Trainings - Γυμνάσματα

Φοβήθηκα την μνήμη

Και την σκότωσα

Όμως εκείνη έζησε

Τραυματισμένη

Δύσμορφη

Τυραννική

Και μου θυμίζει επίμονα

Κάθε φορά που γράφω

Πως είμαι εγώ

Κι΄όχι ένας άλλος

.................

I dreaded memory

And I killed her

But she survived

Wounded

Unsightly

Tyrannical

And she consistently reminds me

Every time I write

That it is me

And no other

Manos Hatzidakis

There Was A Naughty Boy - Ένα Άτακτο Παιδί

Ήταν ένα άτακτο παιδί,

παιδί στ'αλήθεια άτακτο,

Δεν σταματούσε στο σπίτι,

Δεν μπορούσε να ησυχάσει-

Πήρε

Στο σακίδιο του

Ένα βιβλίο

Γεμάτο φωνήεντα

Κι' ένα ποκάμισο

Με λίγες πετσέτες,

Ένα λεπτό σκούφο

Γιά τη νύχτα,

Μιά βούρτσα μαλλιών

Γιά να χτενίζεται,

Νέα καλτσάκια-

Γιατί τα παλιά θα σχίζονταν!

Το σακίδιο αυτό

Σφιχτά στην πλάτη του

Το περτσίνωσε

Κι' ακολούθησε την μύτη του

Στο Βορρά,

Στο Βορρά,

Κι' ακολούθησε την μύτη του

Στο Βορρά.

Ήταν ένα άτακτο παιδί,

παιδί στ'αλήθεια άτακτο,

Έφυγε γιά την Σκωτία,

Να δεί τούς ανθρώπους-

Εκεί βρήκε

Πως το έδαφος

Ήταν τόσο σκληρό,

Που μία γιάρδα

Ήταν τόσο μακριά,

Που ένα τραγούδι

Ήταν τόσο χαρούμενο,

Που ένα κεράσι

Ήταν τόσο κόκκινο-

Που το μολύβι

Ήταν τόσο βαρύ

Που η ογδοντάδα

Ήταν τόσο πολύ ογδόντα

Που μιά πόρτα

Ήταν τόσο ξύλινη

Όπως στην Αγγλία-

Έτσι στάθηκε στα πόδια του

Και αναρωτήθηκε,

Αναρωτήθηκε,

Στάθηκε στα πόδια του

Και αναρωτήθηκε.

.....................

There was a naughty boy,

A naughty boy was he,

He would not stop at home,

He could not quiet be-

He took

In his knapsack

A book

Full of vowels

And a shirt

With some towels,

A slight cap

For night cap,

A hair brush,

Comb ditto,

New stockings-

For old ones

Would split O!

This knapsack

Tight at 'is back

He rivetted close

And followed his nose

To the North,

To the North,

And followed his nose

To the North.

There was a naughty boy,

And a naughty boy was he,

He ran away to Scotland

The people for to see-

There he found

That the ground

Was as hard,

That a yard

Was as long,

That a song

Was as merry,

That a cherry

Was as red-

That lead

Was as weighty

That fourscore

Was as eighty,

That a door

Was as wooden

As in England-

So he stood in his shoes

And he wondered,

He wondered,

He stood in his shoes

And he wondered.

Poetry :John Keats

Greek Translation : Panagiotis Xourafas

Drawing : Constantinos Xourafas  (My 10 years old sweet and a bit ...naughty nephew)

Hampstead

 

Σαν ένα πουλί με σπασμένη φτερούγα

που θα 'χε χρόνια μέσα στον αγέρα ταξιδέψει

σαν ένα πουλί που δεν μπόρεσε να βαστάξει

τον αγέρα και τη φουρτούνα

πέφτει το βράδυ.

