Τρυφερότητα - Tendresse

Η καρδιά μου χτυπά με τα φτερά της μόνο
Δεν είμαι πιο μακριά απ' ότι η φυλακή μου
Ω φίλοι μου χαμένοι πίσω απ' τον ορίζοντα
Μονάχα την δική σας κρυμμένη ζωή αφουγκράζομαι
Υπάρχει ο χρόνος τυλιγμένος κατω απ' τις πτυχές του θόλου
Κι όλες οι αναμνήσεις που περάσαν απαρατήρητες
Δεν μένει παρά να χαιρετήσω τον αέρα που προς εσάς κινά
Που θα χαιδέψει τα δικά σας πρόσωπα

Να κλείσω την πόρτα στους βραδινούς ψιθύρους

Και να κοιμηθώ κάτω απ' την νύχτα που πνίγει το διάστημα

Δίχως σκέψη να φύγω

Ποτέ να μη σας ξαναδώ

Φίλοι έγκλειστοι μες στον καθρέφτη

Αντανακλάσεις της αγάπης μου ανάμεσα στα βήματα βαλμένες

Μορφασμοί του ήλιου μες στα μάτια που σβήνουν

Πίσω απ' την φωτεινότερη φόδρα των σύννεφων

Μοίρα μου πλασμένη με φόβους και ψέμματα

Επιθυμία μου αποκομμένη από το πλήθος

Όλα οσα ξέχασα μες στην πρωινή ελπίδα

Όσα εμπιστεύτηκα στων χεριών μου την σύνεση

Τα όνειρα που μόλις φτιάχτηκαν χαλάστηκαν

Τα πιο ωραία ερείπια σχεδίων χωρίς αναχωρήσεις

Υπό τις λάμες του παρόντος χρόνου που μας αποδεκατίζουν

Τα κεφάλια ορθωμένα μπρος στα μαύρα πρανή

Μεθυσμένα από τις μυρωδιές απ' όλα τα πλάτη της γης

Υπό το πάθος του ανέμου καθώς στριφώνεται

Με κάθε γραμμή των στροφών

Δεν έχω πια φως αρκετό

Ο θάνατος μού γρατζουνά το μέτωπο

Κι η ίδια ύλη

Βαραίνει προς το απόβραδο γύρω από το κουράγιο μου

Αλλά πάντα το ξύπνημα πιο φωτεινό μέσα στην φλόγα των αντικατοπτρισμών του.

......................

Mon cœur ne bat que par ses ailes

Je ne suis pas plus loin que ma prison

Ô mes amis perdus derrière l’horizon

Ce n’est que votre vie cachée que j’écoute

Il y a le temps roulé sous les plis de la voûte

Et tous les souvenirs passés inaperçus

Il n’y a qu’à saluer le vent qui part vers vous

Qui caressera vos visages

Fermer la porte aux murmures du soir

Et dormir sous la nuit qui étouffe l’espace

Sans penser à partir

Ne jamais vous revoir

Amis enfermés dans la glace

Reflets de mon amour glissés entre les pas

Grimaces du soleil dans les yeux qui s’effacent

Derrière la doublure plus claire des nuages

Ma destinée pétrie de peurs et de mensonges

Mon désir retranché du nombre

Tout ce que j’ai oublié dans l’espoir du matin

Ce que j’ai confié à la prudence de mes mains

Les rêves à peine construits et détruits

Les plus belles ruines des projets sans départs

Sous les lames du temps présent qui nous déciment

Les têtes redressées contre les talus noirs

Grisées par les odeurs du large de la terre

Sous le fougue du vent qui s’ourle

A chaque ligne des tournants

Je n’ai plus assez de lumière

Assez de peau assez de sang

La mort gratte mon front

Et la même matière

S’alourdit vers le soir autour de mon courage

Mais toujours le réveil plus clair dans la flamme de ses mirages.

Pierre Reverdy

[Μτφρ. στα ελληνικά: Παναγιώτης Ιωαννίδης]