Δώρο Ασημένιο Ποιήμα - Gift Silver Poem

Ξέρω πως είναι τίποτε όλ’ αυτά και πως 

η γλώσσα που μιλώ δεν έχει αλφάβητο 

Αφού και ο ήλιος και τα κύματα 
είναι μια γραφή συλλαβική 
που την αποκρυπτογραφείς 
μονάχα στους καιρούς της λύπης
και της εξορίας 

 Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία 
μ’ επιστρώσεις διαδοχικές φράγκικες 
ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς 
για να την αποκαταστήσεις

πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο 
 Σ’ ένα πλήθος Εξουσίες ξένες 
μέσω της δικής σου πάντοτε 

Όπως γίνεται με τις συμφορές 

Όμως ας φανταστούμε 
σ’ ένα παλαιών καιρών αλώνι 

που μπορεί να ‘ναι και σε

πολυκατοικία ότι παίζουνε παιδιά 
και ότι αυτός που χάνει 

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς 
να πει στους άλλους 
και να δώσει μιαν αλήθεια 

Οπόταν βρίσκονται στο τέλος 
όλοι να κρατούν 
στο χέρι τους ένα μικρό 

Δώρο ασημένιο ποίημα.


..........................

I know that all this is worthless and that the language

I speak doesn't have an alphabet

Since the sun and the waves are a syllabic script

which can be deciphered only in the years of sorrow and exile

And the motherland a fresco with successive overlays

frankish or slavic which, should you try to restore,

you are immediately sent to prison and

held responsible

To a crowd of foreign Powers always through

the intervention of your own

As it happens for the disasters

But let's imagine that in an old days' threshing-floor

which might be in an apartment-complex children

are playing and whoever loses

Should, according to the rules, tell the others

and give them a truth

Then everyone ends up holding in his

hand a small

Gift, silver poem.

Odysseas Elytis

Θάλασσα Λανθασμένη - Unjust Sea

Θάλασσα λανθασμένη 

δεν γίνεται

........................

A sea can't be 
unjust



Odysseas Elytis

Χελιδόνια - Swallows

Κείνο που σού προσάπτουνε 

τα χελιδόνια 

είναι η άνοιξη πού δεν έφερες

...................

What swallows accuse you for

is the spring you did not bring

Odysseas Elytis

Στο Λιβυκό - In Libyan Sea

Κι έτσι σιγά να ταξιδεύουμε
στου Νότου τα νερά
τρελά πουλιά μεταναστεύουμε
σε μέρη πιο ζεστά.


Μέσα στους ήλιους που χανόμαστε
κατρακυλούν οι ελιές
σε θαλασσοσπηλιές κρυβόμαστε
να χτίσουμε φωλιές.


Στο Λιβυκό μεθάει ο Αύγουστος
με δυο φεγγάρια φως
στου Ανέμου τ' ανοιχτό παράθυρο
με σεργιανά ο καιρός


Απ' την αρχή πλάθοντας όνειρα
στο βλέμμα σου θωρώ
βράχους σπηλιές και μέρη απόμερα
μέσα τους να χαθώ


Φως της αλμύρας κάθε δειλινό
του Νότου τα νερά
με σεργιανούν σαν το παλιό καιρό
σε μέρη μυστικά


Στο Λιβυκό μεθάει ο Αύγουστος
με δυο φεγγάρια φως
στου Ανέμου τ' ανοιχτό παράθυρο
με σεργιανά ο καιρός.


......................


Lets travel so slowly
in the Southern waters
crazy birs emmigrating
in warmer places.


In the suns we get lost in
olive trees roll
we hide ourselves in sea caves
to build caves.


Augtst gets drunk in Libyan sea
with two moons full of light
in the Winds' open window
time carries me .


Making dreams from the start
I stare in your look
rocks, caves and deserted places
may I get lost in them.


Light of saltiness every evening
the Southern waters
take me back just like the old times
in secret places.


Augtst gets drunk in Libyan sea
with two moons full of light
in the Winds' open window
time carries me.