Πάνω στο πράσινο χορτάρι

είχαν χορέψει όλη τη μέρα τρεις χιλιάδες αγγέλοι

γυμνοί σαν ατσάλι,

πέφτει το βράδι χλωμό·

οι τρεις χιλιάδες αγγέλοι

μαζέψαν τα φτερά τους και γενήκαν

ένα σκυλί

ξεχασμένο

που γαβγίζει

μοναχό

και γυρεύει τον αφέντη του

ή τη δευτέρα παρουσία

ή ένα κόκαλο.

Τώρα γυρεύω λίγη ησυχία

θα μου 'φτανε μια καλύβα σ' ένα λόφο

ή σε μια ακρογιαλιά

θα μου 'φτανε μπροστά στο παράθυρό μου

ένα σεντόνι βουτημένο στο λουλάκι

απλωμένο σαν τη θάλασσα

θα μου 'φτανε στη γλάστρα μου

έστω κι ένα ψεύτικο γαρούφαλο

ένα κόκκινο χαρτί σ' ένα τέλι

έτσι που να μπορεί ο αγέρας

ο αγέρας να το κυβερνά χωρίς προσπάθεια

όσο θέλει.

Θα 'πεφτε το βράδυ

τα κοπάδια θ' αντιλαλούσαν κατεβαίνοντας στο μαντρί τους

σα μια πολύ απλή κι ευτυχισμένη σκέψη

και θα 'πεφτα να κοιμηθώ

γιατί δε θα 'χα

ούτε ένα κερί ν' ανάψω,

φως,

να διαβάσω.

..........................

Like a bird with broken wings

that had travelled through wind for years

like a bird unable to endure

tempest and wind

the evening falls.

On the green grass

three thousand angels had danced the day long

naked as steel

the pale evening falls;

the three thousand angels

gathered in their wings,
became a dog

forgotten

that barks

alone

and searches for its master

or the Second Coming

or a bone.

Now I long for a little quiet

all I want is a hut on a hill

or near a seashore

all I want in front of my window

is a sheet immersed in bluing

spread there like the sea

all I want in my vase

is even a false carnation

red paper wound on wire

so that the wind

the wind can control it easily

as much as it wants to.

The evening would fall

the flocks would echo descending to their fold

like some quite simple happy thought

and I would lie down to sleep

because I wouldn't have

even a candle to light up,

light,

to read. 

Giorgos Seferis

Jose Saramago (1922-2010)

Πέθανε ο βραβευμένος με Νομπέλ το 1998 , Πορτογάλος συγγραφέας και δημοσιογράφος, Jose Saramago, πρίν 4 μέρες σε ηλικία 87 ετών, στο Lanzarote στα Κανάρια Νησιά, όπως ανακοινώθηκε από την οικογένειά του και τον εκδοτικό του οίκο, Alfaguara.Γεννημένος στις 16 Νοεμβρίου του 1922, ο Saramago εργάστηκε ως μεταφραστής και αργότερα ως δημοσιογράφος, ενώ διακρίθηκε αρκετές φορές για το συγγραφικό του έργο. Ποτισμένα από τη συμπόνια του για τον άνθρωπο, στοιχειωμένα από τον συμβολισμό, στον οποίο με μαεστρία επιδόθηκε, και από τις μακρόσυρτες φράσεις που σε τραβούν να ακολουθήσεις τον στοχασμό του, τα βιβλία του Σαραμάγκου έμειναν σταθερά επικεντρωμένα στη βάσανο του ανθρώπου και τη βάσανο των κοινωνικών. Στις σελίδες τους ευδοκίμησαν οι αρνήσεις σε θεμελιώδεις συμβάσεις. Αθεος γαρ,αριστερός,πολέμιος της αδικίας και της ανισότητας, συχνά έλεγε "από όλες τις λέξεις προτιμώ το όχι". Αυτό είχε πει και το 1998, αμέσως μόλις πληροφορήθηκε τη βράβευσή του με το Νόμπελ. Αυτό το όχι προέταξε το 1993 στη τότε κυβέρνηση της Πορτογαλίας που αντέδρασε για το βιβλίο του "Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιο" και αυτοεξορίστηκε στο νησί Lanzarote.Aυτοδίδακτος μπήκε στα γράμματα ο Σαραμάγκου. Παιδί αγροτικής οικογένειας, εγκατέλειψε τις σπουδές του στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, έκανε διάφορες δουλειές κι έφτασε στα 50 για να αρχίσει να δημοσιεύει συστηματικά. "Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας", "Το χρονικό του μοναστηριού", "Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις", "Η πέτρινη σχεδία", "Ιστορία της πολιορκίας της Λισαβόνας", "Όλα τα ονόματα", "Περί θανάτου" και τελευταίο βιβλίο του "Κάιν" κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο.
Στη μεση ηλικία του γνώρισε την επιτυχία και στη δύση του βίου του, περασμένα 80, γνώρισε τη μαγεία του ίντερνετ. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, διατηρούσε το δικό του blog. Επιμελώς τηρούσε επίσης τη συνήθεια της ετήσιας έκδοσης ημερολογιακών του καταθέσεων στα "Τετράδια του Λανθαρότε". Έγραψε κι ένα βιβλίο για παιδιά. "Το μεγαλύτερο λουλούδι του κόσμου", όπου ο μικρός της ιστορίας του έκανε κάτι "πολύ μεγαλύτερο από το μπόι του", 
έσωσε από το θάνατο ένα λουλούδι.
Η ιστορία αυτή έγινε και ταινία μικρού μήκους : 
http://www.youtube.com/watch?v=TGgC7C2wI-g



