Μέσος Όρος - Average

Με ταλαιπωρεί

Η αγριότητα του μέσου όρου
Αυτού του πανάρχαιου φόρου,
Η ανίκητη παραδοχή του
Πως αφού η απόκλιση εγκληματεί
Το κτήνος που καλά κρατεί
Σε καθε εκδοχή του
Θα θεωρεί
Tο ανθρώπινο άλμα
Ένα στατιστικό σφάλμα. 

...............

Always plagues me
The cruelty of the average
Of this very ancient tax,
Its invincible assumption
That because deviation is crime,
The beast holding strong
In every possible version
Will thus consider
Any human leap
As a statistical error. 




Panagiotis Xourafas

Γιατί Κάθε Καλοκαίρι Φωτογραφίζω Τα Κρίνα Της Θάλασσας - Why I Photograph Sea Lilies Every Summer

Ζείδωρον όπως πάντα το τραγούδι της θάλασσας.
Σαν το γαλάζιο διαπασών ενός σύμπαντος δονήσεων, 
φως στα έγκατα του φιδιού, ταξιδεμός από άληχτους 
λυγμούς, νυγμούς και υπαινιγμούς
καθώς βουλιάζει το μπράτσο του ανδρα
στην άμμο της σάρκωσης. 

Αγνάντι πάντα άλλη γη που περιμένει.
Στις φλέβες της, ένθεν και κείθεν,
ένας σφυγμός νυκτερινός ψηλαφά ολα τα ανέφικτα.
Μα κι απ' τις δυό πλευρές του κυανού, υπάρχει κάτι κοινό.
Μια υπενθύμιση εκκωφαντικής ησυχίας:
Τα λένε κρίνα της θάλασσας 
και φυτρώνουν πάντα εκεί που δεν τα σπέρνουν.
Απρόσκλητα ως λευκές νησίδες, σταλακτίτες φωτιάς 
στην αμμοβολή του δαίμονα που παραφυλάει πίσω απ' τις λέξεις.
Δεν φέρνουνε καλές ειδήσεις τούτα εδώ, μήτε που παραπέμπουν 
σε λυτρώσεις θείες. Φύλακες ειναι της υπέρβασης 
των ματιών εκείνων, που σχίζουν το φλοιό του ορίζοντα
ώσπου να ξεδιψάσει η έρημος της αλεξιθυμίας.
Ποιός ευφάνταστος προσκυνητής
ή τάχα παραλογισμένος ποιητής
τα συσχέτισε με τη θεοτόκο;
Ποιος απατάγγελος εμπλέκεται 
στην ετήσια φάρσα της ακτής;
Μα αυτά τα άνθη έχουνε λόγχες αντί για πέταλα,
κίβδηλοι ήλοι εν αναμονή οι στήμονες, κι οι ρίζες τους
τα νεύρα είναι της αλμύρας που ηλεκτρίζουν 
τα γυμνά ριζικά των εκλεκτών.

Δεν ξέρω γιατί κάθε καλοκαίρι τα φωτογραφίζω.
Ξερω μονάχα πως θέλω άξιος να φανώ
που από παλιά μου εμπιστευτήκανε την γλώσσα τους.
Και πόσο άλλο να τους κρύβομαι; 
Κάποτε αυτά τα ίδια κρίνα
θα με κρίνουν.


................




Enlivening as always the song of the sea.  
Like an azure diapason of a universe of vibrations  
light in the depths of the snake, journey of 
unending sobbing, stinging and hinting  
as man's arm goes sinking   
in the sands of incarnation.

On the other side always another land waiting.  
In its veins, any side you choose
a nocturnal pulse palpates all unattainable.  
Cos both sides of the blue, share something in common.  
A reminder of deafening silence:  
They call them sea lilies  
and they always grow where nobody sows.  
Uninvited as white islets, stalactites of fire  
in the sandblasting of demon lurking behind words.
These ones don't bring good news, nor mentioning
to holy salvations. They are just sentinels of excess, 
of the eyes which tear horizon's bark
until the desert of alexithymia is quenched.
Who imaginative pilgrim
or supposedly insane poet
correlated them with Virgin Mary?
Who fraudangel is involved to
the annual farce of the coast?
For these flowers have spears instead of petals
spurious spikes pending for stamens, and their roots
are the nerves of saltiness electrifying
the bare destinies of chosen ones.

I don't know why I photograph them every summer. 
I only know I want to be trustworthy to them
for granting me with their language.
And for how long should I hide?
Some day the same lilies will judge me after all.


  



Panagiotis Xourafas

Neverest

 

Trying to bear the top-
out of sheer plainness
come all the peaks
come all the tears
you will surely breed
you will surely need,
for instead of provisions
you always collect pain.

Flirting upheaval-
the unpredictable
the unbearable truth
and by lingering silence
our life journey heading up
(look down but not too much

look up but not too fast)
to clouds and beyond fear
through sun's golden gear,
and before axles are burned
blackness and whiteness
will save a grey invocation
to those green grinning ladies
who play your sloping fortune 

in a weird tic-tac-toe.

