( Ήσουν, εκεί ήσουν βγαίνοντας βιαστικά απ' το μετρό η ξοδεμένη αγάπη, ήσουν το μαστίγιο στα σκαλοπάτια της σιωπής ήσουν μιά ήπειρος και μιά νησί, ήσουν μιά άμμος και μιά γυαλί ήσουν μιά καρδιά και μιά σπαθί, μιά φύλλο πλαστικό μιά φύλλο δέντρου πράσινο -ανεπαίσθητα πυρρό- που λυγίζει την ακαμψία του χειμώνα. Ησουν- και τι δεν ήσουν, μα μέσα απ όλα ήσουν πορφυρός αντικατοπτρισμός, η αντιψυχή του ποιήματος της γένεσης, που έκλεισε τον κύκλο του. ) .............. (You were, there you were coming out hastily from the metro the spent love, you were the whip on the stairs of silence you were once the continent once the island, you were once the sand once the glass you were once the heart once the sword, once the plastic leaf once the green -slightly orange- leaf from a tree, bending the stiffness of winter. You were- so many things you were, but through it all you were the purple mirage, the antipsyche of the poem of genesis, which closed its circle. ) Panagiotis Xourafas
Πόσες τροχιές διέγραψα, στου γαλαξία τις γειτονιές με τους κομήτες συντροφιά και με τις μαύρες τρύπες όσο που έλεγα νάτες εδώ αέναα εκεί να ξεγλιστράνε μα όπου κι αν στάθηκα στου χωροχρόνου τις γωνιές, όπου κι αν ρώτησα μετά πάντα την ίδια απάντηση μου δίνανε τ' αστέρια: Της ερημιάς οι εξωπλανήτες κερνούν βαρύτητα τις ήττες. ....................... How many orbits did I range, in Milky Way's neighborhoods with comets keeping company and with black holes no matter how close I felt reaching out for endlessly they kept slipping out But wherever I stood in space-time's corners, whenever I set a question always the same answer I was given from the stars: The exoplanets of wilderness give extra gravity to defeats. Panagiotis Xourafas
Κρύψου, γιατί όπου να ναι τελειώνει το μέτρημα, δες: τα σύννεφα κρύβονται πίσω από το μαβί σάβανο του δυνάστη η γάτα κρύβεται πίσω από τις ακίνητες λεμονιές του νόμου οι νυχιές της καρδιάς κρύβονται στο φώτοσοπ του γονδολιέρη οι νυχταλήθειες κρύβονται πίσω από τα ημεροψέματα της ύλης. Κρύψου, πίσω από όλα εκείνα που κρύβονται κρυφά ή φανερά μα κι από τα φτερά που χεις στην πλάτη σου κλειστά, κρύψου. Κρύψου, απο εκείνη εκεί την πολλά υποσχόμενη ευτυχία κρύψου, από τα άσχημα λουλούδια κι απ τη ρακή από δαμάσκηνα κρύψου. Κρύψου, μοιάζει τόσο απλό μα πόσο δύσκολο είναι ν' αντιστρέψεις την πρόσκληση με τον τρόπο των παιδιών: Κρύψου, όχι πια. Και φτου ξελευθερία. ................ Hide, because anytime soon counting's over, see for yourself: The clouds are hiding behind the purple shroud of the oppressor The cat is hiding behind the still lemon trees of the law The nails of the heart are hiding In photoshopping of the genolier The nightruths are hiding behind the daylies of the matter. Hide behind all those hidden secretly or apparently But also from the wings you have On your back closed, hide. Hide from this so called much promising happiness Hide from the ugly flowers and from plums' raki, hide too. Hide, it seems so simple but truly how difficult is it To reverse the invitation like children always do: Hide, no longer. And yell you're free.