Το 1992 ίδρυσε το Εθνικό Μέτωπο για την Προστασία του Πολιτισμού. 
(Biography of Jose Saramago In Εnglish: http://www.kirjasto.sci.fi/saramago.htm)
Aκολουθεί ένα υπέροχο απόσπασμα από το έργο του Baltasar & Blimunda:


Δεν υπάρχει πιό θεσπέσια μυρωδιά απ' αυτήν του αναποδογυρισμένου σανού, από τα κορμιά κάτω από ένα πάπλωμα, από τα βόδια που θρέφονται στη γούρνα, το άρωμα του κρύου αγέρα καθώς φιλτράρει τις χαραμάδες της χορταποθήκης, και ίσως το άρωμα του φεγγαριού, γιατί όλοι ξέρουν πως η νύχτα προσλαμβάνει μιάν άλλη μυρωδιά στο φεγγαρόφωτο, έτσι που κι' ένας τυφλός , ανίκανος να 
ξεχωρίσει τη νύχτα απ' τη μέρα, θα πεί: Το φεγγάρει λάμπει... 

.............................

There is no more satisfying smell than that of turned hay, of bodies under a blanket, of oxen feeding at the trough, the scent of cold air filtering through the chinks in the hayloft, and perhaps the scent of the moon, for everyone knows that the night assumes a different smell when there is moonlight, and even a blind man, who is incapable of distinguishing night from day, will say, The moon is shining...

Panagiotis Xourafas

Les Dessous D'une Vie Ou La Pyramide Humaine - Η Κρυφή Ζωή Μιάς Ανθρώπινης Πυραμίδας

D'abord, un grand désir m'était venu de solennité et d'apparat. J'avais froid. Tout mon être vivant et corrompu aspirait à la rigidité et à la majesté des morts. Je fus tenté ensuite par un mystère où les formes ne jouent aucun rôle. Curieux d'un ciel décoloré d'où les oiseaux et les nuages sont bannis. Je devins esclave de la faculté pure de voir, esclave des mes yeux irréels et vierges, ignorants du monde et d'eux-mêmes. Puissance tranquille. Je supprimai le visible et l'invisible, je me perdis dans un miroir sans tain. Indestructible, je n'étais pas aveugle.

................................

