Σκοντάψαμε στο ρείθρο
Των προθύμων νεκρών'
Με το μυαλό μας πάνω
Και τα μάτια μας κάτω
Χάσαμε στον υπόνομο
Τα κλειδιά της άνοιξης.
Την εποχή που αγαπήσαμε,
Όπως κι'αν την αγαπήσαμε
Περιγραμμένοι όντας κύκλοι
Στο ρόμβο της ευφορίας
Μας την γυρνά σε μίσος
Το απεχθέστατο σκιάχτρο
Στο αγρόκτημα τού φόβου.
Μας υποσχέθηκαν ανέξοδα
Ωδές στην ύψιστη χαρά
Αλλά μας δώσανε,αλίμονο
Σονάτες δίχως σεληνόφως.
Α,εσύ ποιητή της βροχής
Συνοδοιπόρε ευκολόπιστε
Με το γλυκόπικρο βλέμμα
Της ενοχής των ζουμπουλιών,
Σου υποσχεθήκαν τη ζωή τους
Μ'αντάλλαγμα το θάνατό σου'
Και σύ τους πίστεψες,κι'ακόμα
Δεν το λές,μα τους πιστεύεις..
.................
We stumbled in the kerb
Of the willing dead'
With our minds up
And our eyes down
Lost down the gutter
The keys of spring.
The season we loved
Anyway we loved it,
Being circumscribed circles
Round the rhombus of euphoria,
The most hideous scarecrow
Turns back on us in hatred
In the farmhouse of fear.
They promised us worthlessly
Odes to the greatest joy
But they gave us, what a pity,
Sonatas with no moonlight.
Ah, you poet of the rain
Gullible fellow traveller
With the bittersweet look
Of hyacinths' guiltiness
They promised you their life
In exchange for your death'
And you believed them,and though
You say not, you still believe them.
Panagiotis Xourafas
