Πήρα να σημειώσω
Όμως διάλεξα το προσημειωμένο
Δεν υπήρχε χώρος για μένα
Η μάσκα είχε το μόνο κενό
Σαν οδηγώ τη βγάζω
Κι άστους να λένε
Γυναίκα στο τιμόνι ο χάρος σε ζυγώνει
Η πρώτη ανάμνηση
Γυναίκα οδηγός
Η μάνα
Η μόνη από πέντε αδερφές
Πρώτο αμάξι
Μαύρο ορθογώνιο
Σαν κινούμενη κάσα
Τα τσουχτερά πρωινά τρεμόπαιζε εκείνη
Το μόνο μου ταξίδι, αυτό το όχημα
Μια μικρή ζωή σε κάθε αλλαγή ταχύτητας
Μια μέρα έφυγε κομματιασμένο
Δεν ήταν μόνο εκείνο το αυτοκίνητο
Την εποχή εκείνη κάθε χαρακτήρας ήταν συνδεδεμένος
Μ' ένα ραδιοκασετόφωνο
Με μια ταπετσαρία
Μ' έναν λεβιέ παραθύρων
Μ' ασφάλειες και κρεμαστά στους καθρέπτες
Μ' ακόμη περισσότερο με μια ξεκάθαρη οσμή
Γι' αυτό τώρα
σχεδον είκοσι πρωτοχρονιές μετά
Όταν αγγίζω το τιμόνι
Η ασυνείδητη μνήμη αρχίζει να απλώνει τις γλώσσες της
Ξετυλίγοντας τη δική μου εκδοχή της ανάμνησης μιας Μαντλέν
Μόνο που ο κήπος που συνδέεται με τη γεύση
Είναι η μαύρη πίσσα της ασφάλτου
..................
I tried to keep notes
But I chose the annotated one
There was no room for me
The mask had the only gap
When I drive I take it off
And let them say
Woman at the wheel, death approaches
The first reminiscence
Female driver
Mother
The only one of five sisters
First car
Black rectangle
Like a moving casket
In the nippy mornings she flickered
My only trip, this vehicle
A little life in every gear change
One day it went to pieces
It wasn't just that car
At that time every character was connected
With a radio cassette player
With a wallpaper
With a window lever
With insurances and hanging stuff on the mirrors
Even more so with a distinctive smell
That's why now
almost twenty new year's days later
When I touch the steering wheel
Unconscious memory begins to spread its tongues
Unraveling my own version of a Madeleine's reminiscence
But the garden associated with the taste
Is the black tar of the asphalt
Christina Drangana