Πρώτον, μια μεγάλη επιθυμία να έρθει σε μένα με επισημότητα και μεγαλοπρέπεια. Ήμουν παγωμένος. Όλο μου το είναι, ζωντανό και φθαρμένο φιλοδοξούσε γιά την ακαμψία και τη μεγαλοπρέπεια των νεκρών. Ήμουν τότε στον πειρασμό από ένα μυστήριο, όπου τα σχήματα δεν διαδραματίζουν κανένα ρόλο. Περίεργος ξεθώριασα σε έναν ουρανό όπου απαγορεύονται τα πουλιά και τα σύννεφα. Έγινα σκλάβος από την καθαρή ικανότητα να δούν ένα δούλο τα μάτια μου, και σε κενό εξωπραγματικό, αγνοούν τον κόσμο και τον εαυτό τους. Ήσυχη Δύναμη. Κατήργησα τα ορατά και αόρατα, χάθηκα σε έναν καθρέφτη. Άφθαρτος, δεν ήμουν τυφλός.

.....................................

First, a great desire to come to me in solemnity and pomp. I was cold. All my being alive and corrupt aspired to the rigidity and the majesty of the dead. I was then tempted by a mystery where the forms do not play any role. Curious faded to a sky where the birds and the clouds are banned. I became a slave to the pure power of seeing a slave of my eyes and blank unreal, ignorant of the world and themselves. Quiet power. I suppressed the visible and invisible, I lost myself in a mirror. Indestructible, I was not blind. 

 Poetry : Paul Eluard 
Painting : Salvador Dali ("Sugar Sphinx")

Η Μικρή Μας Ερινύα - Our Little Erinys

 


















Αν το σκεφτείς,
όλοι μας έχουμε βαθιά κρυμμένο
κι έναν Ορέστη που καραδοκεί να μας σκοτώσει
για εγκλήματα υπαρκτά ή και ανύπαρκτα.
Δεν είναι ανάγκη να 'χουμε γίνει μητροκτόνοι
ή ν' χουμε πατέρα σκοτωμένο απ' τη μητέρα μας.
Για μας αρκεί η προδοσία του εαυτού μας
αρκεί που ανεπαισθήτως στραγγαλίσαμε
τη λατρευτή μικρή μας ερινύα
τη συνείδηση.
Κάποτε υψώναμε ψηλά του ιδανικού τα λάβαρα.
Τώρα ταξινομούμε τα όνειρα
κι εμπορεύομαστε τα αισθήματα
με ληξιπρόθεσμα γραμμάτια ευτυχίας.

....................

Come to think of it,

We all have deeply hidden

some Orestes looking out for killing us

for crimes existent or inexistent.

We don't have to be matricide or

having our father killed by our mother.

For us, the treason of ourselves is good enough,

enough that we imperceptibly strangled

our dearest little Erinys,

Conscience.

Once we raised up high the banners of ideal,

Now we classify dreams

and we trade feelings

with due bills of happiness.




Takis Karvelis

Ιδανικά & Δανεικά

Ολα φίνα και ωραία 
και δυο γκολ απ' την Κορέα.
Αλλά, 

βλέπετε, τότε που ο στρατός μας
δοξάστηκε στην Κορέα, 
πολεμούσε για ιδανικά. 

Και είναι άλλο πράγμα 
να πολεμάς για ιδανικά, 

και άλλο να ψάχνεις για δανεικά. 

Οταν πολεμάς για ιδανικά, 
μπορεί να σε κάνουνε μνημόσυνο, 
αλλά δοξάζεσαι. 

Οταν ψάχνεις για δανεικά, 
σε κάνουνε μνημόνιο

και σου αλλάζουν τον αδόξαστο. 

Δεν βαριέστε, μπάλα είναι και γυρίζει. 

Πότε θα χάνεις, πότε θα ξαναχάνεις. 

Κι αν σήμερα είσαι στα κάτω, 
πάντα να αισιοδοξείς

ότι υπάρχουν και τα πιο κάτω. (...)

Πέτρος Μανταίος 

(Ελευθεροτυπία 14/6/2010)

Two Goals - Δύο Τέρματα

Δύο στιγμές, μα τι στιγμές

Μιά ομορφιά μοναδική

Στο διαβατό 16 χρόνων.

