Tuesday 30 March 2010

Οι Πόνοι της Παναγίας - St.Mary's Pain



Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πoια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ' άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες στα βρόχια της οργής
ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα'χεις μάτια γαλανά
θα 'χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ' την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

...................

Where should I hide you my son
so that bad people can't reach you
in which oceanic island,
in which deserted mountain top
?

Ι won't teach you to speak
and cry for injustice
I know that you will have
a heart so good,so sweet
that in the raindrops of anger
tomorrow you'll wring your heart.

You will have eyes of blue
and a tender body
I will keep you safe from evil eyes
and harsh weather.

From the first startle
of awakened youth
You are not for fights
You are not for the cross
You are a neat child
not a slave,not a slave or a traitor.


And if some day your sanity
the fair light of lightning
and if they ask you for the truth
my child don't You say it.


Humans are beasts and they can not
sustain the light
It is not that truth is golder
than the truth of silence,
A thousand times if you were born
a thousand times you would be crucified.



Poetry : Costas Varnalis
Music : Loukas Thanou
Vocals : Nikos Xylouris
English Text : Panagiotis Xourafas
Video : http://www.youtube.com/watch?v=7hk9BC2JmOY

Monday 29 March 2010

Μεγάλη Δευτέρα 2010

Ασπίδα εγώ, βαθύ ντεκολτέ εκείνη, έχασα κατά κράτος...
Για την Ανοιξη, λέω...


Σαν κρυπτομνησία που κάποτε φανερώνεται, ή σαν μνήμη κρυφή που δεν θέλει να το ρισκάρει και να αναδυθεί,ψυχανεμίζομαι ότι το Μεγαλοβδόμαδο ανεβαίνει -από τότε που ήμουν παιδάκι το διαισθανόμουν, αλλά έπρεπε να μεγαλώσω σαράντα τραύματα για να το νοιώσω- κάθε φορά στη σκηνή σαν ζεϊμπέκικο που ρετάρει στο πιάνο του Κραουνάκη. Αμφίθυμο,σαν να μη θέλει να ξέρει πως γνωρίζει τι θα συμβεί, θέλει το Μεγαλοβδόμαδο κι αυτό μια φορά να σταθεί σαν σημαία αγνώστων λοιπών στοιχείων...
Ματαίως, ως γνωστόν. Ο δον Κιχώτης των φτωχών, ανύποπτο αρνί όσον ήταν παιδί, τώρα έχει ενημερωθεί. Κανένας δεν έμεινε ζωντανός στον γάμο της Κανά, έκανε λάθος ο πύραυλος κι έγιναν οι εορταστές παράπλευρη απώλεια, οι παράνυφοι έγιναν νεκροί. Και της νύφης και του γαμπρού οι σάρκες, πριν ενωθούν εις μίαν, έγιναν κομμάτια που τα χώρισε ο θάνατος...Δεν είναι συνεπώς πια ανύποπτος ο Αμνός, πάει κι έρχεται, έρχεται και φεύγει αιώνες τώρα· και οι μαθητές των μαθητών του το ίδιο, άλλους τόσους αιώνες τώρα, γεμίζουν τη Γη με σταυρούς.Πύραυλοι πολλαπλών κεφαλών Λερναίες Υδρες και εισέρχεται η άνοιξη στο Μεγαλοβδόμαδο σαν γιασεμάκι που θα κοπεί για τον επιτάφιο.

Ερχόμενος, λέει, φέτος ο Κύριος συνάντησε στον δρόμο του έναν ραγισμένον γενίτσαρο χτισμένον σε ένα γεφυράκι. Σπασμένες γύρω γύρω οι ημέρες του, σαν τα γυαλικά της μάνας του.Ταπεινός Αυτός που ήρθε για τους τελώνες, τις πόρνες και τους σαλούς, πήρε απ' του γενίτσαρου την καρδιά όλα τα κρίματα και τους φόνους και τα έκανε βροχούλα έκλαψε με τα δάκρυά της και ο εξωμότης· λυτρώθηκε· κι ύστερα ξανάγινε γενίτσαρος. Είθισται...

Την τελευταία στιγμή προσπαθούσε να αλλάξει ζώδιο ο Εκτορας, να αποπροδικάσει την τύχη του κι άλλος να πέσει βορά του Αχιλλέα. Δεν γίνονται αυτά παλληκάρι μου, τα επιτόκια αλλάζουν πάντα υπέρ της Τράπεζας.Αλλωστε τους εμπόρους για μία μόνον ημέρα έδιωξε απ' τον Ναό ο Επαναστάτης, ύστερα ξανάπιασαν βάρδια οι νόμοι και οι προφήτες κι έγινε πάλι το θέλημα των Δυνατών.