Η μοναξιά έχει όνομα. Εγώ δεν έχω όνομα. Κανείς δεν έχει. Το ρόδο δεν έχει όνομα. Το κυπαρίσσι δεν έχει όνομα. Η θάλασσα δεν έχει όνομα. Το νόημα δεν έχει όνομα. Μόνο η μοναξιά έχει όνομα. Και το κακό με αυτήν είναι πως δεν χρειάζεται καν να έχει όνομα. ............... Loneliness has a name. I have no name. No one has. Rose has no name. Cypress has no name. The sea has no name. The meaning has no name. Only loneliness has a name. And the bad thing about it is that it doesn't even have to have a name. Panagiotis Xourafas
Την τακτοποίησα με κόπο στο ρυπαρό πορτμπαγκάζ. Μία κόκκινη εκκρεμότητα με δύο ξεφούσκωτα λάστιχα. Σαν να λέμε, τα απο- μεινάρια μιας μέρας. Μιας μεγάλης μέρας. Αντίο σκονισμένο παρών. Δώσε εγκάρδιους χαιρετισμούς στο στίλβον παρελθόν. .............. I arranged it with effort in the dirty trunk. A red pending with two deflated tires. Let's say, the re- mains of a day. Of a great day. Goodbye dusty present. Give my heartfelt greetings in the glairy past. Panagiotis Xourafas
τι να ήταν πριν γεννηθεί ο άνεμος; όποια η απάντηση, ένα ελάχιστο από το πέρασμα του μας ανήκει: συναντιόμαστε ντυνόμαστε γδυνόμαστε τρέχουμε γυμνοί αφήνουμε τα ίχνη μας στην ακμή της αβύσσου μοιάζει κάθε στιγμή όλο το σύμπαν να χωρά σε ένα όστρακο, όταν αγαπάμε ............ what really the wind was before it was born? whatever the answer, a minimum from its passage is our own: we meet we dress we undress we run naked we leave our traces on the edge of the abyss, it looks any moment the whole universe to fit in a shell, when we love Panagiotis Xourafas
Όνειρο σκιάς που σκιάχτηκε το φως, σε κήπο θαλερό. Συστολή. Τύψη. Ενοχή. Θλίψη. Συναγερμός. Αθόρυβος αλλά συναγερμός. Ζωή λάδι σε θάλασσα αποχαρακτηρισμένη σε λίμνη. Πόσο ακόμα; Πόσο ακόμα, άγαλμα αγέλαστο άγαλμα αγελαίο; Τράβηξε τα χέρια! Τράβηξε τα χέρια! Δεν τους αξίζει. Δεν τους αξίζει! Άφησε τες να πνιγούν. Άφησε τες να πνιγούν! Τα χέρια είναι για πανιά τα χέρια είναι για κουπιά, τα πόδια είναι αρμοί τα πόδια είναι χέρια, που ακόμα δεν το ξέρουν. .................. Shadow's dream so much scared is the light, in a lush garden. Shyness. Compunction. Guilt. Affliction. Alarm. Noiseless but an alarm. Life waveless in a sea declassified as a lake. How long; For how long, a sullen statue a gregarious statue? Pull back your hands. Pull back your hands! They are not worth it. They are not worth it! Let them drown. Let them drown! The arms are for sails the arms are for oars, The legs are joints the legs are hands, that still don't know it. Panagiotis Xourafas
πενθώ το φως και την ψυχή του το σκοτάδι, ατόφιος στέκω εντός και ενεός στης χαραυγής το κεφαλόσκαλο, οικείος ένοικος της πάσας θλίψης, να με χωνεύει η γης στα σπλάχνα της κι ο ουρανός φορτίο ασήκωτο να με χλευάζει, Άτλας και Σίσυφος ως σιαμαίος ..............
I mourn the light and his soul the darkness, solid I stand inside and aghast on twilight's door step, intimate tenant of every sorrow, digested by the land in her inwards and the sky an unbearable load to mock me, Atlas and Sisyphus as a siamese Panagiotis Xourafas
