Αγέραστος Πόλεμος - Ageless War

ευαίσθητες ψυχές

την τρυφερή γυμνότητα
του ταραγμένου κόσμου σας
με δέος επιστρέφω
στα μάτια μου,
μιά πόλις
νυχτοφωτισμένη
ιδια κρυμμένη
σε πλέξεις απο λέξεις
ισορροπώντας στο πορφυρό
με το κλειδί και το κλαδί
και μια παλιά γραφίδα

που 'χω για σπαθί,
στο ένα άκρο εσείς 

στο άλλο εγώ
σχεδιάζω μιά χαρμολύπη
σε βρεγμένο χαρτί απάνω,
από την κολυμβήθρα
ίσαμε την άβυσσο,
μισές αισθήσεις 
μόνο μιά 

ευαίσθητες ψυχές
απο νομαδικές σιωπές
που αγωνιάτε να ξεφύγετε
απ' ανελεύθερους σκοπευτές
με απελεύθερους σκοπούς,
ευαίσθητες ψυχές
αισθήσεων πελταστές
δάφνη και πικραμύγδαλο 
κι αφιόνι από δέρμα κοραλλιού,
στον ουρανίσκο σας κατάπιατε
και το φεγγάρι ακόμη
που μολόγαγε

πως μας λησμόνησαν τα σύνορα
και δεν μας μάθαν οι οχτροί μας
και τώρα πιά μας ομιλούνε 

ακατάπαυστα, οι νύχτες
που γεννηθήκαμε νεκροί
στις λαμπερές μας πανοπλίες,
πριν να προκάνουν να καούν
απόξερες κι ανήξερες,
οι ώρες τους. 

.....................

sensitive souls 
the tender nudity 
of your troubled world
 brings back in awe 
before my eyes, 
a city 
illuminated at night 
same way hidden
in weaves of words
balancing in purple 
with the key and the branch
 and an old stylus 
I've kept for sword, 
at one end it's you

me at the other 
designing a joyful sorrow 
on a soaked paper,
from the font 
till the abyss,
half senses 
just one

sensitive souls
by nomadic silences
anxious to escape 
from unfree snipers 
with freedmen's aims, 
sensitive souls 
peltasts in senses
 laurel and bitter almond 
and opium from coral's leather, 
your palates have swallowed 
even this very moon   
which confessed

that borders had forgotten us
and our foes never got to know us
and now nights talk to us incessantly 
that we were born dead 
in our shining armors, 
before catching up to burn 
dried and ignorant,
their hours. 




Panagiotis Xourafas

Big Crunch Theory

Είναι στιγμές που

Θα θελα να φυλακίσω

Ολο τον πόνο του κόσμου 

Την θλίψη των θλίψεων

Σε μιά μονάχα δαχτυλήθρα.

Δεν θα ταν αραγε αυτό

Ενα αντίστροφο big bang;

 ................

 There are moments when

I'd wish to incarcerate

All the pain of the world

The sorrow of sorrows

In just one thimble.

Wouldn't it be like

A reverse Big Bang?






Panagiotis  Xourafas

Epitaph

Ο τοίχος που γράφανε οι προφήτες 
Ραγίζει τώρα στις ραφές
Πάνω στα εργαλεία του θανάτου
Λαμπρά το φως του ήλιου λάμπει 

Ενώ κάθε άνθρωπος ξεσκίζεται
Από εφιάλτες και από όνειρα
Κανείς δεν θα αφήσει το δάφνινο στεφάνι
Όταν η σιωπή καταπνίγει τις κραυγές;

Η σύγχυση θα είναι ο επιτάφιος μου
Καθώς σέρνομαι σε μια σπασμένη διαδρομή
Αν τα καταφέρουμε ίσως όλοι κάτσουμε γελώντας
Αλλά φοβάμαι ότι αύριο θα κλαίω
Ναι, φοβάμαι πως αύριο θα κλαίω

Ανάμεσα στις σιδερένιες πύλες της μοίρας
Οι σπόροι του χρόνου σπάρθηκαν
Και ποτίστηκαν από τις πράξεις εκείνων
Που γνωρίζουν και που είναι γνωστές

Η γνώση είναι θανάσιμος φίλος
Αν κανείς δεν βάζει τους κανόνες
Η μοίρα όλης της ανθρωπότητας βλέπω
Είναι στα χέρια των ανόητων

Η σύγχυση θα είναι ο επιτάφιος μου
Καθώς σέρνομαι σε μια σπασμένη διαδρομή
Αν τα καταφέρουμε ίσως όλοι κάτσουμε γελώντας
Αλλά φοβάμαι ότι αύριο θα κλαίω
Ναι, φοβάμαι πως αύριο θα κλαίω.



...................




The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams

When every man is torn apart
With nightmares and with dreams
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams?

Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I'll be crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying

Between the iron gates of fate
The seeds of time were sown
And watered by the deeds of those
Who know and who are known

Knowledge is a deadly friend
If no one sets the rules
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I'll be crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying







Peter Sinfield

Ηλεκτρικό Ηλιοβασίλεμα - Electrical Sunset

κι εγώ που πίστεψα τα σύννεφα
ένα ηλιοβασίλεμα ηλεκτρισμένο,
την κάθαρση της θλίψης τους
από ένα ανάλεκτο  πεπρωμένο 
τα χρώματα των ταμάτων τους
ιριδίζοντα ερωτήματα
σαν γυάλινα αμαρτήματα
στις ανάσες άγνωστης γέννας

τώρα είμαι ο ομφάλιος μίσχος
εγκαταλειμμένου φύλλου
στην πολιτεία των μυκήτων
σαν τον πρώτο τον άνθρωπο
που στην αμφιθυμία του τέλους
γύρεψε δειλά να αναπαυτεί
στην αορτή του λιθόδεντρου

κι εγώ που πίστεψα πως
εκεί που η σκιά του ανθρώπου
σφράγισε την μοίρα του φωτός
το φως πια ανθίζει εντός του,
παραμένω ακομα ο ίδιος φόβος
σκοτεινός κι αστίλβωτος
που γλύφει τις γλυφές σκέψεις
πριν τις λαξέψει στη σκιά
σε λέξεις, το ύστερον πρότερον
του μεταλόγου



...........................




and I, convinced by the clouds
in an electrifying sunset,
the lustration of their grief
of an outstanding destiny 
the colors of their offerings
iridescent questions
like glassy sins
in breaths of unknown birth

I am now the umbilical stalk
of an abandoned leaf
in a fungal state
like the first man whereas
in the ambivalence of the end
seeked shyly to get rest
down the aorta of the stone tree

and I, convinced that
whenever the shadow of man
sealed the fate of light
light longer blooms inside him,
still I remain the same fear
dark and unvarnished
sculpting the saltish thoughts
before they are chiseled in the shade
into words, the hysteron proteron
of metalogos




Panagiotis Xourafas

Ραγισμένο Τριαντάφυλλο - Cracked Rose

Ένας άνθρωπος χωρίς πρόσωπο 
κρατά στα χέρια του ένα παιδί,
σαν ραγισμένο τριαντάφυλλο.
Το παιδί δεν έχει χέρια 
δεν έχει πόδια
έχει μονάχα μια καρδιά 
και δύο μεγάλα μάτια.
Το κλάμα του είναι η αλμύρα
μαζί με το αίμα του 
η ριζωμένη ανάμνηση
των διαμελισμένων άκρων 
από τους καρχαρίες 
της θάλασσας
και τους κροκόδειλους 
της ξηράς.
Ο άνθρωπος χωρίς πρόσωπο 
τοποθετεί το ζεστό ακόμα σώμα
σε ένα γυάλινο φέρετρο 
στο πιο ξεπαγιασμένο δωμάτιο 
εκεί που δακρύζουν μόνο τα κεριά 
αν τα αφήσουν οι τοίχοι. 
Στο αναπαυτικό καναπέ 
τον περιμένουν τα νέα των οκτώ 
μιας κι έχει απόψε με τιμάς
σε απευθείας μετάδοση,
την ταφή ολάκερης της ανθρωπότητας.



