Μια Ιστορία Για Την Αποκαθήλωση Της Ιωάννας

 

















Δες τις στάσεις μου, κάμα-σούρα 
με κοσμικό παλμό για ξεκάρφωμα.

Αν καταφέρω να πικάρω τα ηδονοβλεπτικά σου,
τότε ίσως με δεις με της ψυχής τα μάτια.

Ιωάννα, δε σου είπαν ότι το πρώτο γράμμα θα το διαβείς σα να ανεβαίνεις σε βουνό.

Πότε ως ιαχή, πότε ως ξίφος και τα δύο διαρρήκτες, το ένα του αέρα, το άλλο της
σάρκας. Μα και τα δύο διαρρηγνύουν κυρίως τα ιματιά τους.
Έτσι σχισμένα τα φορούν στις μοίρες σου, που σαν άλλοι κουκουλοφόροι
νανουρίστηκαν γλυκά απ τη σκιά της ίδιας τους της κουκούλας.
Κι έχασαν τον ερχομό σου κι έντρομες ξύπνησαν στο πρώτο σου κλάμα.
Είσαι εδώ, έχεις πια έρθει. Σώμα με σώμα, σώμα έξω από το σώμα,
Σώμα, απόσταση, το σώμα. Βαφτίστηκες όταν τα πρώτα σου δόντια έβγαλες,
για να δαγκώνεις ευγενώς  και να μασάς τελευταία.
Κι όταν την πρώτη πεινασμένη ανάγκη σου άρθρωσες, έγινες κοριτσάκι.
Ξέρεις, λίγο πιο κει απ το κόρη και λίγο πιο μετά από το τσακ., που ακούστηκε
σαν πρωτοσυνέβη το πέρασμα στο ω και σώζεσαι απ την αναίδεια του
αυθορμητισμού σου πέφτοντας απ το κλαρί. Τσακ και μετά α. Φαίνεται. Πληγώθηκες
από την πτώση. Κράτα τη μέση,  την παλλινδρόμεση Ω! Ξανά.
Ο ‘ερωτικός’ του Χριστιανόπουλου και η επίσκεψη της Ήβης.
Σου προσφέρεται αίμα, σου προσφέρεται νέκταρ. Πίνεις και τα δύο σαν
η δίψα σου να κράταγε αιώνες και είναι η στιγμή που η ανάσα στα στόματα των
ποιητών γίνεται απαρηγόρητη μνήμη. Γίνεσαι Δίας, γίνεσαι Ήρα.
Γεννάς ήβη, γεννάς αυθάδεια κι ‘ερωτικούς’ δικούς σου.
Α, και δυο δρασκελιές σε οξείες γωνίες που γίνονται γωνιές σου, γονείς σου,
που γίνονται μια αγκαλιά πριν τη συντριβή σου, πριν την υπερτροφία του χρόνου σου.
Α, και ύστερα κενό… το Αυτό.
Ιωάννα, αποκεφαλισμένη, Άννα , με τα χέρια σηκωμένα 
και παλάμες ανοιχτές..
‘ναααα’.

Aglaia Milia