Μαγεμένος με τα γράμματα και τις ιστορίες ανησυχούσα έως πρότινος, σαν θρασύ μειράκιο παρ' ότι πλέον μεσήλιξ, μήπως κάποτε γεράσουν τα αγάλματα. Τώρα λυπάμαι που δεν θα γεράσουν ποτέ.Και οι δύο τρόποι Σου απέτυχαν.Ο Εκτορας αμύνθηκε, κι έπεσε. Εσύ γύρισες και το άλλο μάγουλο κι αυτοί που Σε σταύρωσαν, σταυρώνουν έκτοτε λαούς και λαούς στο όνομά Σου - μπανάλ διαπίστωση κι όμως φρικτή.Πύραυλοι ύβρεως-αέρος, πύραυλοι εδάφους-ύβρεως σκάνε και τούτη την άνοιξη πάνω στις Τροίες του κόσμου, όπως τα βεγγαλικά τη νύχτα της Ανάστασης στις ειρηνικές μας πόλεις. Και οι Τροίες πέφτουν.
Ολες οι Τροίες πάντα πέφτουν...

Στάθης
(Ελευθεροτυπία, 29/3/2010)

Friday 26 March 2010

An Invincible Summer - Ένα Ακατανίκητο Καλοκαίρι

Στά βάθη του Xειμώνα
έμαθα τελικά
πως υπήρχε μέσα μου

ένα ακατανίκητο Kαλοκαίρι.
.............
In the depths of Winter
I finally learned
that there was in me
an invincible Summer.


Albert Camus

What I Need - Οτι Έχω Ανάγκη

Ψάχνοντας για ότι έχω ανάγκη,
και δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό,
πήγαινα από άνθρωπο σε άνθρωπο,
και είδα πως όλοι τους μαζί
έχουν λιγότερα από μένα
που δεν έχω τίποτα, και πως άφησα
στον καθένα από αυτούς ένα κομμάτι
από αυτό που δεν έχω και που αναζητώ.
............................................

Searching for what I need, and I
don't even know precisely what that is,
I was going from a man to a man,
and I saw that all of them together have
less than me who has nothing, and that I
left to each of them a bit of what I don't have
and I've been searching for.



Ivo Andrić

Thursday 18 March 2010

Άνοιξη (Καρυωτάκης-Πολυδούρη)

Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922, όταν η Πολυδούρη ήταν 20 χρονών και ο Καρυωτάκης 26. Εκείνη είχε δημοσιεύσει κάποια πρωτόλεια ποιήματα, εκείνος είχε εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, τον «Πόνο των ανθρώπων και των πραμάτων» (1919) και τα «Νηπενθή» (1921), και είχε ήδη κατακτήσει την εκτίμηση ορισμένων κριτικών και ομοτέχνων του.Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης μαθαίνει ότι έχει προσβληθεί από σύφιλη, νόσημα τότε ανίατο και κοινωνικά στιγματισμένο. Το ανακοινώνει πρώτα στην αγαπημένη του και της ζητά να χωρίσουν. Εκείνη, του προτείνει να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, αλλά ο Καρυωτάκης είναι πολύ περήφανος για να δεχθεί τη θυσία της. Εκείνη πάλι αμφιβάλλει για την ειλικρίνειά του, νομίζει ότι η αρρώστια του είναι πρόφαση για να την απομακρύνει από κοντά του. Στη διάρκεια του 1924 μπαίνει στη ζωή της ο δικηγόρος Αριστοτέλης Γεωργίου, άρτι αφιχθείς εκ Παρισίων. Είναι νεαρός, ωραίος και πλούσιος. Θα τον αρραβωνιαστεί στις αρχές του 1925, αν και στην καρδιά της σιγοκαίει ο έρωτάς της για τον Καρυωτάκη. Παρά την αφοσίωση του αρραβωνιαστικού της, η Μαρία Πολυδούρη δείχνει να μην μπορεί να συγκεντρωθεί σοβαρά σε καμιά δραστηριότητα. Χάνει τη δουλειά της στο Δημόσιο από τις αλλεπάλληλες απουσίες της κι εγκαταλείπει τη Νομική. Φοιτά στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, προλαβαίνει μάλιστα να εμφανισθεί ως ηθοποιός σε μία παράσταση.Το καλοκαίρι του 1926 διαλύει τον αρραβώνα της και φεύγει στο Παρίσι. Τον Δεκέμβριο του 1927, ο Καρυωτάκης εκδίδει τη τελευταία του ποιητική συλλογή, με τίτλο Ελεγεία και Σάτιρες.Τον Φεβρουαρίου του 1928 αποσπάται στην πόλη της Πάτρας και λίγο αργότερα στην Πρέβεζα. Η αλληλογραφία του με συγγενείς του την περίοδο αυτή, αναδεικνύει την απόγνωση του Καρυωτάκη για την επαρχιακή ζωή και την μικρότητα της τοπικής κοινωνίας. Στις 20 Ιούλη αποπειράται να αυτοκτονήσει προσπαθώντας μάταια να πνιγεί. Την επόμενη μέρα, αφού επισκέφτεται ένα καφενείο της Πρέβεζας, λίγες ώρες αργότερα αυτοκτονεί με περίστροφο κάτω από έναν ευκάλυπτο. (Έχοντας πάνω του σημείωμα, στο οποίο γράφει: http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=13&t=136445 ) Στο μεταξύ,στο Παρίσι η Πολυδούρη σπουδάζει ραπτική, αλλά δεν κατορθώνει να εργαστεί, επειδή προσβάλλεται από φυματίωση. Επιστρέφει στην Αθήνα και συνεχίζει τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου μαθαίνει για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της Κώστα Καρυωτάκη. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί την πρώτη της ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Οι τρίλλιες που σβήνουν» και το 1929 τη δεύτερη, με τίτλο «Ηχώ στο Χάος». Η φυματίωση τελικά θα την καταβάλει και θα αφήσει την τελευταία της πνοή στην Κλινική Χριστομάνου τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930. Παρακάτω ακολουθούν δυό ποιήματα για την Άνοιξη, με τίτλο "Άνοιξη", ένα του Καρυωτάκη και ένα της Πολυδούρη:

Έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους.
Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση τής νιότης
παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία...
Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.

Το κυπαρίσσι, ατελείωτο σα βάσανο, προς τ' άστρα
σηκώνει τη μαυρίλα του διψώντας τον αέρα.
Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δύο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισία τους
τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.

Costas Kariotakis
........................

Φούντωσε η Άνοιξη και δω σε κάθε δέντρου κλώνο.
Τα πάρκα λουλουδίσανε και κείνα.
Μα δε μου λέει η γιορτερή χαρά τους, παρά μόνο
πως λείπω μακριά ’πο σέν’ Αθήνα.

Έρχεται ακάλεστη, βουβή, μέσ’ στου ηλίου το θάμπος
βροχούλα που κανείς δεν υποπτέφτη
και νοιώθω, η νοσταλγία σου καθώς μ’ ανάφτει, σάμπως
ξεχωριστά για μένανε να πέφτη.

Maria Polydouri

Sunday 14 March 2010

Seeds Of Love-Της Αγάπης Σπόροι














посвећено Марини

As the rain was pouring down
and there was not a green leaf
to teach me how to laugh
you knocked on my window pane
and put secretly and silently
on my deserted palm
the seeds of love.


Giannis Ritsos

Tearful Eyes - Δακρυσμένα Μάτια



Δακρυσμένα μάτια νυσταγμένοι κήποι
όνειρα κομμάτια ας ήτανε να ζω
στους μεγάλους δρόμους κάτω απ' τις αφίσες
στα χιλιάδες χρώματα ας ήταν να βρεθώ.
Να 'ταν η καρδιά μου λαμπερό αστέρι
να 'ταν η ματιά μου δίκοπο μαχαίρι
αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι...


Tearful eyes, drowsy gardens
shattered dreams I wish to live
In the wide streets under the placards
in thousands of colours I wish to be.
I would like my heart to be a shining star
and my glance to be a double-edged knife
a glittering sword at noonday.


Poetry: Giannis Theodorakis
Music : Mikis Theodorakis
Vocals: Giannis Poulopoulos
Video Link: http://www.youtube.com/watch?v=UoMQ2KFnWzc

