Μόλις χθες
ήμουν είκοσι χρονών,
χάιδευα το χρόνο
και χαιρόμουν τη ζωή,
απολαμβάνοντας την αγάπη
και ζούσα τις νύχτες
δίχως να μετρώ τις μέρες
που χάνονταν στον χρόνο.
Έκανα τόσα σχέδια
που έμειναν μετέωρα,
δημιούργησα τόσες ελπίδες
που σκόρπισαν στον άνεμο.
Τώρα νιώθω σαν χαμένος
μην ξέροντας που να πάω,
τα μάτια μου κοιτούν τον ουρανό
μα η καρδιά μου δεμένη είναι στη γη.
Μόλις χθες
ήμουν είκοσι χρονών,
σπατάλαγα το χρόνο μου
νομίζοντας πως θα τον σταματήσω,
και με σκοπό να τον κρατήσω
ή και να τον προσπεράσω
άλλο δεν έκανα παρά να τρέχω
ώσπου μου κόπηκε η ανάσα.
Αγνοώντας το παρελθόν,
στρεφόμουν προς το μέλλον
με πρώτο απ' όλα το εγώ μου.
Έλεγα τις απόψεις μου
θέλοντας να κάνω το καλό,
κρίνοντας τον κόσμο
με αυθάδεια.
Μόλις χθες
ήμουν είκοσι χρονών,
όμως έχασα το χρόνο μου
κάνοντας χαζομάρες
που δεν μου άφησαν
τίποτα ξεχωριστό, μονάχα
μερικές ρυτίδες στο μέτωπο
και της ανίας τον φόβο.
Όλες οι αγάπες μου πέθαναν
πριν καν υπάρξουν,
οι φίλοι μου έφυγαν
και δεν θα ξαναγυρίσουν.
Έχω πιά μόνο εμένα να κατηγορώ
για το κενό που έχτισα γύρω μου
χαραμίζοντας έτσι τη ζωή
και τα νεανικά μου χρόνια.
Απ' το καλύτερο και το χειρότερο
με το να πετάω το καλύτερο,
πάγωσα στο τέλος τα χαμόγελο
πάγωσα και τα δάκρυά μου.
Πού βρίσκονται σήμερα άραγε,
τα είκοσί μου χρόνια;*
Charles Aznavour
* Απόδοση στα Ελληνικά: Panagiotis Xourafas
No comments:
Post a Comment