Lightning Bolts

 

Δύο κεραυνοί στραφήκαν στο δωμάτιο μου
Δώρο απο τον Δία
Ταλαντεύω τους κεραυνούς σε κούνια πεύκινη.
Οι άνθρωποι με ρωτούν πως είμαι
Είμαι εντάξει λέω.
Είμαι εντάξει λέω. Είμαι υπέροχα!
Σπρώχνω τους κεραυνούς σε παιδικό καρότσι,
Ώσπου να δύσει ο ήλιος και να σκοτεινιάσει.
Τα κορίτσια από την Jubilee Street,
κρέμονται απ' τα παράθυρα τους,
και κουνάνε τα χέρια και με ρωτάνε
πώς είμαι απόψε,
Είμαι καλά λέω.
Είμαι καλά λέω. Ειμαι εντάξει!
Στην Αθήνα όλοι οι νέοι κλαίνε
απο τα δακρυγόνα, κι εγώ
είμαι στην πισίνα του ξενοδοχείου 
και προσπαθώ να μαυρίσω.
Ανθρωποι έρχονται και με ρωτούν ποιός είμαι.
Αν δεν ξέρεις, μην ρωτάς λέω.
Ο Δίας γελάει, αλλά είναι τα δακρυγόνα.
Με ρωτάει πως είμαι. Λέω Δία, μην ρωτάς.
Οι κεραυνοί μου είναι δονήσεις χαράς.
Είναι αγόρια ευφορούμενα απο τον Δία.
Τα ταίζω κουάκερ στο παιδικό κάθισμα της γνώσης.
Και στο λίκνο της δημοκρατίας
τα περιστέρια φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες.
Οι κεραυνοί μου παιχνιδίζουν στα ασανσέρ
Γλιστρούν στην κουπαστή της σκάλας του ξενοδοχείου.
Και ο Δίας πετάει μιά φιάλη αερίου
Περιστρέφεται γύρω απο την πισίνα,
Καθώς τα περιστέρια που φορούν 
αναπνευστικές συσκευές κλέβουν τους κεραυνούς.
Ο Δίας τα θέλει πίσω, κεραυνοί της χαράς μου
Μικρά αγαπημένα μου αγόρια!
Εχουν χαθεί για μας!
Και οι άνθρωποι δεν θα γυρίσουν πίσω πιά.
Την νύχτα, τους κοιτάζω που κοιμούνται
και κλαίνε χρόνια γεμάτα δάκρυα.
Και δεν είναι απο τα δακρυγόνα.
Οι άνθρωποι με ρωτούν πως είμαστε.
Είμαστε λέω, κυρίως χαμένοι.



Nick Cave