Wednesday 10 March 2010

Charles Bukowski - In Memoriam

Ο Χάινριχ Καρλ (Χένρυ Τσαρλς) Μπουκόφσκι γεννήθηκε στο Άντερναχ της Δυτικής Γερμανίας, στις 16 Αυγούστου του 1920. Η Γερμανίδα μητέρα του, Καταρίνα Φεττ, και ο πατέρας του, Χένρυ Μπουκόφσκι, Αμερικανός στρατιώτης πολωνικής καταγωγής, γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής στη Γερμανία, στα τέλη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1922, το ζευγάρι και ο μικρός Τσαρλς μετανάστευσαν στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκαν στο Λος Άντζελες. Στην πόλη των αγγέλων, ο Μπουκόφσκι έμελλε να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Η παιδική και εφηβική ηλικία του σημαδεύτηκαν από την προκατάληψη των Αμερικανών για τη γερμανική καταγωγή του, την αδιάκοπη κακοποίησή του από τον πατέρα του και την παραμόρφωση των χαρακτηριστικών του από μια επώδυνη μορφή ακμής -βιώματα τα οποία κατέγραψε πολύ αργότερα στη νουβέλα "Ham on Rye" (1982). Από το 1939 έως το 1941 παρακολούθησε μαθήματα δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας στο Los Angeles City College. Το 1941 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να γίνει συγγραφέας. Ωστόσο, το εγχείρημά του δεν απέδωσε... Το 1944, δημοσίευσε την πρώτη του ιστορία "Aftermath of a Lengthy Rejection Slip" στο περιοδικό Story και επέστρεψε στο Λος Άντζελες. Εκεί γνώρισε μία από τις σημαντικότερες γυναίκες της ζωής του, την Τζάνετ Μπέικερ, δέκα χρόνια μεγαλύτερή του και αλκοολική, όπως κι ο ίδιος. Μαζί της μοιράστηκε τα επόμενα δέκα χρόνια της πορείας του. Στο ίδιο διάστημα περιπλανήθηκε σ` όλη τη χώρα, δουλεύοντας ως οδηγός φορτηγού, χειριστής ασανσέρ, σε εργοστάσιο παρασκευής σκυλοτροφών κι άλλες "δουλειές του ποδαριού", που θα του εξασφάλιζαν τα προς το ζην και, κυρίως, το αλκοόλ, το οποίο κατανάλωνε σε μεγάλες ποσότητες. Οι εμπειρίες που αποκόμισε απ' αυτές τις περιπλανήσεις τού χρησίμευσαν ως υλικό για τα έργα του. Αρκετές, μάλιστα, περιλαμβάνονται στο σενάριο της ταινίας "Βarfly" (1987), όπου τον Χένρι Τσινάσκι (ή Χανκ), δηλαδή το λογοτεχνικό alter ego του Μπουκόφσκι, υποδύεται ο Μίκυ Ρουρκ. Το 1955, ο Μπουκόφσκι, παντρεμένος ήδη με την Μπάρμπαρα Φράι, εκδότρια ενός μικρού περιοδικού, γράφει για πρώτη φορά ποίηση, έπειτα από μια περιπέτεια της υγείας του, που λίγο έλειψε να αποβεί μοιραία. Ο γάμος του με τη Φράι δεν κράτησε ούτε δύο χρόνια. Το 1958, πιάνει και πάλι δουλειά, αυτήν τη φορά ως υπάλληλος στο Ταχυδρομείο τους Λος Άντζελες. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα δέκα, περίπου, χρόνια που πέρασε εκεί ήταν, από δημιουργική άποψη, τα πλέον στείρα και αδρανή. Σύμφωνα όμως με άλλες πηγές, δημοσίευσε διαρκώς κείμενα σε μικρά περιοδικά κι έγινε γνωστός στους ποιητικούς κύκλους ως "ο βασιλιάς των μικρών εντύπων". Από το 1960, μάλιστα διατηρούσε την εβδομαδιαία στήλη Notes of a Dirty old Man ("Σημειώσεις ενός πορνόγερου") στην περιθωριακή εφημερίδα Open City. Στη ζωή του ο Μπουκόφσκι είχε αναρίθμητους δεσμούς κι εφήμερες σχέσεις. Το 1964, γεννιέται η κόρη του Μαρίνα Λουίζ, καρπός της σχέσης του με τη θαυμάστριά του Φράνσις Σμιθ. Παρά το γεγονός ότι ο δεσμός με την μητέρα δεν διήρκεσε πολύ, ο Μπουκόφσκι διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του μια ιδιαίτερη σχέση με την κόρη του. Το 1966, ο εκδότης Τζον Μάρτιν ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Black Sparrow Press, με βασικό συγγραφέα του τον Μπουκόφσκι. Η γνωριμία των δύο ανδρών έμελλε να σημαδέψει ανεξίτηλα τη ζωή του Μπουκόφσκι: το 1970, ο Μάρτιν του προσφέρει 100 δολάρια την εβδομάδα εφ` όρου ζωής, προκειμένου να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή. Έχοντας κατακτήσει πλέον την οικονομική ανεξαρτησία του, ο Μπουκόφσκι παραιτήθηκε από το ταχυδρομείο. Η παραγωγικότητά του αυξήθηκε κατακόρυφα και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ολοκλήρωσε την πρώτη του νουβέλα "Post office" (1971). To 1985 παντρεύτηκε τη Λίντα Λη Μπέιλε, με την οποία έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Χαρακτηριστικό απόσπασμα Μπουκοφσκικής γραφής:

Το μυαλό μου ήταν άδειο. Άρχισα να κρυώνω. Όντας γερομαλάκας, σκέφτηκα πως το καλύτερο ήταν να φορέσω το σακάκι μου. Κατέβηκα με τις κυλιόμενες σκάλες από τον τέταρτο όροφο. Ποιος εφηύρε τις κυλιόμενες σκάλες; Σκαλοπάτια που κινούνται. Τώρα, μιλάμε για τρέλα. Οι άνθρωποι ανεβοκατεβαίνουν κυλιόμενες σκάλες, ασανσέρ, οδηγούν αυτοκίνητα, έχουν πόρτες στο γκαράζ που ανοίγουν με το πάτημα ενός κουμπιού. Ύστερα πηγαίνουν στα γυμναστήρια γα να διώξουν το λίπος. Σε 4000 χρόνια δεν θα έχουμε πια πόδια, θα κινούμαστε πάνω στις κωλοτρυπίδες μας ή ίσως θα κυλάμε σαν τα αγριόχορτα που παίρνει ο άνεμος. Κάθε είδος καταστρέφει τον εαυτό του. Αυτό που σκότωσε τους δεινόσαυρους ήταν πως έφαγαν τα πάντα κι ύστερα χρειάστηκε να φάει ο ένας τον άλλον κι αυτό οδήγησε στο να απομείνει ένας και πέθανε ο γαμημένος απ’ την πείνα.

