Ένα Αλαζονικό Λάθος

Μιά φορά κι'έναν καιρό ήταν ένα λάθος
τόσο ανόητο,τόσο ασήμαντο
πού να το χει προσέξει κανείς

Δέν το άντεχε να βλέπει ή ν'ακούει γιά τον εαυτό του
Εφήυρε κάθε λογής τρόπους
απλά γιά ν'αποδείξει
πως στ'αληθεια δεν υπήρχε

Βρήκε τον χώρο να βάλει τις αποδείξεις του μέσα
καί τον χρόνο να τις κρατήσει,
Καί ο κόσμος έτσι να τις δεί.

Ότι ανακάλυψε
δεν ήταν τοσο ανόητο,
ούτε τοσο ασήμαντο,
αλλά ήταν βεβαίως λαθος.
Θα μπορούσε να ταν κι'αλλιώς.

Vasko Popa
(Απόδοση: Παναγιώτης Ξουραφάς)

The Seventh

If you set out in this world,
better be born seven times.
Once, in a house on fire,
once, in a freezing flood,
once, in a wild madhouse,
once, in a field of ripe wheat,
once, in an empty cloister,
and once among pigs in sty.
Six babes crying, not enough:
you yourself must be the seventh.

When you must fight to survive,
let your enemy see seven.
One, away from work on Sunday,
one, starting his work on Monday,
one, who teaches without payment,
one, who learned to swim by drowning,
one, who is the seed of a forest,
and one, whom wild forefathers protect,
but all their tricks are not enough:
you yourself must be the seventh.

If you want to find a woman,
let seven men go for her.
One, who gives heart for words,
one, who takes care of himself,
one, who claims to be a dreamer,
one, who through her skirt can feel her,
one, who knows the hooks and snaps,
one, who steps upon her scarf:
let them buzz like flies around her.
You yourself must be the seventh.

If you write and can afford it,
let seven men write your poem.
One, who builds a marble village,
one, who was born in his sleep,
one, who charts the sky and knows it,
one, whom words call by his name,
one, who perfected his soul,
one, who dissects living rats.
Two are brave and four are wise;
You yourself must be the seventh.

And if all went as was written,
you will die for seven men.
One, who is rocked and suckled,
one, who grabs a hard young breast,
one, who throws down empty dishes,
one, who helps the poor win;
one, who worked till he goes to pieces,
one, who just stares at the moon.
The world will be your tombstone:
you yourself must be the seventh.

Attila Jozsef

Αερόστατο

Εγώ
Εσύ
Σ'ενα αερόστατο
καθηλωμένο
στη γή,
στή σιωπή
στη σιωπή.
Εγώ
Εσύ
Σ'ενα μυστικό
διπλά δεμένοι,
τι άλλο μενει;
Την αυγή
Εγώ
Εσύ
Να λύσουμε
τους πάσσαλους,
και με το πρώτο τού
κορυδαλλού σονέτο,
ψηλά
μακριά στού γαλανού
τη σχάση
να χαθούμε.
Εγώ
Εσύ
καυτός αέρας να γενούμε,
απ'της δειλίας τα έρματα
ν'απαλλαγούμε,
ολο ψηλότερα
εκεί σαν φτάσουμε,
αντικρυ στ'ασημένιο
κάλεσμα:
Εγώ
Εσύ,
κι' ο Έρωτας
με τα φτερά του από
κοχύλι κι'από λάβα...

Παναγιώτης Ξουραφάς

Ο Πληθυντικός Αριθμός

Ο Ερωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
Όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Kiki Dimoula
(Το λίγο του κόσμου, 1971)

A Forgetful Number

Once upon a time there was a number
Pure and round like the sun
But alone very much alone

It began to reckon with itself
It divided multiplied itself
It subtracted added itself
And remained always alone

It stopped reckoning with itself
And shut itself up in its round
And sunny purity

Outside were left the fiery
Traces of its reckoning
They began to chase each other through the dark
To divide when they should have multiplied themselves
To subtract when they should have added themselves

That's what happens in the dark

And there was no one to ask it
To stop the traces
And to rub them out.


Vasko Popa

Η Πόλις (The City). Ένα Ποίημα γιά την Έρση

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.

You said: "I'll go to another country, go to another shore, find another city better than this one. Whatever I try to do is fated to turn out wrong and my heart lies buried like something dead. How long can I let my mind moulder in this place? Wherever I turn, wherever I look, I see the black ruins of my life, here, where I've spent so many years, wasted them, destroyed them totally." You won't find a new country, won't find another shore. This city will always pursue you. You'll walk the same streets, grow old in the same neighborhoods, turn gray in these same houses. You'll always end up in this city. Don't hope for things elsewhere: there's no ship for you, there's no road. Now that you've wasted your life here, in this small corner, you've destroyed it everywhere in the world. Constantine Cavafy

The Beach At Kamini

The sailboats
the silver water
the crystals of salt
on her eyelashes
All the world
sudden and shining
the moment before G-d
turned you inward


Leonard Cohen

Από Δω Κερδίζεις,Από Κεί Χάνεις

Στή ζωή μου τόλμησα
Πολύ
Αποφάσισα καί δεν μετανιώνω
Δεν θάταν καλύτερα αλλιώς ή έτσι
Από δω κερδίζεις από κεί χάνεις
Πάλι από δω χάνεις από κεί κερδίζεις
Κερδίζουμε ποτέ ολοκληρωτικά;

