-Για τα πάθη του Χριστού,δεν νομίζεις ότι εστιάζοντας στο σωματικό μαρτύριο, είναι λάθος;
-Τι εννοείς;
-Η έμφαση στον σωματικό πόνο. Ίσως δεν ήταν και τόσο άσχημα. Μπορεί να ακούγεται αλαζονικό αλλά η ταπεινότητα μου έχει υποφέρει ανάλογο σωματικό πόνο με αυτόν του Ιησού. Και το μαρτύριο Του ήταν σχετικά σύντομο,τέσσερις ώρες θαρρώ, σωστά; Αισθάνομαι ότι υπέφερε πολύ περισσότερο σε ένα άλλο επίπεδο. Ίσως κάνω λάθος, μα θυμήσου στη Γεθσημανή, όταν οι απόστολοι κοιμήθηκαν. Δεν είχαν καταλάβει το νόημα του μυστικού δείπνου και πολλά άλλα. Και όταν οι υπηρέτες του νόμου εμφανίστηκαν, το έσκασαν. Και ο Πετρος ακόμα, τον αρνήθηκε. Ο Χριστός ήξερε τους μαθητές του τρία χρόνια, ήταν κάθε μέρα μαζί τους αλλά ποτέ δεν κατάλαβαν τι εννοούσε. Τον εγκατέλειψαν όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Τον άφησαν εντελώς μόνο. Αυτό πρέπει να πόνεσε πολύ, η συνειδητοποίηση ότι κανείς δεν κατάλαβε και μετά η εγκατάλειψη την στιγμή που χρειαζόταν τόσο κάποιον να στηριχτεί, πρέπει να ήταν απίστευτα επώδυνη. Αλλά τα χειρότερα θα ακολουθούσαν. Όταν βρισκόταν στον σταυρό του μαρτυρίου, ούρλιαξε: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, γιατί νόμισε ότι ο ουράνιος Πατέρας του τον είχε εγκαταλείψει. Πίστεψε τότε πως ότι είχε κηρύξει ποτέ, ήταν ένα ψέμα. Τις τελευταίες του στιγμές ο Χριστός κυριεύτηκε από αμφιβολία. Σίγουρα αυτό πρέπει να ήταν το πιο σκληρό και βασανιστικό: η σιωπή του Θεού.
-Η έμφαση στον σωματικό πόνο. Ίσως δεν ήταν και τόσο άσχημα. Μπορεί να ακούγεται αλαζονικό αλλά η ταπεινότητα μου έχει υποφέρει ανάλογο σωματικό πόνο με αυτόν του Ιησού. Και το μαρτύριο Του ήταν σχετικά σύντομο,τέσσερις ώρες θαρρώ, σωστά; Αισθάνομαι ότι υπέφερε πολύ περισσότερο σε ένα άλλο επίπεδο. Ίσως κάνω λάθος, μα θυμήσου στη Γεθσημανή, όταν οι απόστολοι κοιμήθηκαν. Δεν είχαν καταλάβει το νόημα του μυστικού δείπνου και πολλά άλλα. Και όταν οι υπηρέτες του νόμου εμφανίστηκαν, το έσκασαν. Και ο Πετρος ακόμα, τον αρνήθηκε. Ο Χριστός ήξερε τους μαθητές του τρία χρόνια, ήταν κάθε μέρα μαζί τους αλλά ποτέ δεν κατάλαβαν τι εννοούσε. Τον εγκατέλειψαν όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Τον άφησαν εντελώς μόνο. Αυτό πρέπει να πόνεσε πολύ, η συνειδητοποίηση ότι κανείς δεν κατάλαβε και μετά η εγκατάλειψη την στιγμή που χρειαζόταν τόσο κάποιον να στηριχτεί, πρέπει να ήταν απίστευτα επώδυνη. Αλλά τα χειρότερα θα ακολουθούσαν. Όταν βρισκόταν στον σταυρό του μαρτυρίου, ούρλιαξε: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, γιατί νόμισε ότι ο ουράνιος Πατέρας του τον είχε εγκαταλείψει. Πίστεψε τότε πως ότι είχε κηρύξει ποτέ, ήταν ένα ψέμα. Τις τελευταίες του στιγμές ο Χριστός κυριεύτηκε από αμφιβολία. Σίγουρα αυτό πρέπει να ήταν το πιο σκληρό και βασανιστικό: η σιωπή του Θεού.
Ingmar Bergman
(Winter Light / 1963)
No comments:
Post a Comment