Ο Μπουκόφσκι πέθανε από λευχαιμία στις 9/3/1994, στο San Pedro της California, στην ηλικία των 73 ετών, λίγο καιρό αφότου είχε τελειώσει το τελευταίο του βιβλίο "Αστυνομικό" (Pulp). Πάνω στον τάφο του είναι γραμμένες οι λέξεις "Μην Προσπαθείς" (Don't Try). Σύμφωνα με τη γυναίκα του, το νόημα των παραπάνω λέξεων έχει να κάνει με τις παρακάτω φράσεις: "Εάν σπαταλάς όλη σου την ώρα προσπαθώντας, τότε το μόνο που πράττεις είναι να προσπαθείς. Γι' αυτό μην προσπαθείς. Πράξε" ("If you spend all your time trying, then all you're doing is trying. So don't try. Just do").

Περισσότερα γιά τη ζωή και το έργο του :
http://www.remaliaclub.gr/forum/showthread.php?t=1934
His Biography In English :
http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Bukowski


Panagiotis Xourafas

Tuesday 9 March 2010

Aleksandr Solzhenitsyn

Blow the dust off the clock. Your watches are behind the times.
Throw open the heavy curtains which are so dear to you.
You do not even suspect that the day has already dawned outside.
-Φυσήξτε τη σκόνη απ' το ρολόι. Τα ρολόγια σας είναι εκτός χρόνου. Ανοίξτε τις βαριές κουρτίνες που αγαπάτε τόσο. Δεν υποψιάζεστε καν ότι ο ήλιος έχει ήδη χαράξει έξω.

Own only what you can always carry with you: know languages, know countries, know people. Let your memory be your travel bag.
-Να κατέχεις μόνο ότι μπορείς να πάρεις μαζί σου: Μάθε γλώσσες, γνώρισε χώρες, γνώρισε ανθρώπους. Άς γίνει η μνήμη σου ο ταξιδιωτικός σου σάκκος.

It is time in the West to defend not so much human rights as human obligations
-Είναι καιρός γιά τη Δύση να αμύνεται όχι τόσο γιά τα ανθρώπινα δικαιώματα,
όσο γιά τις ανθρώπινες υποχρεώσεις.

The revolution is an amalgam of former Party functionaries, quasi-democrats, KGB officers, and black-market wheeler-dealers, who are standing in power now and have represented a dirty hybrid unseen in world history
-Η Επανάσταση είναι ένα κράμα από πρώην κομματικούς λειτουργούς, δημοκράτες κατ' όνομα, πράκτορες της KGB, καί μαυραγορίτες πονηρούς διαπραγματευτές, που είναι στην εξουσία τώρα, αντιπροσωπεύοντας ένα βρώμικο υβρίδιο που δεν το έχει ξαναδεί ποτέ η παγκόσμια Ιστορία.

How can you expect a man who's warm to understand one who's cold?

-Πώς ελπίζεις ένας άνθρωπος που είναι ζεστός να κατανοήσει αυτόν που είναι κρύος;