Μηνάς Δημάκης

Dancing Barefoot

She is benediction/She is addicted to thee
She is the root connection/She is connecting with he
Here I go and I don't know why/I fell so ceaselessly
Could it be he's taking over me
I'm dancing barefoot
Heading for a spin/Some strange music draws me in
Makes me come on like some heroine
She is sublimation/She is the essence of thee
She is concentrating on he/Chosen by she
Here I go and I don't know why/I spin so ceaselessly
Could it be he's taking over me
I'm dancing barefoot
Heading for a spin/Some strange music draws me in
Makes me come on like some heroine
She is re-creation/She, intoxicated by Thee
She has the slow sensation that/He is levitating with she
Here I go and I don't know why
I spin so ceaselessly/Till I lose my sense of gravity

I'm dancing barefoot
Heading for a spin/Some strange music draws me in
Makes me come on like some heroine
Oh God, I fell for You
The plot of our life sweats in the dark like a face
The mystery of childbirth, of childhood itself
Grave visitations/What is it that calls to us?
Why must we pray screaming?
Why must not death be redefined?
We shut our eyes, we stretch out our arms
And whirl on a pane of glass
An afixiation, a fix on anything
The line of life, the limb of a tree
The hands of he and the promise that she
Is blessed among women
Oh God, I fell for You/Oh God, I fell for You/Oh God, I fell for You...

Music/Lyrics : Patti Smith

How Is This Possible?

How is this possible,
to sit every night down on my white table
and simply waiting for your writing?
Is this universal conspiracy or some strange
attraction that draws me close to you,
so much that stars melt like candles
or the icebergs of the north
in a fraction of minimal time,
turn into ice cubes inside my glass of brew...

How is this possible,
to sit in front of a screen these dead hours,
and just by caressing your face with my fingers end,
everything becomes crystal clear,
just like a newborn's first cry,
just like a fishing boat's light under the August sky,
as much as diamond tears slip down my eyelids,
the evidence of an oncoming tidal wave
spreading orgasmic notes of an unseen god
turns indisputable...

How is this possible,
to be here,smiling like a Renaissance angel
and at the same time roaring like a demon,
until you answer any day's lines,
I' ll be a private without his rifle or just a kid
that lost his way back home and scared as hell
squatting down an olive tree near the sunset,
prays for the holy night to cover his face,
until you answer any day's lines
any day will remain just any day,
and me a wanderer, who wonders:

How is this possible?...


Panagiotis Xourafas

Glory Box

I'm so tired, of playing
Playing with this bow and arrow
Gonna give my heart away
Leave it to the other girls to play
For I've been a temptress too long

Just. .

Give me a reason to love you
Give me a reason to be ee, a woman
I just wanna be a woman

From this time, unchained
We're all looking at a different picture
Thru this new frame of mind
A thousand flowers could bloom
Move over, and give us some room

Give me a reason to love you
Give me a reason to be ee, a woman
I just wanna be a woman

So don't you stop, being a man
Just take a little look from our side when you can
Sow a little tenderness
No matter if you cry

Give me a reason to love you
Give me a reason to be ee, a woman
Its all I wanna be is all woman

For this is the beginning of forever and ever

Its time to move over... ...

Music/lyrics : Portishead

Κάποτε...

Κάποτε αισθάνομαι σαν πεταλούδα μικρή
ένα μικρό ειδύλλιο
μιά ελάχιστη χαρά.
Άρρωστοι θαυμασμοί με κράτησαν στην ακτινοβολία τους.
Μέσα και γύρω μου έχουν ολα αλλάξει
μόνη μου επιθυμία να διαμαρτυρηθώ,
να ξεριζώσω τα λόγια μου
να σταθώ αντίθετος σ'όσα πιστεύουν οι άλλοι
να φτερουγίζω όταν οι άλλοι περπατούν
γιατί αν περπατήσω με τούς άλλους
θα με ταπεινώσουν,θα με υποτάξουν κάποτε
σήμερα,αύριο,θα με υποτάξουν οπως καί τούς άλλους...

Νίκος Παππάς

Πρώτη Μαΐου

Πρώτη Μαΐου κι απ' τη Βαστίλλη
ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών
χίλιες σημαίες, κόκκινες μαύρες
Ο Φρεδερίκο, η Κατρίν και η Σιμόν

Μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι, το κορίτσι που αγαπώ

Πες μου Μαρία, μήπως θυμάσαι
κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά
Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά

Μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι, το κορίτσι που αγαπώ

Πρώτη Μαΐου, μαύρα τα ξένα
κλείσε το τζάμι μην κρυώσει το παιδί...

Στίχοι/Μουσική: Μάνος Λοίζος

Solitude Blues

Είναι πικρή,πολύ πικρή
η αναμονή τής ευτυχίας.
Σαν του χιονιού το παγωμένο δάκρυ,
τού δρόμου κατακαίει το γλυκό καρπό.


Στήν απέραντη στέππα
ώς τής Ερήμου τον στεγνό βυθό,
ακούς τον ίδιο βασανιστικό ρυθμό.
Πού ειν’ η ελπίδα,πού το καθάριο φώς;

Είναι πικρή,πολύ πικρή
η αναμονή της ευτυχίας.
Σαν το μονάκριβο το τούλι τού Βορρά,
ικέτης τού επτάριγου αίματος.

Στ’ακρώμιο τού ουρανού
ώς και το ημέρωμα τ’ωκεανού
ένα ρεφρέν να λούζει τούς καημούς:
“ Αin’t no cure for Solitude Blues ”

Είναι πικρή,πολύ πικρή
η αναμονή τής ευτυχίας.
Σαν την αιώνια ηχώ τής έρημης γής
π’ Αδη-μονεί την Περσεφόνη της…


Panagiotis Xourafas
(Dedicated to Jelena Z.)