Poetry/Lyrics : Giorgos Baklavas
Music : Giannis Ioannou
Song : Calliopi Vetta
Video : http://www.youtube.com/watch?v=7hpGRspKbic

Ελεγείο - Elegy

Στη φωτιά του ματιού σου 
θα χαμογέλασε κάποτε ο Θεός
Θα 'κλείσε την καρδιά της η άνοιξη 
σα μιας αρχαίας ακρογιαλιάς 
μαργαριτάρι.
Τώρα καθώς κοιμάσαι λαμπερός
Στους παγωμένους κάμπους 
που οι αγράμπελες
Γίναν βαλσαμωμένα φτερά 
μαρμάρινα περιστέρια
Βουβά παιδιά της απαντοχής —
Ήθελα να 'ρθεις μια βραδιά σα βουρκωμένο σύννεφο
Άχνη της πέτρας πάχνη της ελιάς
Γιατί στο αγνό σου μέτωπο
Κάποτε θα 'βλεπα κι εγώ
Το χιόνι των προβάτων και των κρίνων
Μα πέρασες απ' τη ζωή σαν ένα δάκρυ της θάλασσας
Σα λαμπηδόνα καλοκαιριού και στερνοβρόχι του Μάη
Κι ας ήσουν μια φορά κι εσύ ένα γεράνιο κύμα της
Ένα πικρό βότσαλο της
Ένα μικρό χελιδόνι της σ' ένα πανέρημο δάσος
Χωρίς καμπάνα τη χαραυγή χωρίς λυχνάρι το απόβραδο
Με τη ζεστή σου καρδιά γυρισμένη στα ξένα Στα χαλασμένα δόντια της άλλης ακρογιαλιάς 
Στα γκρεμισμένα νησιά της αγριοκερασιάς και της φώκιας.


.....................................................



Some time God must have smiled at the fire inside your eye 
The Spring must have clasped its heart like an ancestral seashore's pearl. 
Now as you sleep shining 
In the frozen fields where the wild grapevines 
Turned into embalmed wings, marble pigeons, 
Silent children of anticipation -- 
I wish you would arrive one evening like a tearful cloud, 
Stone's vapor, olive's rime 
For on your chaste forehead 
Sometimes I would see 
The snow of sheep and lilies  
But you went through life like a tear of the sea 
Like a Summer's shine and May's last rain 
Despite of you too having once been one of her mauve waves 
A bitter pebble of hers 
A small swallow out of her into a desolate forest 
With no bell's sound at dawn, no lantern's light at dusk 
With your warm heart turned abroad 
Toward the worn teeth of the alien seashore 
Toward the wrecked isles of seals and wild cherry trees.






Nikos Gatsos

Photo : Palaiochora, Crete

As If The Sea Should Part

Άν μέριαζε έτσι η Θάλασσα

Καί αποκάλυπτε μιάν άλλη Θάλασσα

Και η δεύτερη...μιάν άλλη... και οι Τρείς 

θα έκαναν υποθετικά ένα σύνολο ...

Απο περιόδους Θαλασσών...

Ανεξερεύνητων Ακτών...

Γι' Αυτές θα ήταν το Πέρας των Θαλασσών... 

Η Αιωνιότητα...είναι Αυτές.

.......................

As if the Sea should part

And show a further Sea

And that ...a further ...and the Three

But a presumption be...

Of Periods of Seas...

Unvisited of Shores...

Themselves the Verge of Seas to be...

Eternity... is Those... 

Emily Dickinson

Ευρώπη - Europa

Και σιγά σιγά εκείνη έπαψε να φοβάται,
κι εκείνος προσέφερε το στήθος του 
στα παρθενικά της χάδια,

Και τα κέρατά του να τους τυλίξει 
με άνθινες γιρλάντες,

Μέχρι που η πριγκίπισσα τόλμησε 
να ανέβει στην πλάτη του,

Χωρίς να το καταλάβει, καβαλίκεψε 
του χαϊδεμένου ταύρου της την πλάτη,

Τότε αργά-αργά κατεβαίνοντας
την πλατιά στεγνή παραλία,

Πρώτα στα ρηχά νερά 
ο μεγάλος θεός πάτησε

Τις απατηλές οπλές του, 
κι ύστερα νωχελικά ξανοίχτηκε

Μέχρι που τη λεία του έφερε στην
ανοιχτή θάλασσα.

