Η Πρώτη Ανάμνηση - The First Reminiscence

Πήρα να σημειώσω

Όμως διάλεξα το προσημειωμένο

Δεν υπήρχε χώρος για μένα

Η μάσκα είχε το μόνο κενό

Σαν οδηγώ τη βγάζω

Κι άστους να λένε

Γυναίκα στο τιμόνι ο χάρος σε ζυγώνει

Η πρώτη ανάμνηση

Γυναίκα οδηγός

Η μάνα

Η μόνη από πέντε αδερφές

Πρώτο αμάξι

Μαύρο ορθογώνιο

Σαν κινούμενη κάσα

Τα τσουχτερά πρωινά τρεμόπαιζε εκείνη

Το μόνο μου ταξίδι, αυτό το όχημα

Μια μικρή ζωή σε κάθε αλλαγή ταχύτητας

Μια μέρα έφυγε κομματιασμένο

Δεν ήταν μόνο εκείνο το αυτοκίνητο

Την εποχή εκείνη κάθε χαρακτήρας ήταν συνδεδεμένος

Μ' ένα ραδιοκασετόφωνο

Με μια ταπετσαρία

Μ' έναν λεβιέ παραθύρων

Μ' ασφάλειες και κρεμαστά στους καθρέπτες

Μ' ακόμη περισσότερο με μια ξεκάθαρη οσμή

Γι' αυτό τώρα

σχεδον είκοσι πρωτοχρονιές μετά

Όταν αγγίζω το τιμόνι

Η ασυνείδητη μνήμη αρχίζει να απλώνει τις γλώσσες της 

Ξετυλίγοντας τη δική μου εκδοχή της ανάμνησης μιας Μαντλέν

Μόνο που ο κήπος που συνδέεται με τη γεύση

Είναι η μαύρη πίσσα της ασφάλτου

..................

I tried to keep notes

But I chose the annotated one

There was no room for me

The mask had the only gap

When I drive I take it off

And let them say

Woman at the wheel, death approaches

The first reminiscence

Female driver

Mother

The only one of five sisters

First car

Black rectangle

Like a moving casket

In the nippy mornings she flickered

My only trip, this vehicle

A little life in every gear change

One day it went to pieces

It wasn't just that car

At that time every character was connected

With a radio cassette player

With a wallpaper

With a window lever

With insurances and hanging stuff on the mirrors

Even more so with a distinctive smell

That's why now

almost twenty new year's days later

When I touch the steering wheel

Unconscious memory begins to spread its tongues

Unraveling my own version of a Madeleine's reminiscence

But the garden associated with the taste

Is the black tar of the asphalt

Christina Drangana