Ελεγείο - Elegy

Στη φωτιά του ματιού σου 
θα χαμογέλασε κάποτε ο Θεός
Θα 'κλείσε την καρδιά της η άνοιξη 
σα μιας αρχαίας ακρογιαλιάς 
μαργαριτάρι.
Τώρα καθώς κοιμάσαι λαμπερός
Στους παγωμένους κάμπους 
που οι αγράμπελες
Γίναν βαλσαμωμένα φτερά 
μαρμάρινα περιστέρια
Βουβά παιδιά της απαντοχής —
Ήθελα να 'ρθεις μια βραδιά σα βουρκωμένο σύννεφο
Άχνη της πέτρας πάχνη της ελιάς
Γιατί στο αγνό σου μέτωπο
Κάποτε θα 'βλεπα κι εγώ
Το χιόνι των προβάτων και των κρίνων
Μα πέρασες απ' τη ζωή σαν ένα δάκρυ της θάλασσας
Σα λαμπηδόνα καλοκαιριού και στερνοβρόχι του Μάη
Κι ας ήσουν μια φορά κι εσύ ένα γεράνιο κύμα της
Ένα πικρό βότσαλο της
Ένα μικρό χελιδόνι της σ' ένα πανέρημο δάσος
Χωρίς καμπάνα τη χαραυγή χωρίς λυχνάρι το απόβραδο
Με τη ζεστή σου καρδιά γυρισμένη στα ξένα Στα χαλασμένα δόντια της άλλης ακρογιαλιάς 
Στα γκρεμισμένα νησιά της αγριοκερασιάς και της φώκιας.


.....................................................



Some time God must have smiled at the fire inside your eye 
The Spring must have clasped its heart like an ancestral seashore's pearl. 
Now as you sleep shining 
In the frozen fields where the wild grapevines 
Turned into embalmed wings, marble pigeons, 
Silent children of anticipation -- 
I wish you would arrive one evening like a tearful cloud, 
Stone's vapor, olive's rime 
For on your chaste forehead 
Sometimes I would see 
The snow of sheep and lilies  
But you went through life like a tear of the sea 
Like a Summer's shine and May's last rain 
Despite of you too having once been one of her mauve waves 
A bitter pebble of hers 
A small swallow out of her into a desolate forest 
With no bell's sound at dawn, no lantern's light at dusk 
With your warm heart turned abroad 
Toward the worn teeth of the alien seashore 
Toward the wrecked isles of seals and wild cherry trees.






Nikos Gatsos

Photo : Palaiochora, Crete