Aleksandr Solzhenitsyn



Ο Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν (Александр Исаевич Солженицын, 1918 - 2008) υπήρξε ρώσος λογοτέχνης. Είναι γνωστός κυρίως για τα ημιαυτοβιογραφικά μυθιστορήματα «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» και «Αρχιπέλαγος γκούλαγκ», όπου περιέγραφε τη ζωή στα σταλινικά ειδικά στρατόπεδα εργασίας. Τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1970.Γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1918 στην πόλη Κισλοβόντσκ της Σταυρούπολης και ανατράφηκε από τη μητέρα του Ταϊσίγια, κόρη ενός εύπορου κτηματία που έχασε την περιουσία του μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο πατέρας του Ισαάκ, πρώην αξιωματικός του αυτοκρατορικού στρατού, είχε σκοτωθεί σε κυνηγετικό ατύχημα λίγο μετά τη σύλληψή του.Ο Σολζενίτσιν σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Ροστόβ (Ντον), ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούσε μαθήματα δι' αλληλογραφίας του μοσχοβίτικου Ινστιτούτου Φιλοσοφίας, Λογοτεχνίας και Ιστορίας. Αυτή την περίοδο γνώρισε την πρώτη του σύζυγο Ναταλία Ρεσετόβσκαγια, φοιτήτρια χημείας, με την οποία παντρεύθηκε στις 7 Απριλίου 1940 (χώρισαν δώδεκα χρόνια αργότερα, αλλά ξαναπαντρεύθηκαν το '57 και ξαναχώρισαν το '72).
Κατά το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο υπηρέτησε ως αξιωματικός Πυροβολικού του Κόκκινου Στρατού και παρασημοφορήθηκε δύο φορές για τα κατορθώματα της μονάδας που διοικούσε. Κατά τα τέλη του πολέμου όμως συνελήφθη, διότι σε ένα γράμμα προς φίλο του αναφερόταν ειρωνικά για την προσωπικότητα και τις ικανότητες του Ιωσήφ Στάλιν. Συνεπεία τούτου κατηγορήθηκε για αντισοβιετική προπαγάνδα (το διαβόητο άρθρο 58 του σοβιετικού Ποινικού Κώδικα επί Στάλιν) και μεταφέρθηκε στη Μόσχα για ανάκριση.
Στις 7 Ιουλίου 1945 καταδικάσθηκε με το άρθρο 58 σε ισόβια εκτόπιση και οκταετή καταναγκαστική εργασία από ένα έκτακτο δικαστήριο, στο οποίο δεν κλήθηκε καν να υπερασπισθεί τον εαυτό του.
Την πρώτη οκταετία της ποινής ο Σολζενίτσιν πέρασε από διάφορα στρατόπεδα εργασίας στο ασιατικό τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε σε «σαράσκα» (ερευνητικό κέντρο που απαρτιζόταν από καταδικασμένους) και προς το τέλος σε ειδικό στρατόπεδο για πολιτικούς κρατουμένους. Το 1953 έληξε η ποινή της καταναγκαστικής εργασίας, όμως λόγω της ισόβιας εκτόπισης δε διέθετε ελευθερία μετακίνησης. Ήδη έπασχε από καρκίνο, ο οποίος αντιμετωπίσθηκε την τελευταία στιγμή σε ένα νοσοκομείο της Τασκένδης (1954).
Με την αποσταλινοποίηση μπόρεσε επιτέλους να επιστρέψει στα ευρωπαϊκά εδάφη της χώρας, όπου εργάσθηκε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης. Παράλληλα επιδόθηκε στη συγγραφή, αλλά κρατούσε αυτή τη δραστηριότητα μυστική. Χρόνια αργότερα, όταν αποδεχόταν το βραβείο Νόμπελ, έγραψε για αυτήν την περίοδο πως όχι μόνο ήταν πεπεισμένος ότι δε θα έβλεπε ούτε μια γραμμή από τα κείμενά του τυπωμένη, αλλά δεν άφηνε ούτε τoυς πιο κοντινούς του ανθρώπους να τα διαβάσουν υπό το φόβο ότι θα ξαναέμπλεκε.
Τελικά το 1961 βρήκε το θάρρος να απευθυνθεί στον ποιητή Αλεξάντρ Τβαρντόβσκι, αρχισυντάκτη του περιοδικού Νόβι Μιρ (Νέος Κόσμος), δίνοντάς του το χειρόγραφο τού «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς», όπου περιέγραφε μια μέρα από τη ζωή στο γκούλαγκ. Ο Τβαρντόφσκι το δημοσίευσε στο περιοδικό τον επόμενο χρόνο, με ειδική μάλιστα άδεια από το Νικίτα Χρουστσιόβ. Ακολούθως εκδόθηκε σε βιβλίο.
Ο Ιβάν Ντενίσοβιτς προκάλεσε σοκ τόσο στη σοβιετική όσο και στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Δεν ήταν μόνο το ζήτημα της φρίκης των γκούλαγκ που πραγματευόταν, αλλά και το γεγονός ότι ένα βιβλίο με τέτοιο περιεχόμενο κυκλοφορούσε ελεύθερα και αλογόκριτα στη Σοβιετική Ένωση, δείχνοντας σε ποιο βαθμό είχε φθάσει η αποσταλινοποίηση. Σύντομα εκδόθηκε στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου - οι πρώτες εκδόσεις στα αγγλικά έγιναν σχεδόν ταυτόχρονα με τη ρωσική έκδοση, το 1963.
Το «διάλειμμα ελευθερίας» για το σοβιετικό πνευματικό κόσμο ήταν μικρό - το 1964 ο Χρουστσιόβ εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση και τις τύχες της ΕΣΣΔ ανέλαβε ο Λεoνίντ Μπρέζνιεβ. Ο Σολζενίτσιν ξανάρχισε να έχει προβλήματα με τις αρχές. Το 1965 η μυστική αστυνομία κατέσχεσε κάποια χειρόγραφά του και γενικά σε κάθε ευκαιρία τού γινόταν σαφές ότι βρίσκεται σε δυσμένεια. Όταν το 1970 του απενεμήθη το Νόμπελ Λογοτεχνίας, δεν τόλμησε να πάει στη Στοκχόλμη για να το παραλάβει, φοβούμενος ότι θα του αρνούνταν την επανείσοδο στη χώρα.
Το 1973 κυκλοφόρησε στη Δύση το σπουδαιότερο έργο του, το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ». Οι σοβιετικές αρχές εξοργίσθηκαν, αλλά λόγω της παγκόσμιας αναγνωρισιμότητάς του αδυνατούσαν να λάβουν ποινικά μέτρα εναντίον του. Τελικά το 1974 πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη χώρα, αποστερούμενος τη σοβιετική ιθαγένεια. Πέρασε για λίγο από τη Δυτική Γερμανία και την Ελβετία, ώσπου τελικά εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ - αρχικά στην Καλιφόρνια, μετά από πρόσκληση του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, και από το 1976 στο Βερμόντ.
Μολονότι στις ΗΠΑ έχαιρε μεγάλων τιμών και απόλυτης ελευθερίας (για πρώτη φορά στη ζωή του), ουδέποτε ένιωσε άνετα. Γενικά αντιπαθούσε την κυρίαρχη κουλτούρα της τηλεόρασης, ενώ χαρακτηριστικά δεν κατάφερε ποτέ να μιλήσει καλά αγγλικά. Ασχολήθηκε κυρίως με τη συγγραφή ενός πολύτομου έργου για την ιστορία της μετάβασης από την τσαρική στην κομμουνιστική Ρωσία υπό τον τίτλο «Κόκκινος Τροχός» (Красное колесо, Red Wheel).
Το 1990 η κυβέρνηση Γκορμπατσόβ τού επαναχορήγησε τη σοβιετική ιθαγένεια,αλλά ο Σολζενίτσιν επέστρεψε μόνο μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1994 μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του. Τα παιδιά τους προτίμησαν να παραμείνουν στις ΗΠΑ. Εγκαταστάθηκαν σε μία ντάτσα (εξοχική κατοικία) στη δυτική Μόσχα, όπου έζησε μέχρι το θάνατό του στις 3 Αυγούστου του 2008, σε ηλικία 89 ετών.
Σε αυτά τα τελευταία χρόνια ο κλονισμός της υγείας του ήταν εμφανής. Ασχολήθηκε κυρίως με δύο έργα, το «Σιτάρι ανάμεσα στις μυλόπετρες» (μυθιστορηματική βιογραφία για τη ζωή του στην Αμερική) και το «Διακόσια χρόνια μαζί» (η ιστορία της εβραϊκής κοινότητας στη Ρωσία), τα οποία κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000.


