Solitude Blues

Είναι πικρή,πολύ πικρή
η αναμονή τής ευτυχίας.
Σαν του χιονιού το παγωμένο δάκρυ,
τού δρόμου κατακαίει το γλυκό καρπό.


Στήν απέραντη στέππα
ώς τής Ερήμου τον στεγνό βυθό,
ακούς τον ίδιο βασανιστικό ρυθμό.
Πού ειν’ η ελπίδα,πού το καθάριο φώς;

Είναι πικρή,πολύ πικρή
η αναμονή της ευτυχίας.
Σαν το μονάκριβο το τούλι τού Βορρά,
ικέτης τού επτάριγου αίματος.

Στ’ακρώμιο τού ουρανού
ώς και το ημέρωμα τ’ωκεανού
ένα ρεφρέν να λούζει τούς καημούς:
“ Αin’t no cure for Solitude Blues ”

Είναι πικρή,πολύ πικρή
η αναμονή τής ευτυχίας.
Σαν την αιώνια ηχώ τής έρημης γής
π’ Αδη-μονεί την Περσεφόνη της…


Panagiotis Xourafas
(Dedicated to Jelena Z.)