Στην μιά, (http://www.youtube.com/watch?v=M5HbmeNKino&feature=related)

Ο Βραζιλιάνος Θεός μοιράζει,

Ο Ημίθεος ορμώντας σαν σαίτα

γράφει "Γιά πάντα"

Στην άλλη, (http://www.youtube.com/watch?v=zg3uS4ZBHtM&feature=related)

Ο Αργεντίνος Θεός καλπάζει

-τούτος δεν έχει ανάγκη άλλον-

Μόνος του στη μητέρα των μαχών,

Το παλιο "Για πάντα'' ξέφτισε, αφού,

με χέρι και με πόδι γράφει Ιστορία.

(First Video: Carlos Alberto's Goal after Pele's blind-passing / World Cup 1970

Second Video: Diego Maradona's goal of the century / World Cup 1986)


Panagiotis Xourafas

Death Of A Swan - Ο Θάνατος Ενός Κύκνου

Την τελευταία της πνοή άφησε χθές, σε ηλικία 102 ετών, ο "κύκνος" του θεάτρου Μπολσόι, Μαρίνα Σεμένοβα. Η Μαρίνα Σεμένοβα γεννήθηκε το 1908 και ξεκίνησε την καριέρα της στο μπαλέτο του θεάτρου Κίροφ. Στη συνέχεια εργάστηκε στο θέατρο Μαριίνσκι, στην Αγία Πετρούπολη, ενώ το 1930 εντάχθηκε στο μπαλέτο του θεάτρου Μπολσόι, όπου χόρευε ως το 1952. Αργότερα έγινε δασκάλα στο Μπολσόι, ενώ το 1975 έλαβε τον τίτλο της "πιο δημοφιλούς καλλιτέχνιδας της ΕΣΣΔ". ( Biography in English/Russian: http://en.wikipedia.org/wiki/Marina_Semyonova )
Κατά την μυθολογία, ο κύκνος ήταν ένα ιερό πτηνό του Απόλλωνα. Μεγάλος αριθμός κύκνων ζούσε γύρω από τον μυθικό ποταμό Ηριδανό,και στίς συνάξεις τους τραγουδούσαν και υμνούσαν τον Απόλλωνα. Λέγεται επίσης ότι οι κάτοικοι γύρω από τον Ηριδανό, όταν γερνούσαν πήγαιναν στα νερά του ποταμού και λούονταν και μεταμορφώνονταν σε κύκνους. Όταν έφτανε η ώρα τους να φύγουν από τη ζωή, τραγουδούσαν τόσο όμορφα όσο κανένα άλλο πλάσμα. (''Κύκνειο Άσμα").Ένας τέτοιος κύκνος ήταν η Μαρίνα Σεμένοβα, με την διαφορά όμως πως ήταν έτσι από την νεότητα της ως το βαθύ της γήρας.

Ακολουθεί το video απο το χορό της στη Λίμνη των Κύκνων,με τον Γιούρι Κοντράτοβ το 1946 (http://www.youtube.com/watch?v=IXvWhC5lLq0&feature=related ),
και λίγοι στίχοι γιά το τραγούδισμα τού κύκνου ,από τον ποιητή Orlando Gibbons:

Ο ασημένιος κύκνος, που ζώντας δεν είχε κάτι να επιδείξει
Όταν τον έζωσε ο θάνατος, λευτέρωσε το σιωπηλό λαιμό του
Γέρνοντας το στήθος στην καλαμόπλεχτη ακτή,
τραγούδησε έτσι γιά πρώτη και τελευταία φορά καί μετά σιωπή.
Αντίο σ' όλες τις χαρές, ω Θάνατε, έλα και κάλυψε τα μάτια μου,
Τώρα ζούν περισσότερες χήνες από κύκνους,πιο πολλοί ανόητοι παρά σοφοί.

..........................

The silver swan, who living had no note,

When death approach'd, unlock'd her silent throat;

Leaning her breast against the reedy shore,

Thus sung her first and last, and sung no more.

Farewell, all joys; O Death, come close mine eyes;

More geese than swans now live, more fools than wise.

