Όχθη - Shore

Eίμεθα στη όχθη σαν προβλήτες 
Tα χέρια μας απλώνονται στον ουρανό 
Kαι κατεβάζουν τα πουλιά 
Kαι τα κελεύσματα των οδοιπόρων. 

Mία γυναίκα κάποτε μας σταματά 
Aν δεν γελάσει πρόκειται να βρέξη. 



.................




We are like piers in a shore
Stretching our hands to the sky
Bringing down the birds
And the invitations of travelers.

Every now and then a woman stops us.
If she doesn't laugh, it will rain.





Andreas Empeirikos

Σίγμα - Sigma

Στην αρχή ο έρωτας
Σε κάθε πιθανή εκδοχή.
Στο τέλος ο θάνατος
Σε κάθε πιθανή εκδοχή.
Στο μεταξύ, χαμένος χρόνος.



...........



At first love
In every possible scenario.
At the end death
In every possible scenario.
Meanwhile, time lost.





Panagiotis Xourafas

Φεγγάρι Χειμωνιάτικο - Winter Moon

Με κύκλωσε στου ουρανού το περιγιάλι
φεγγάρι χειμωνιάτικο θλιμμένο
κι όσο ξεχνούσαμε τη γλώσσα των ανέμων
τόσο σιγόκαιγε το μέλλον το χαμένο
πως θά ρθει σύντομα μιά αλήθεια άλλη.




.................



On heavens shore encircled was I
by a sad winter moon, and while   
we forgot the language of the winds 
lost future kept smoldering
that will soon come another truth.





Panagiotis Xourafas

Μελλοντικός Επισκέπτης - Future Guest

I.

Ξύπνησα μετά απο καιρό
Οι άνθρωποι έλειπαν
Δεν μου είπαν καλημέρα, 
μονάχα τις ρυτίδες μου ψηλάφισα 
να μου πουν ιστορία απο τα παλιά.



II.

Ήταν τραγούδι λαμπερό
πέρα απο τα κύματα γραμμένο
χοροπηδούν οι στεριανοί
χαμογελούν οι ναυτικοί
γλεντούν τον φάρο τον ανορίωτο.


III.

Tρύπιους έλεγα κάποτε τους φίλους μου
αυτούς που τελικά δεν μου έδωσαν πολλά
μα πάντα απ' τον καθένα κατι λίγο παίρνω
Ναρκωτικά δανείζονταν τον λήθαργο
Και καθυστερημένα επέστρεφαν τον τόκο, τη ζωή.


IV.

Θέλω τόσο στα βουνά να ταξιδέψω
δεν με φοβίζει αν το τοπίο είναι λευκό
την ενέργεια που κρύβω θα μαζέψω, 
όσο γίνεται ψηλά θα ανεβώ.


V.

Με κύκλωσε στου ουρανού το περιγιάλι
φεγγάρι χειμωνιάτικο θλιμμένο
κι όσο ξεχνούσαμε τη γλώσσα των ανέμων
τόσο σιγόκαιγε το μέλλον το χαμένο
πως θά ρθει σύντομα μιά αλήθεια άλλη.


VI.

Δεν είπα. Δεν άγγιξα.
 Έρχεσαι πάντα πρωινή ώρα,
βόλτα με την θάλασσα. Δεν θα μιλήσω. 
Θα διώξω το λουρί της άνοιξης 
απ' το στήθος σου.
Είμαι ελεύθερη. Είσαι ελεύθερος. 
Και η ελευθερία έχει πάντα, 
μια ανυπέρβλητη λαχτάρα:
Το ανικανοποίητο.




........................




I.

I woke up after a long time 
People were missing 
They did not tell me good morning, 
fumbled only my wrinkles
to tell me a story of the past.


II.

It was brilliant song 
written beyond the waves 
landlubbers hop
seamen smile
celebrate the boundless lighthouse.


III.

Hollow I once said my friends 
those who ultimately did not give me much 
but always I get a little something from everyone
Drugs borrowed lethargy 
Belatedly returning interest, life.



IV.

I want so much to travel in the mountains
doesn't scare me if the landscape is white 
my hidden energy I will gather, and
as high as I can I will ascend.


V.

On heavens shore encircled was I
by a sad winter moon, and while   
we forgot the language of the winds 
lost future kept smoldering
that will soon come another truth.


VI.

I did not say. Not touched. 
You always come in morning time, 
riding on with the sea. I will not talk. 
It will take away the leash of the spring 
from your chest. 
I am free. You're free. 
And freedom is always, 
an insuperable longing: 
The unsatisfied.







Panagiotis Xourafas 
(in italics) 

Τόπι - Bolt Of Cloth

Μην εκλιπαρώντας
για σωτηρία, έρχεται η ζωή.
Παρά τα περί του αντιθέτου
Το σάβανο και το σπάργανο 
ραφτήκαν απ' το ιδιο τόπι. 
Μια δοκιμή όμως δεν θα πείσει 
ούτε καν την αιωνιότητα.



..............



Without any pleading  
for salvation, life comes to life.
Despite the contrary
the shroud and the diaper
had sewn from the same bolt.
A trial still won't convince anyone
not even eternity.





Panagiotis Xourafas

Υπερχορδή - Hyperstring

Να ισορροπείς

στήv υπερχορδή
του σύμπαντος
-πώς μπορείς;
να εισαι ακίνητος
να πέφτεις
στο κενό
παραπατώντας,
-πώς μπορείς;
να βγάζεις
υπερμουσική
γλιστρώντας
απ τη ροζέττα
στην μαύρη τρύπα
του γαλαξία
-πώς μπορείς;
Σε ποιό παραλληλο
σύμπαν
μικρό και μέγα
γεννηθήκαν
οι αισθήσεις σου
οι αισθήσεις μου
πόσες ώρες
αιώρες,
πόσοι Ωρίωνες
αμφιτρύωνες,
σε πλήρωσαν
-πώς μπόρεσες;
με αντίτιμο
μια πορφυρή
σιωπή;

....................

Το balance 

On the superstring

of the universe

-how can you?

to stand still

to fall down 

into the void

stumbling,

-how can you?

to make 

hypermusic

sliding from

the rosette

to the black hole

of the Milky Way

-how can you?

In what parallel 

universe

micro and mega

were born

your senses

my senses

how many hours

as hammocks,

how many Orions

as landlords,

paid you off

-how could you?

with price

 just a purple 

silence?

Panagiotis Xourafas

 

Τυφλό Σκαρίφημα - Blind Sketch

 
 

Σαν το φτερό στον άνεμο
Ο Ίκαρος που είναι μέσα
Στις μπερδεμένες μολυβιές
Χάνεται ώσπου να δεθεί
Στο αλεξίπτωτο του φόβου.
Σαν ψυχή που γδύνεται
Απο το καθημερινό έρμα
Στου ονείρου την πτήση
Εκεί που τα περιττά τα λόγια
Εξορίζονται,σε παγερή φωτιά.



....................

Like a feather in the wind
Ikaros the one inside
Convoluted pencil strokes
Getting lost until is tied to
The parachute of fear.
As soul that's stripped
From diurnal ballast
On a dream's flight
Where needless words
Are exiled in icy fire.

 

 

 

 

 

Panagiotis Xourafas