Embroidering the rough canvas-
of strayed hopes and dreams
(beware, beware of the catcher)
a destiny undefinable yet clear,
before another purple sunset
breaks the threshold of time
in an agonizing endurance,
a minor note crawls back
at the altitude of joy and despair,
the predominant pair.
The name of the mountain?
-Neverest.




Panagiotis Xourafas

Στο Άλικο Ξεκινάς - You Start In Red

Στο άλικο ξεκινάς
Στο μαύρο σταματάς.
Απειρωστική επιθυμία
Πυρωστική της παγωνιάς
Του ανέστιου χρέους
Έγκληση ατέρμονη
Απο νερό και ζέον αίμα.
Που κυλάς αργά
Στις ξερολιθιές
Του ρόδου και της λάβας
Σαν το φίδι στις ρώγες
Του φραγκοστάφυλου.
Τι αποζητάς καρδιά
Οσο ακουμπάς στις ράγες
Του αόρατου σιδηροδρόμου
Ήχο οξύ, σε χρόνο λεύτερο 
Συντέμνοντας τον ουρανό σου;


..................



You start in red
In black you stop.
Infinite thrusting desire
Fire thruster of frost
Of homeless duty
Endless accusation
From water and boiling blood.
That you flow slowly
Through the dry stones
Of rose and lava
Like a snake in the nipples
Of red gooseberry.
Heart what do you search for
While you leave on the rail
Of the invisible railroad
Piercing sound, in a time of freedom
And thus abbreviating your sky?





Panagiotis Xourafas

Ateuchus Sacer

 

Ολα ήταν καμωμένα σωστά.

Μα πιο πολύ η βεβαιότητα
της αβεβαιότητας.
Άρτια καρδιά 
Περιττός ουρανός
Γη μιγαδική.
Δεν είναι η θλίψη
που γκρεμίζει τ'αστέρια,
είναι το χτες της φλόγας
στις ίνδικτες μνήμες
του αρχαίου σκαραβαίου.
Η μορφή της φωτίζει το κενό 
και χάνεται στον μάρσιπο του.
Άχραντη ,άχρονη κι αραχνούφαντη.
Κι όσο τρέμουν τα τέλια
ένα πανέμορφο λάθος
θα χλευάζει τα τέλεια.
Το ιερό υμών αμάρτημα
από του λεμονιού το δέρμα
στο τυρκουάζ της θάλασσας,
και πάνω στ' αχνισμένο τζάμι μας
ρυθμοί άρρυθμοι, αριθμοί άρρητοι
δυό σώματα που συνθέτουν
δυό αντισώματα αλήθειας
στο λίκνο με τις αυταπάτες. 


...................



Everything was made right.
But most of all certainty
of uncertainty.
Even heart, uneven sky,
complex land.
It's not sorrow
that crumbles the stars,
it's flame's yesterday
in commanding memories
of the ancient beetle.
Her shape lights up vacuity
and gets lost into its marsupium.
Immaculate, timeless and gossamer.
And as strings go trembling
a mistake so beautiful
will taunt the perfect.
Our holy sin
from lemon's skin
to turquoise of the sea,
and on our steamy window
rythms arrhythmic, numbers irrational
just two bodies composing
two antibodies of truth
in the cradle of illusions.


Panagiotis Xourafas

Χαρταετός - Kite

Ο δικός μου χαρταετός
είναι από παγωμένη φωτιά.
Πλανήτες πλάνητες διασχίζει
στης πλάνης το υπερμέλαν
σε λάθρα όνειρα χαράζοντας
μια ασυντόνιστη ρωγμή.
Ο δικός μου χαρταετός
δεν μπορεί να είναι θνητός.
Γιατί αν είναι, θα πεί πως
το χαράμισα το φως του.


..............


My own kite
is made from icy fire.
Crosses wandering planets 
in the hyper black of delusion
carving in stealthy dreams

an uncoordinated crack.

My own kite

can not be mortal.

For if I'm wrong, this means

that I wasted its light.

Panagiotis Xourafas 

Το Ρόδι Του Ηρώδη - Herod's Pomegranate

 

Το ρόδι του Ηρώδη
Χιλια ρουμπίνια άδικα
Σφαγμένα αγέννητα
Στο πόδι

Στο δέρμα των ωρών
Σημείο στίξης όμαιμο 
Πειστήριο και αδιάσειστο
Των τιμωρών

Στου δρόμου την γωνιά
Άνθρωποι δίχως πρόσωπο
Αιώνες που κοκκάλωσαν

Στην παγωνιά

Γνεσμένες ίνες της σιωπής
Ψεύτικοι ήρωες ανέμελοι
Γλυκόπικρους ανακινούν 

Καημούς περιωπής

Το ρόδι του Ηρώδη
Είναι ο βασάλτης της νυκτός
Που έπλασε με τα οστά μας
Κάτι όνειρα βραχώδη



.....................