Panagiotis Xourafas

Φάτε τους!

Θάνατος στους καναπέδες

του σπιτιού μας τους χαφιέδες

φάτε τους

Στο μπιντέ, στο κομοδίνο

στου παππού το μαντολίνο

φάτε τους

Η ζωή μας ένα χάλι

σαν ελληνικά του Γκάλη

φάτε τους

Θάνατος στους ιδιώτες

στους εμπόρους, στους εκδότες

φάτε τους

Στις μαμάδες στους μπαμπάδες

στους ιλουστρασιόν λαπάδες

φάτε τους

Γράφουμε ένα νέο έπος

σε ομόλογα και ρέπος

φάτε τους

Θάνατος στους υπαλλήλους,

στις γατούλες και στους σκύλους

φάτε τους

Στη γυναίκα του Μαντέλα,

σ' όλα τα φωτομοντέλα

φάτε τους

Ζούμε δι' αντιπροσώπου

μες στους μύθους του Αισώπου

φάτε τους

Αριστερό μου παρελθόν παρ' το χαμπάρι

το κοινοβούλιο μυρίζει Φρανς Τσαγγάρι

Είναι γραμμένο στου Διογένη, το πιθάρι

Έξω οι βάσεις του θανάτου απ' τον Άρη

Lyrics:Tzimis Panousis

Music Clip: http://www.youtube.com/watch?v=rNThW1QMNO4

 

All That is Gold Does Not Glitter - Οτι Λάμπει Δεν Είναι Χρυσός

Ότι λάμπει 
δεν είναι χρυσός

Όλοι οι πλάνητες 
δεν είναι χαμένοι

O γέρος ο κραταιός 
δεν μαραίνεται

Τις βαθιές ρίζες 
δεν τις φτάνει ο πάγος.

Από τις στάχτες μιά φωτιά 
θα γεννηθεί,

Ένα φως απ' τις σκιές 
θα ανθίσει.

Μια σπασμένη λάμα 
καινούργια θα φτιαχτεί

Ο απωλέσας το στέμμα 
θα γίνει πάλι βασιλιάς.

All that is gold does not glitter,

Not all those who wander are lost;

The old that is strong does not wither,

Deep roots are not reached by the frost.

From the ashes a fire shall be woken,

A light from the shadows shall spring;

Renewed shall be blade that was broken,

The crownless again shall be king. 

John Tolkien

Λευκή Πεταλούδα - White Butterfly

Πόσο κρατάει μιά στιγμή;

Ένα αιώνιο δευτερόλεπτο ή μήπως
ένα ελάχιστο έτος;

Θα πείς πως είναι η γωνία που το βλέπεις.

Το έντομο και ο άνθρωπος,

ο άνθρωπος και η πεταλούδα

συνομωτούν ένα μοιραίο μυστικό ζευγάρωμα,

κι' όταν το πρωτοξάφνιασμα χάνεται

χίλιοι γλυκοί φόβοι στο θάμβος του χρόνου

ενώνουν χρυσαφιές νησίδες από πατρίδες μακρινές

χίλιοι λαμπροί θάνατοι γεννούν

του σκοταδιού αιμάτινες σιωπές.

Η λευκή πεταλούδα μυρίζει ακόμα

ευωδιές λήθης και ονείρων ιερών

στά δίπτυχα φτερά κουρνιάζει ανήσυχη η καρδιά της Ηως

κι' είναι κάθε της κύμα μιά ανάμνηση,μα όσο να στρίψεις,

την έχεις κιόλας ξεχάσει.Αλλά πάλι και ξανά,

θα πείς πως είναι η γωνία που το βλέπεις.

Με όλα τούτα πάντα το είχα απορία:

Πώς εξισώνει τον βυθό με τον ορίζοντα η γνώση;

Κι' αν τελικά η γωνία είναι στερημένη αγωνία,

πόσο κρατάει αλήθεια μιά στιγμή;

.........................

How long a moment lasts?

An eternal second or just a minimal year?

You'd say it is the angle you see it.

