Κλεψύδρα - Clepsydra

Ένα δοξάρι
μιά ακτή βιολί
καί μιά Κλεψύδρα:
Ο Ήλιος στο βορρά,
στό νότο η Σελήνη
κι'αναμεσό,
η δαντέλλα τής παρθένας:
Τ'αργυρό φώς.

Στήν απανεμιά τού χώρια
φυσά μ'ορμή
ο Πουνέντης τού μαζί.
Ω, οι ατέλειωτες πολιτείες
στίς φλεγόμενες ίριδες
-τροχοί στή πυρακτωμένη
άσφαλτο-
γκρεμίζονται κι' ορθώνονται
το ιδιο βράδυ,
μ'ένα νεύμα μόνο τού Ήλιου,
στίς γαλάζιες θάλασσες.

Κι' ύστερα,με τών εραστών το σμίξιμο
στην τρυφερή την άμμο
δεν υπάρχει Κλεψύδρα πιά.
Μονάχα ρόδακες αίματος,
κι'άστρα πλαγιασμένα
κάπου στήν αιωνιότητα...
..........................................................

A bow,
A shore like violin
and a Clepsydra:
The sun is north,
south is the moon,
and in between
the lace of the virgin:
Silver light.

On the leeward side of Apart,
blows with great strength
the wind of Together.
Oh, the unending states,
on burning iris - wheels
over the heating asphalt-
collapsing and erecting
at the same night,
with just a nod of the sun
to the seas of blue.

And later,with lovers' joining
upon the delicate sand,
there's no Clepsydra anymore.
Just rosettes of blood
and stars lying down
somewhere in Eternity...


Panagiotis Xourafas