Herod's pomegranate
A thousand rubies unfairly  
Slaughtered still unborn
On his foot

In the skin of the hours
Punctuation consanguineous
Exhibit irrefutable 
Of the punishers

 In the corner of the street
People without a face
Centuries petrified
From cold

Carded fibers of silence
Phony heroes carelessly
Shake bittersweet  
Longings of eminence
 
Herod's pomegranate
Is basalt of the night
Τhat created with our bones
Some kind of rocky dreams




Panagiotis Xourafas 

Essai Sur L'Inegalite Des Races Humains

 

ξεχνιέται ο Αδόλφος Χίτλερ;

αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο-
ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω
αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε
το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ' ανθρώπου
-το εφημέριο
της παράλογης ζωής του-
κι ανακαλύπτουνε διαφορές
-γιομάτοι μίσος- διαφορές
σε χρώμα δέρματος φυλή
θρησκεία

....................

ever forget Adolf Hitler?

frankly -the most impossible is-

I never came to understand

these creatures that don't see

the monstrous common thing of  any man

-the temporary  

of his irrational life-

and thus discover differences

-full of hatred- discriminations

in skin colour race 

religion

Nikos Engonopoulos

Enjoy The Silence

-α-

Ας μιλήσουμε για πτηνά:
Τα παγώνια στ'αλώνια
απωθούν τα πετούμενα
που λιμπίζονται θύμησες.
Σιωπή.

-β-

Στων ματιών τις λίμνες
λούζεται το φάντασμα
της Κυνθίας που απέτυχε
να ποζάρει στο κοχύλι.
Σιωπή.

-γ-

Πριν ανοίξει τα βλέφαρα,
την έπιασα στον ύπνο.
Κι ομως εγώ αιφνιδιάστηκα.
Με υπνώτισε ξανά η άτιμη.
Σιωπή.

-δ-

Μια στιγμή παλεύοντας
χίλιες φορές απέθανα
και χίλιες μιά γεννήθηκα.
Την στιγμή αυτή τη λες ήβη.
Σιωπή.

-ε-

Στο τέλος πιά τι απομένει;
το σταμναγκάθι του πάθους
στον αμφορέα της μνήμης.
Σε σένα πάλι απευθύνομαι,
Σιωπή:

-στ-

Σιωπή της λατρείας
Σιωπή της λαγνείας
Σιωπή και του μίσους
Σιωπή φόνισσα υγρή
Σιωπή σώπασε για μιά στιγμή
Σιωπή σώπασε για πάντα!



.............




-a-

Let's talk about birds:
Peacocks in the threshing 
floors, repel the flying ones
coveting memories.
Silence. 


-b-

In the lakes of the eyes
bathes the phantom
of Cynthia that failed
to pose on the shell.
Silence.


-c-

Before opening her eyelids
I took her by surprise.
But I was the one taken.
Hypnotized me again, the bitch.
Silence.


-d-

For a moment of fighting
I died a thousand times, and
a thousand plus one I was born.
Can call that moment puberty.


-e-

What will stay in the end?
Spiny chicory of passion
in the amphora of remembrance.
Ι'm applying to you once again,
Silence:


-f-

Silence of adoration
Silence of lustfulness
Silence of hatred, too
Silence, you damp murderess
Silence, keep quiet for a moment
Silence, keep quiet forever!





Panagiotis Xourafas


 

Daymare

Ανυπέρβλητο σύμπαν
πρωινό Σαββάτου
δίχως ενέργεια
[όχι αυτήν που ξέρεις]
ξεκίνημα συν τοις άλλοις
καινοφανών στόχων
που γεννηθήκαν
κάποιο βράδυ εχθρικό
σε χρόνο μέλλοντα
εντέλλοντα χειρουργικά
πλήγματα σωφροσύνης.

Ανυπέρβλητο πρωινό
σύμπαν θάρρος και θράσος
εις σάρκαν μίαν, άλλωστε
είναι που ανέκαθεν
από την ίδια μήτρα
εντυπώνουν οι ελπίδες,
ανυπέρβλητο του Σαββάτου
κι έχω εσχάτως έναν πόνο
στον δεξιό αντίχειρα
που φλεγμονή δεν τον λες:

μάλλον επιστροφή στον πίθηκο
[τι εφιάλτης αντιτακτός]
κι εμπρός να πάρουμε τα δέντρα!


.....................



Unexcelled universe
Saturday morning
without any energy
[not the one you know]
inter allois a beginning
of novel targets
which were born
in some hostile night,
in some future time
instructing surgically
wounds of prudence.

Unexcelled morning
universe of courage and  
audacity, in one flesh, for
it has always been true
out of the same womb
hopes are imprinted,
unexcelled of Saturday's 
and I have a pain lately
in my right thumb, that
don't seem much of a blain:

perhaps it's going back to the ape
[what an opposable daymare]
so let's go climb through the trees!




Panagiotis Xourafas