Friday 1 April 2016

Βιολέτες - Violets




















Κάθε χρονο τέτοια εποχή
κωδικοποιημενα σ'αγαπω
ζητουν αποκρυπτογράφηση.
Μη ρωτάς γιατί έχω αργήσει.
Μες στην πολύβουη σιωπή
ως και τα μεταλλα θαμπωνουν.
Μονο στην ποίηση γυαλίζουν
σαν λαμαρίνα σπορ διθεσιου.
Ας ανοιξει η μαλακή οροφή.

Επιστροφη στο θρανίο.
Κλινουμε το ρήμα σ'αγαπω
σε ολους τους χρόνους.
Τα βήματα στο πλακόστρωτο
το χνουδιασμενο των ενδημικών
διακοπτουν το συνεχές της ροής.
Ανθίζουν τοτε σαν βιολέτες
στα εισόδια της άνοιξης.
Πλαγιάζουμε με το μηδέν
στην αγκαλιά του απείρου.
Απειρος είναι ο έρωτας.
Στου χρόνου το περβαζι
με λατρεία μας κοιτάζει
η σουσουράδα της στιγμής.

Η ίσως το κορίτσι των κήπων
καθως χαρίζει στο προαύλιο
ενα κιτρινο στυλό στο αγόρι.
Τα αδεξια χέρια του αγοριού
γεμίζουν μελάνι. Για δες!
Απο τότε ειναι που έμαθε
να κρύβει προσεκτικά
τις παλάμες του.



.................................




Every year at this time
many encoded I love you
require decryption.
Don't ask why I am late.
Inside the noisy silence
even metals dazzle.
Only in poetry they shine
like a roadster's sheet metal.
Let the soft top be opened.

Back to the desk.
Conjugating the verb I love you
at all possible tenses.
The steps on the pavement
so fluffy of endemics
interrupt the continuous flow.
Then they bloom as violets
at the presentation of spring.
We lie down with zero
in the arms of infinity.
Infinite is love.
On the ledge of time
we've been adoringly watched
by the momentary wagtail.

Or maybe the gardens girl
as it gives in the schoolyard
a yellow pen to the boy.
The clumsy hands of the boy
got soiled of the ink. Oh, my!
Since then he has learned
to hide his palms carefully.




Panagiotis Xourafas

No comments: