Αθήνα 2010 μ.X. - Athens 2010 A.D.

Απελπισμένος υπερόπτης

Ο Αθηναίος Δον Κιχώτης

Διαβάζει πρωινή εφημερίδα

Αγωνιά γιά τη μαμά πατρίδα

Θα ρθούνε λέει της φωτιάς

Στεγνός και άρρωστος νοτιάς

Θεοί και δαίμονες αντάμα

Και μείς θα ψάχνουμε το θάμα

Βοούνε οι σοφοί του Γένους

Με οδηγίες για ναυτιλλομένους

Φυλάκισε καλά την ηλιαχτίδα

Μην και ζυγώσει την Ελπίδα,

γιατί η Ελπίδα είναι μυγδαλιά

Που κόβει του χειμώνα τη λαλιά

Απ' της ψυχής ποτίζεται το αίμα

Σε γης που δεν φυτρώνει ψέμα.

.......................

A desperate arrogant 
The Athenian Don Quixote 
Reads a morning newspaper 
Worrying for mother land

It says that fire is coming
A dry and sickly southwind 
Along with gods and demons  
And we'll be looking for a miracle.

Sages of the Nation tooting
With instructions for seafarers 
Imprison the sunbeam well
To avoid from approaching Hope, 

cos Hope is like an almond tree
Which leaves the winter speechless 
Watered from the blood of soul
In a land that doesn't grow a lie.



Panagiotis Xourafas

Η Κακή Φωτιά - The Evil Fire

To ποιήμα που ακολουθεί αφιερώνεται πρός τιμήν των ηρώων 

Λ.Σάντα και Μανώλη Γλέζου, που στις 30/5/1941 κατέβασαν την 

σημαία με την σβάστικα τής απο τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης,

σβήνοντας την "κακή φωτιά" στον αιώνιο "ήλιο" της Ελλάδας .

Μην Αγγίζετε

Αφήστε αυτόν τον όμορφο κόσμο να διαιωνίζεται
ανακυκλώνοντας το αύριο μες στις πηγές του όπως
τον καιρό πού γεννήθηκα ως ν' αναδύεται,
κάθε πρωί, γιά πρώτη φορά, μες
απ' τις ρόδινες γάζες τής γέννας του.
Σβήστε στον ήλιο την κακή φωτιά.
Μη μας σκοτώνετε!

......................... 

Don't Touch

Let this beautiful world being perpetuated

recycling tomorrow in its sources like

the time I was born, rising up every 

morning, for the very first time, through

the rosy gauzes of its birth.

Erase the evil fire into the sun.

Don't you kill us!

Nikiforos Vrettakos

Age Of Bloody Confusion

 

















Ας μην λέγεται τίποτα ως φυσιολογικό 

Σε μιά εποχή αιματηρής σύγχυσης, 

Διατεταγμένης διαταραχής, προγραμματισμένου καπρίτσιου, 

Και αποκτηνωμένης ανθρωπότητας, κανένα πράγμα 

Δεν παραμένει αναλλοίωτο! 

......................

 

Let nothing be called natural

In an age of bloody confusion,

Ordered disorder, planned caprice,

And dehumanized humanity, lest all things

Be held unalterable!

 

 

 

 

 

Bertold Brecht

Η Ντροπή Της Ευρώπης - Europas Schande

Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· 
κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.
Οσα Εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, 
τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.
Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, 
αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.
Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της 
κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.
Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη
 με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.
Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε,
 από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.
Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμονη εξουσία ολοένα 
και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.
Σ’ Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, 
και σ’ όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.
Ομως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του 
όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.
Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων·
 όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.
Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, 
που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν’ απαλλοτριώσει.
Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, 
που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, εδημιούργησε.


..........................
 

Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,
bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.
Was mit der Seele gesucht, gefunden Dir galt,
wird abgetan nun, unter Schrottwert taxiert.
Als Schuldner nackt an den Pranger gestellt, leidet ein Land,
dem Dank zu schulden Dir Redensart war.
Zur Armut verurteiltes Land, dessen Reichtum
gepflegt Museen schmückt: von Dir gehütete Beute.
Die mit der Waffen Gewalt das inselgesegnete Land
heimgesucht, trugen zur Uniform Hölderlin im Tornister.
Kaum noch geduldetes Land, dessen Obristen von Dir
einst als Bündnispartner geduldet wurden.
Rechtloses Land, dem der Rechthaber Macht
den Gürtel enger und enger schnallt.
Dir trotzend trägt Antigone Schwarz und landesweit
kleidet Trauer das Volk, dessen Gast Du gewesen.
Außer Landes jedoch hat dem Krösus verwandtes Gefolge
alles, was gülden glänzt gehortet in Deinen Tresoren.
Sauf endlich, sauf! schreien der Kommissare Claqueure,
doch zornig gibt Sokrates Dir den Becher randvoll zurück.
Verfluchen im Chor, was eigen Dir ist, werden die Götter,
deren Olymp zu enteignen Dein Wille verlangt.
Geistlos verkümmern wirst Du ohne das Land,
dessen Geist Dich, Europa, erdachte. 

Gunter Grass

Cri Urbain

Συμπολίτης της αποξένωσης

ψάχνω το αξιόχρεο τού φόβου

με την ελπίδα πως παράπεσε

μες στο συρτάρι τών γιασεμιών.

Η νύχτα αυτή αργοκυλάει βαθιά

στο δίκταμο τής καυτής πέτρας.

Στο χιόνι τής ημίαιμης πλαγιάς

η αυγή ανταμώνει το λιόγερμα.

Θα σας πω τι είναι γιά μένα οργή:

Οργή είναι δυό απλωμένα χέρια

δίχως πρόσωπο και δίχως σώμα

στο φίλτρο δύο βλοσυρών ματιών'

σαν ένα υποτιθέμενο φόντο ζωής

σε γκρο-πλαν ακίνητης οδύνης.

Στο μεταξύ, ακόμα ο ουρανός

σαν κύκνος τού αργού θανάτου

ερμηνεύει αμφίσημα ρέκβιεμ.

Στούς κάδους τής Αχαρνών

αντηχούν απορρίματα ψυχών.

Οι επιστήμονες προειδοποιούν:

Ο απόλυτος αστικός θάνατος

έχει υψηλή νεωτερικότητα.

Στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου

ξεθωριάζω σαν παλιά ασφάλεια

γυρνάω και γερνάω κάθε στιγμή

με την ευχάριστη ψευδαίσθηση

μιάς κάποιας επανάστασης.


.......................


Αs a townsman of alienation
I'm looking for solvency of fear
hoping that it was somehow lost,
down in the drawer of jasmines.
This night slowly is flowing deep
in the dittany of scalding stone.
In the snow of half-blooded slope
the dawn is meeting the sunset.
I will tell you what rage is for me:
Rage is two hands outstretched
with no face and no body at all,
through the filter of two stern eyes'
like a supposed background of life 
in a close-up of still anguish.

Meanwhile, the sky like a swan
of slow death, still interprets
its ambiguous requiems.
In the rubbish bins of Acharnon 
are echoing trash of souls.
Scientists warn the public:
Absolute urban death
has very high modernity.
On the windscreen of the car
I fade like an old car insurance 
returning and aging every moment
with the pleasant illusion
of some kind of a revolution.





Panagiotis Xourafas

Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς - Palladas of Alexandria

Άρα μη θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον,
Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες
όνειρον εικάζοντες είναι τόν βίον;
ή ζώμεν ημείς, τού βίου τεθνηκότος;

..............

 

Μήπως ενώ έχουμε πεθάνει 

ζούμε μόνο κατά φαντασίαν,
εμείς οι Έλληνες, 

που έχομε περιπέσει σε συμφορά
νομίζοντας ότι η ζωή είναι όνειρο;
ή ζούμε εμείς, και έχει αποθάνει η ζωή;

Palladas

(θρηνεί για την εξαφάνιση του Ελληνισμού)

Hannibal Barca

Aut viam inveniam 

aut faciam

 .................

 

Ή θα τον βρούμε τον δρόμο 

ή θα τον φτιάξουμε

 

Hannibal
(212 π.χ. προσπαθωντας να βρει
το δρομο προς την Ρωμη, απο τις Άλπεις)

Ενθύμιον - Memento

Ψάχναμε γιά κείνο το φως

βρισκόταν μάς είπαν ανάμεσα

στη θάλασσα και τα απέναντι βουνά

καί ήταν φως αχνό άσπρο

κάτι σαν γυαλί που θα μπορούσε να σπάσει 

στο άγγιγμα

ένα φως που μιλούσε όπως μιλούν

τα γιασεμιά τις νύχτες με το φεγγάρι

μέρες πολλές τώρα λογαριάζονται χρόνια

ψάχναμε γι' αυτό το φως

πότε στις βιτρίνες των παλαιοπωλείων

πότε στα μάτια των παιδιών

ή στα μάτια σπασμένων αγαλμάτων

η θάλασσα και τα βουνά τα απέναντι

ήταν μαρμάρινοι σταυροί σε τάφους

κι ο θάνατος φίλος μας πιά

και το φως εκείνο

ενθύμιον.

...................

We were searching for that light

they told us it was between

the sea and the opposite mountains

and it was a dim white light

something like glass easy to break

if touched

a light which talked just like 

jasmines do with the moon at nights

so many days now that count for years

we were searching for this light

sometimes in old curiosity shop windows

sometimes in children's eyes

or in the eyes of broken statues

the sea and the opposite mountains

were marble crosses οn graves

and death was our friend now

and that light was a

memento.

Nikos Karydis