Βιολέτες - Violets

Κάθε χρονο τέτοια εποχή

κωδικοποιημενα σ'αγαπω

ζητουν αποκρυπτογράφηση.

Μη ρωτάς γιατί έχω αργήσει.

Μες στην πολύβουη σιωπή

ως και τα μεταλλα θαμπωνουν.

Μονο στην ποίηση γυαλίζουν

σαν λαμαρίνα σπορ διθεσιου.

Ας ανοιξει η μαλακή οροφή.

Επιστροφη στο θρανίο.

Κλινουμε το ρήμα σ'αγαπω

σε ολους τους χρόνους.

Τα βήματα στο πλακόστρωτο

το χνουδιασμενο των ενδημικών

διακοπτουν το συνεχές της ροής.

Ανθίζουν τοτε σαν βιολέτες

στα εισόδια της άνοιξης.

Πλαγιάζουμε με το μηδέν

στην αγκαλιά του απείρου.

Απειρος είναι ο έρωτας.

Στου χρόνου το περβαζι

με λατρεία μας κοιτάζει

η σουσουράδα της στιγμής.

Η ίσως το κορίτσι των κήπων

καθως χαρίζει στο προαύλιο

ενα κιτρινο στυλό στο αγόρι.

Τα αδεξια χέρια του αγοριού

γεμίζουν μελάνι. Για δες!

Απο τότε ειναι που έμαθε

να κρύβει προσεκτικά
τις παλάμες του.

.................................




Every year at this time

many encoded I love you

require decryption.

Don't ask why I am late.

Inside the noisy silence

even metals dazzle.

Only in poetry they shine

like a roadster's sheet metal.

Let the soft top be opened.

Back to the desk.

Conjugating the verb I love you

at all possible tenses.

The steps on the pavement

so fluffy of endemics

interrupt the continuous flow.

Then they bloom as violets

at the presentation of spring.

We lie down with zero

in the arms of infinity.

Infinite is love.

On the ledge of time

we've been adoringly watched

by the momentary wagtail.

Or maybe the gardens girl

as it gives in the schoolyard

a yellow pen to the boy.

The clumsy hands of the boy

got soiled of the ink. Oh, my!

Since then he has learned

to hide his palms carefully.




Panagiotis Xourafas