The insect and the man,

The man and the butterfly,

are plotting a destined mystical mating,

and when the first startle is perished

a thousand sweet fears in the dazzle of time

unite golden islets of distant countries

a thousand brilliant deaths give birth
to bloody silences in the darkness of night.

The white butterfly still smells

fragrances of oblivion and of sacred dreams

on its diptych wings roosts restlessly the heart of Eos,

and each of its waves is a memory,though as you turn away

you've already forgotten it. But time and again,

you'd say it's the angle you see it.

With all these things I have always had this query:

In what way knowledge equates the sea bed with the horizon,

and if ,at last, angle is a deprived agony

for how long a moment lasts?

Panagiotis Xourafas

Τρώες - Trojans

 













Ειν΄οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων
ειν΄οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι
παιρνουμ΄επάνω μας κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.

Ειν΄οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ΄αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κι΄εξω στεκόμεθα ν΄αγωνισθούμε.

Αλλ΄όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ΄η απόφασίς μας χάνονται
Ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει
κι ολόγυρα απ΄τα τειχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βέβαια. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ΄αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ΄η Εκάβη κλαίνε.

..........................

Our efforts are those of men prone to disaster;
our efforts are like those of the Trojans.
We just begin to get somewhere,
begin to gather a little strength,
grow almost bold and hopeful,

when something always comes up to stop us:
Achilles leaps out of the trench in front of us
and terrifies us with his violent shouting.

Our efforts are like those of the Trojans.
We think we'll change our luck
by being resolute and daring,
so me move outside ready to fight.

But when the big crisis comes,
our boldness and resolution vanish;
our spirit falters, paralyzed,
and we scurry around the walls
trying to save ourselves by running away.

Yet we're sure to fail. Up there,
high on the walls, the dirge has already begun.
the're mourning the memory, the aura of our days.
Priam and Hecuba mourn for us bitterly.

Constantine Cavafy

Της Γενιάς Σου Άνθρωποι - Men Of Your Generation

Ήταν την ώρα της περισυλλογής

τότες που όλες οι μνήμες στριφογυρνούν 

στίς στενάχωρες θύρες του μυαλού

στίς ωκεάνιες δίνες της συνείδησης.

Τότες ήρθες να με βρείς

να με ρωτήσεις: γιατί;

Ένα μικρό παιδί μπροστά σ' ένα όπλο

ένα μικροπαίδι εβραιόπουλο,

να ρωτάει: γιατί;

Κλαίω.Γιατί ξέρω το αίτιο

και δεν μπορώ να το σταματήσω.

Θρηνώ,μικρό παιδί,γιά τα χρόνια της ζήσης

που έχασες

γιά τις χαρές της ζωής που δεν πρόλαβες.

Οδύρομαι γιά τα ολοκαυτώματα στο Άουσβιτς,

το Ματχάουζεν,το Μπεργκεντάου

γιά όλα τα εκατομμύρια των Εβραίων.

Κι όσο σκέφτομαι και θρηνώ και κλαίω

το αιμάτινο λύθρον

που σφραγίζει όλες τις σελίδες της ιστορίας

τόσο και δεν αντέχω

της γενιάς σου άνθρωποι

να μιμούνται τους δολοφόνους σου.
 .................................

It was the time of meditation

when memories twirl in

and out the narrow mind gates,

in the oceanic maelstroms of conscience.

At that time you came to find me

and ask me: why?

A little child facing a gun

a young Jewish kid

asking:why?

I am crying. For I know the reason

and I can not stop it.

I am mourning,child, for 
the living years you have lost,

for the joys of life you haven't lived.

I am weeping for the holocausts in Auschwitz,
Birkenau and Mauthauzen 
for all the millions of Jews.


And as I am thinking and mourning and crying
of the blood stained bath 
stamping all history pages,
I can't stand no more
men of your generation
to imitate your murderers.


Poetry: Manolis Glezos
Picture 1: Palestinian kids in Gaza strip.(2010)
Picture 2 : Jewish kids in a concentration camp. (1945)