Φόβος γέμισε την καρδιά της καθώς,
όπως γύρισε πίσω το βλέμμα, 
είδε να απομακρύνεται γρήγορα η άμμος.
Το δεξί της χέρι άρπαξε ένα κέρατο,
το άλλο ακούμπησε την πλάτη του.

Και ο χιτώνας της ανέμιζε στην αύρα του ανέμου.

.....................

And gradually she lost her fear, and he

Offered his breast for her virgin caresses,

His horns for her to wind with chains of flowers

Until the princess dared to mount his back

Her pet bull's back, unwitting whom she rode.

Then,slowly, slowly down the broad, dry beach,

First in the shallow waves the great god set

His spurious hooves, then sauntered further out

'til in the open sea he bore his prize

Fear filled her heart as, gazing back, she saw

The fast receding sands. Her right hand grasped

A horn, the other lent upon his back

Her fluttering tunic floated in the breeze.

Ovid

Break On Through...

The most important kind of freedom

is to be what you really are. You trade in your reality for a role. You trade in your sense for an act. You give up your ability to feel, and in exchange, put on a mask. 

There can't be any large-scale revolution until there's a personal revolution, on an individual level.

It's got to happen inside first.

............

Το πιο σπουδαίο είδος ελευθερίας είναι να είσαι αυτο που πραγματικά είσαι. 

Πουλάς την αλήθεια σου γιά ένα ρόλο. Πουλάς την λογική σου γιά να υποκρίνεσαι. Εγκαταλείπεις την ικανότητα να αισθάνεσαι, και σε αντάλλαγμα, φοράς μιά μάσκα.

Δεν μπορεί να γίνει καμιά ευρείας κλίμακας επανάσταση αν πρώτα δεν γίνει
μιά προσωπική επανάσταση, σε ατομικό επίπεδο. 
Πρέπει να γίνει εκ των έσω πρώτα.

Jim Morrison 

(December 8, 1943 – July 3, 1971)

Η Περηφάνια Της Φωτιάς - The Pride Of Fire

Ἄθλιος καιρὸς στὴ φοβερὴ πατρίδα μου
καὶ λίβας ἀνελέητος σκληρὸς τοῦ Ἰουλίου!

 -Γιώργος Μαρκόπουλος

Ένα στιγμιαίο κροτάλισμα βλεφάρων

Οι πόρτες που γερνάν το χαμογέλιο σου

δωμάτια που έχουν στήσει ιερές γωνιές,

και μόνος λυτρωμένος ο ουρανός.

Περνάγαν σαν φαντάσματα οι ψυχές

κι' οι καλικάντζαροι πιασμένοι χέρι χέρι

η νύχτα αργεί πολύ να ρθεί απόψε

να κρύψει στο πικρό της πανωφόρι

το θλιμμένο βλέμμα της Αθηνάς,

καθώς σαλαγίζει των μαρμάρων

μέσα η περηφάνια της φωτιάς.

Θεά μου άλλο μην μοιρολογείς

Η γη αυτή που κινεί τους αιώνες

με τα γαλανά νήματα των μαιάνδρων της

ανθοβολεί απόψε σε ενα ζευγάρι μάτια.

........................



Α momentary eye-lids crackle
the gates that grow your smile old
rooms having set sacred corners,
and the only thing delivered is the sky.


Souls walked by like ghosts
and goblins hand in hand
the night comes slowly tonight
 to hide in its bitter overcoat
the sad face of Athina,
while shivering inside the marbles
the pride of fire.


Oh, my goddess, don't mourn any more
This land that moves the centuries
with the azzure threads of its meanders,
tonight is blooming in a pair of eyes.

Panagiotis Xourafas