Panagiotis Xourafas

Aleksandr Solzhenitsyn's Biography in English:
http://en.wikipedia.org/wiki/Aleksandr_Solzhenitsyn



Saturday 6 March 2010

Ήξερα Κάποιους - I Knew Some People

Ήξερα κάποτε κάποιον
που μάτωνε τη σκιά του.
Έγινε Δέντρο.
Ήξερα κάποτε κάποιον
που επιμελώς γυάλιζε τη σκιά του.
Έγινε Σύννεφο.
Ηξερα κάποτε κάποιον
που αρνιότανε ότι είχε σκιά.
Έγινε Βροχή.
Ηξερα κάποτε κάποιον
που συνομωτούσε με τη σκιά του.
Έγινε Γκρεμός.
Ηξερα καποτε καποιον
που φοβόταν τη σκιά του.
Έγινε Aετός.
Ηξερα κάποτε κάποιον
που ερωτεύτηκε τη σκιά του.
Έγινε Nυχτολούλουδο.
Ήξερα κάποτε κάποιον
που η σκιά του ήταν πάντα αλαφρή.
Εγινε Πρωινή δροσιά.
Ήξερα-κι' ακόμα ξέρω-κάποιον
που φώτιζε τις σκιές των άλλων.
Έγινε Ποιητής.

.................

I knew somebody sometime
who bled his shadow.
He became a Tree.
I knew somebody sometime
who thoroughly polished his shadow.
He became a Cloud.
I knew somebody sometime
who refused of having a shadow.
He became Rain.
I knew somebody sometime
who colluded with his shadow.
He became a Cliff.
I knew somebody sometime
who was afraid of his shadow.
He became an Eagle.
I knew somebody sometime
who fell in love with his shadow.
He became a Night-flower.
I knew somebody sometime
whose shadow was always light.
He became Morning Dew.
I knew-still know-somebody sometime
who illumined other people's shadows.
He became a Poet.


Panagiotis Xourafas


Thursday 4 March 2010

Ενα Υπερωκεάνιο Αστέρια - An Ocean Liner Of Stars

Πάνε τώρα δέκα μέρες λεβαντένια
που έχεις φύγει για το χειμαδιό σου,
σύντομη τέρψις μα ανέλπιστη θλίψις-
ο ουρανός ένα υπερωκεάνιο αστέρια
λαθρεπιβάτες στην ωραία φυλακή τους
ή ένα βλέμμα παγερό της μοναξιάς
ενός περαστικού ανθρώπου που σιωπηλά
σε προσπερνά με τα χέρια στις τσέπες.

Φλεβάρης μήνας χωρίς αρχή χωρίς τέλος,
κι΄η ομίχλη της Πάρνηθος κρίκος αλυσσίδος
που με δένει με την αγκαλιά σου ένα ελάχιστο.
Στρυφτά τσιγάρα ώρα πολλή σβησμένα
στην τσιγαροθήκη- σαν άνθη μαραμένα,
κοφτερές σαν λάμες δίκοπες οι σκέψεις
κάθε στιγμή ματώνουν τον πέπλο της νύχτας.
Ένα σου λέω: Ο Holderlin ποτέ δεν πέθανε,
εκεί ψηλά στα καταστρώματα του πλοίου
ποτέ δεν έπαψε ν'αναζητά την Diotima του.
Κατάλαβες; Και αν στ'αλήθεια δεν υπήρχες
δεν θα ησύχαζα προτού σ' ανακαλύψω.

..................