.....................


A man without a face
is keeping a child in his hands,
like a cracked rose.
The child has no arms
has no legs
It has only one heart
and two large eyes.
Kid's crying is the saltiness
along with its blood
the ingrained memory
of dismembered limbs
by sharks of the sea
and crocodiles of the land.
The man without a face
is placing the yet warm body
in a glass coffin
in the most frozen room
where only candles shed tears
if the walls let them.
On the comfortable sofa
eight o'clock news await him
for tonight is taking place 
broadcasting live, with honor
the burial of the whole humanity.





Panagiotis Xourafas

Ξημέρωμα - Daybreak

..............κάποτε
(μέσα στο σκοτάδι)
δεν ορρωδεί το ρόδο,
και ιδού: το φως

...............


...........sometime
(into the darkness)
the rose rises up high, 
and behold: the light





Panagiotis Xourafas

Περσείδες - Perseides

Σαν ήσουνα παιδί ήταν τ'αστέρια

κόκκοι που έπλαθαν άλικα χέρια
Φως από ασήμι για να ξεπλυθείς
και παραμύθι για να κοιμηθείς.

Τώρα του ουρανού γίναν ρυτίδες
οι διάττουσες σου οι Περσείδες
Οργή της θάλασσας η αγκαλιά
ζωή κομμένη μονοκοντυλιά.

Στην γυάλα πιά θέλεις να μπείς
απ' την ψυχή σου να κρυφτείς
Αφού σε πείσανε πως ειναι ανδρείο
σαν ψάρι να σαι μες στο ενυδρείο.

Σαν ήσουνα παιδί ήταν τ'αστέρια
του άπιαστου μέλλοντος τα περιστέρια
Κι ο χρόνος σκάρωνε παιχνίδι μαγικό
πότε αέρινο και πότε αερικό.

.................

As a child stars were like

sands shaping scarlet hands

Silver light for you to get washed 

and a fairytale for you to sleep.

Now the sky is wrinkled 

out of your falling Perseides
Sea's embrace encloses wrath
life is brushed aside cut.


Now is the fishbowl you long to get in
thus hiding from your very soul
For they convinced you it's valiant
being like a spawner in the aquarium.

As a child stars were like
doves of your uncaught future 
And time devised a witching game 
Once airy and once fairy.





Panagiotis Xourafas

Πρέβεζα - Preveza

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμύδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια "ελλειπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ισως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.



.....................





Death is the bullies bashing
against the black walls and roof tiling,
death is the women being loved
in the course of onion peeling.

Death the squalid, unimportant streets
with their glamorous and pompous names,
the olive-grove, the surrounding sea, and even
the sun, death among all other deaths.

Death the policeman bending over
to weigh, a "lacking" portion,
death the harebells on the balcony
and the teacher with the newspaper.

Base, Guard, Sixty-man Prevezian Rule.
On Sunday we'll listen to the band.
I've taken out a savings booklet,
my first deposit drachmas thirty one.

Walking slowly on the quay,
"do I exist?" you say, and then: "you do not!"
The ship approaches. The flag is flying.
Perhaps Mr. Prefect will be coming.

If at least, among these people,
one would die of sheer disgust
silent, bereaved, with humble manners,
at the funeral we'd all have fun.




