"Ας ζυγιστούμε, έτσι όπως ταλαντευόμαστε στη λίμνη" Hölderlin Ευτυχισμένος αυτός που έζησε κάτω από ξένο ουρανό, που η ειρήνη του δεν έχει διαταραχτεί, και χαρούμενος ψάχνοντας μέσα στο τραχύ φαράγγι των ματιών στην αγάπη δεν βρίσκει ψέμα να κρύβεται εκεί. Και ο οποίος εκτιμά τις μέρες του, την μία το ίδιο με την άλλη, όπως τα ισάξια μέρη ενός μετρημένου θησαυρού, και δεν καταδιώκει την φευγάτη μνήμη μίας άλλης. Ευτυχισμένος αυτός που δεν κοιτάζει πίσω, όπου το παρελθόν, πάντα ακόρεστο, μας παίρνει μέχρι και την ελπίδα, το αγνό πιόνι της εκεχειρίας που ο θάνατος μας είχε προσφέρει. Ευτυχισμένος αυτός που δεν σπρώχνει με βία την επιθυμία μπροστά, που αφήνει τα κουπιά και ξαπλώνει στη φευγαλέα βάρκα, προς τα σύννεφα, σιωπηλός κι αφήνεται ήρεμος σε γαλήνια νερά. ..................... "Uns wiegen lassen, wie Auf schwankem Kahne der See" Hölderlin Feliç qui ha viscut dessota un cel estrany, i la seva pau no es mudava; i qui d’uns ulls d’amor sotjant la gorga brava no hi ha vist terrejar l’engany. I qui els seus dies l’un per la vàlua de l’altre estima, com les parts iguals d’un tresor mesurat; i qui no va a l’encalç del record que fuig per un altre. Feliç és qui no mira enrera, on el passat, insaciable que és, ens lleva fins l’esperança, casta penyora de la treva que la Mort havia atorgat. Qui tampoc endavant el seu desig no mena: que deixa els rems i, ajagut dins la frèvola barca, de cara als núvols, mut, s’abandona a una aigua serena. Carles Riba
Σαν ανεμόσκαλα στο φεγγαροφωτο η σκιά των ασωμάτων χορεύει αδυσώπητα ενα δαιμονισμένο σουίνγκ με το λιωμένο καλντερίμι.
Γυμνή χορογραφία, το φως που πάλλεται, η αχτίδα που λυγίζει στή ρωγμή της καμαρης, τέμνοντας την αλήθεια απο το ήμισυ της ηδονής.
Σίγησε την ανάσα με κρασί και στα στερνά της αύρας άσε τον άνεμο να αγριεύει- δεν καρφώνονται οι πέτρες δεν λησμονουν τα κύματα, των φυκιών τις μνήμες.
Μόνο η νύχτα δικαιώνεται κι ο βαθύτερος πηλός της, του φεγγαριού η κόλλα. ..................... Like a ladder in the moonlight the shadow of the bodiless is dancing relentlessly a daemonical swing with the melted cobbled path.
Naked choreography, the pulsing light, the beam bending in the crack of the chamber, intersecting the truth from half of the pleasure.
Silence breathing with wine and at the ends of the aura let the wind get wild and wild- for the stones can't be nailed for the waves can't forget, the seaweed memories.
Only the night is justified and its deepest clay, the glue of the moon.
Την δεύτερη φορά (παπαρούνες, ανεμώνες) όταν πρωτομιλήσαμε (θαλασσόκρινα, περικοκλάδες) μου σμίκρυνες χαμόγελα (σπάρτα, καλέντουλες) σε text emoticons. (κι αμάραντοι.) Δεν πρόλαβα να σου πω (ασφόδελοι, άκανθες) μπρος στο χαμόγελο σου (μπλέ ορχιδέες, ίριδες) πως ωχριούν τα σύμβολα. (τα αγριολούλουδα) ................... The second time (poppies, anemones) when we first talked (sand lilies, bindweeds) you shrinked me smiles (sedges, calendulas) in text emoticons. (and amaranths.) I did not get to tell you (asphodels, acanthuses) before your smile (blue orchids, irises) how symbols fade. (the wildflowers)