It's been ten days now my lavender lady
that you have gone for your winter home,
a short pleasure but a hopeless sorrow-
the sky is an ocean liner full of stars
stowaways in their beauteous prison,
or a frozen glance of solitude
of a man walking silently and passing you by
with his hands in his pockets.

The month is Fabruary with no beginning or end
and the mist of Parnitha is a necklace ring
that ties me up with your arms at least,
rolled cigarettes, extinguished long before
on the ashtray-like faded flowers,
sharp like double-edged blades are the thoughts
and bleed every time the veil of the night.
I tell you one thing: Holderlin never died,
there above on the decks of the ship
he never ceased to looking for his Diotima.
You understand? And even if you really not existed,
I wouldn't be calm till I will find you.



Panagiotis Xourafas

Tuesday 2 March 2010

Γιώργος Κούδας




Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας.

Όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια
άλλο ο ανοιχτομάτης κι άλλο ο αυγουλομάτης
άλλο ο ανοιχτομάτης κι άλλο ο αυγουλομάτης
Όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια.

Στο 'πα μια και στο 'πα δύο, στο 'πα χίλιες δέκα δύο
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη
Στο 'πα μια και στο 'πα δύο, στο 'πα χίλιες δέκα δύο.

Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας.

"Πότε Βούδας... πότε Κούδας...". Συμβολικοί οι στίχοι του Μανώλη Ρασούλη που ταίριαξαν έτσι όχι για να ικανοποιήσουν μια κάποια ποιητική ομοιοκαταληξία αλλά για ν' αποδώσουν στον Γιώργο Κούδα αυτό που ακριβώς ήταν: Ο ποδοσφαιρικά πεφωτισμένος. Φτιαγμένος από μια σπάνια ποδοσφαιρική στόφα ο Κούδας άφησε, ανεξίτηλη, τη σφραγίδα του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ανεπανάληπτος "ποιητής της μπάλας", ο Γιώργος Κούδας γεννήθηκε το 1946 στον Αγ.Παύλο Θεσσαλονίκης.Ήταν άριστος τεχνίτης της μπάλας, πολύ καλός οργανωτής και εξίσου καλός σκόρερ. Οι περίτεχνες ενέργειές του τον έκαναν εξαιρετικά αγαπητό στους φιλάθλους του ΠΑΟΚ όπου αγωνίστηκε από το 1963 έως το 1984. Ήταν όμως ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ και στα εφηβικά τμήματα του συλλόγου, ήδη από το 1958. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ τον αποκαλούσαν Μεγαλέξανδρο. Το καλοκαίρι του 1966 αποκτήθηκε από την ομάδα του Ολυμπιακού, στην οποία όμως ουδέποτε αγωνίστηκε σε επίσημο παιχνίδι , γιατί δεν δόθηκε συγκατάθεση από τη διοίκηση του ΠΑΟΚ (δεν υπήρχαν ακόμη τα επαγγελματικά συμβόλαια) κι αυτό σαν αποτέλεσμα είχε να μείνει ο Γιώργος Κούδας για περίπου 2 χρόνια εκτός αγωνιστικής δράσης. Η ιστορία εκείνη προκάλεσε και βεντέτα μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων, που κράτησε πολλά χρόνια.Αγωνίστηκε σε 504 αγώνες πρωταθλήματος και σημείωσε 133 γκολ, ενώ στο κύπελλο σε 70 συμμετοχές σκόραρε 27 γκολ. Συνολικά μαζί με Ευρωπαϊκούς αγώνες και φιλικά έχει αγωνιστεί 780 φορές με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, σκοράροντας 220 φορές.Με την ομάδα του κατέκτησε το 1976 το πρωτάθλημα και 2 κύπελλα,το 1972 και το 1974. Ως αρχηγός της ομάδας, ευτύχησε ο ίδιος να σηκώσει πρώτος αυτά τα τρόπαια.Στο διάστημμα 1967-1982 ο Γιώργος Κούδας υπήρξε διεθνής 43 φορές με την Εθνική , ενώ υπήρξε μέλος της στην τελική φάση του Ευρωπαικού Πρωταθλήματος του 1980 στην Ιταλία.

Σήμερα εν έτει 2010, ο Γιώργος Κούδας περιμένει ο ΠΑΟΚ του να φέρει στην Θεσσαλονίκη το πρωτάθλημα κερδίζοντας το μετά από 25 χρόνια, από τους ... αιώνιους πρωταθλητές της διαιτησίας και του χρήματος. Οι ευχές κάθε αγνού και ρομαντικού Έλληνα φιλάθλου, αυτών που έζησαν τον Κούδα και όσων όχι, συμπεριλαμβανομένου και εμού του γράφοντος, είναι με τον Δικέφαλο του Βορρά.


Lyrics: Manolis Rasoulis

Vocals :Nikos Papazoglou

OSFP-PAOK 0- 4 (1976).Video: http://www.youtube.com/watch?v=kRGGxPkQcVs

Music Video Link: http://www.youtube.com/watch?v=KhdqowGXDkE

Story : Panagiotis Xourafas