Kostas Kariotakis

Συννεφιάζει - Clouds Gather

Και μην φοβάσαι
Αν με αγγίξεις
Δεν θα χαθώ
Δεν θα χαθείς
Αν σε αγγίξω
Και μην φοβάσαι
Για να χαθείς
Πρεπει να σαι φιλί,
Αφου είσαι δάκρυ
Δεν θα χαθείς
Αφου είμαι ουρανός
Δεν θα χαθώ κι εγώ
Σε κάποιο σύννεφο
Θα συμφωνήσουμε.
Και μην φοβάσαι
Σε τούτη δω την έρημο
Αληθινά αν το θελήσεις,
Συννεφιάζει.



.................




And don't be afraid
If you touch me
I won't disappear
You won't disappear
If I touch you
And don't be afraid
To disappear
You have to be a kiss,
Once you are a tear
You won't disappear
Once I am a sky
I won't disappear too
On a cloud somewhere
We will come to agree.
And don't be afraid
Here in this desert
If you really want it,
Clouds gather. 






Panagiotis Xourafas

Η δύσκολη Κυριακή - Tricky Sunday

Απ' το πρωί κοιτάζω προς τ' απάνω ένα πουλί καλύτερο

απ' το πρωί χαίρομαι ένα φίδι τυλιγμένο στο λαιμό μου

Σπασμένα φλυτζάνια στα χαλιά
πορφυρά λουλούδια τα μάγουλα της μάντισσας
όταν ανασηκώνει της μοίρας το φουστάνι
κάτι θα φυτρώσει απ' αυτή τη χαρά
ένα νέο δέντρο χωρίς ανθούς
ή ένα αγνό νέο βλέφαρο
ή ένας λατρεμένος λόγος
που να μη φίλησε στο στόμα τη λησμονιά

Έξω αλαλάζουν οι καμπάνες
έξω με περιμένουν αφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλά στριφογυρίζουνε μιά χαραυγή
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ένας αετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τα μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
η ορχήστρα παίζει κίβδηλους σκοπούς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναίκες
τί έρωτες τί φωνές τί έρωτες
φίλε αγάπη αίμα φίλε
φίλε δώσ' μου το χέρι σου τί κρύο

Ήτανε παγωνιά
δεν ξέρω πια την ώρα που πέθαναν όλοι
κι έμεινα μ' έναν ακρωτηριασμένο φίλο
και μ' ένα ματωμένο κλαδάκι συντροφιά

......................

Εver since morning I've been looking up at a better bird 
Since morning I've been glad about a snake wrapped around my neck 
Broken cups on the carpets 

purple flowers are the cheeks of the seeress

when she lifts up the dress of doom 

something will grow from this joy 

a new tree without blossoms 

or a pure new eyelid 

or a worshiped reason

for not kissing oblivion in the mouth The bells shouting out 

unimaginable friends wait for me outside

lifting high and twirling a dawn 

so much fatigue, fatigue 

some yellow dress -with an embroidered eagle on- 

a green parrot -I close my eyes- crying

always always always 

the orchestra plays counterfeit tunes 

what passionate eyes what women 

what loves what voices what loves 

buddy blood love buddy 

buddy give me your hand it was so coldSo freezing cold 

I no longer know the time they all died 

and I stayed with a mutilated friend 

and with a bloodied sprig for a companion

Miltos Sachtouris

Αλγοφόβος - Algophobos

 

Σήμερα φόρεσα 
ένα καυτό λυγμό 
σ'ενα ψυχρό χαμόγελο 
κι άνοιξα 
το σώμα της ψυχής 
με ένα κυκλάμινο. 
Κι ώσπου να πεις φύγε, 
τα μάτια 
είχαν θρηνήσει 
τον χαμένο αστερία. 
Μα μην ξεχνάς καρδιά, 
όπου αμνός και λύκος, 
όπου βυθός και γέννα.



...................




Today I wore
a hot sob 
in a cold smile 
and opened 
the body of the soul 
with a cyclamen. 
And until you say go, 
the eyes
had already mourned 
the lost starfish. 
But heart do not forget, 
where there is lamb there is wolf, 
where there is seabed there is birth.





Panagiotis Xourafas