρέφτη, αλλά με όλη την άνεση των στερημένων, φορέσαμε το καπέλο μας, βγήκαμε στο δρόμο, δε χαιρετήσαμε κανέναν. Απογύμνωση
Η σόμπα σκούριασε. Τα μπουριά ξεφλουδάνε. Οι τοίχοι ραγίζουν. Στο κάδρο ένα δέντρο ολομόναχο πράσινο ακόμη. Πούλησες και το ρολογάκι του χεριού σου. Νοθέψανε και τον καφέ. Ενα τσιγάρο ξεχασμένο καπνίζει στο σταχτοδοχείο. Λοιπόν, τόσο μεγάλο κενό, τόση στέρηση, η ελευθερία;
........................ Holy Bread Mixed newspapers down on the floor. We,without a mirror, but with all the comfort of the dispossessed, we wore our hat, we hit the road, not greeted anyone. Stripping The stove rusted. The pipes pare. The walls crack. In the frame a tree all alone, still green. You sold your small watch of your wrist. They adulterated coffee too. A cigarette forgotten is still smoking in the ashtray. Well, such large gap, such deprivation is freedom?
Ω, υποτροπιάζουσα Άνοιξη Πίνω το νέκταρ σου Οσφρύζομαι τ'άρωμα σου Και με το μέλανα χυμό σου Λιωμίδι γίνομαι κατρακυλώντας στα πεζούλια της γης. .................. Oh, relapsing Spring I drink your nectar I smell your perfume And with your black juice Ι get so drunk slumping the terraces of the earth. Ioanna Panagopoulou
