Η κυρία Άτροπος;
Εγώ είμαι πράγματι.
Από τις κόρες της αναγκαιότητας,
χρεώνεστε την χειρότερη γνώμη του κόσμου.
Μιά μεγάλη υπερβολή, αγαπητέ ποιητή.
Η Κλωθώ υφαίνει το νήμα της ζωής,
όμως το νήμα είναι ευαίσθητο
κι εύκολα κόβεται.
Η Λάχεσις ορίζει το μάκρος του με το ραβδί της.
Δεν υπάρχουν άγγελοι.
Όμως εσείς, κυρία, κρατάτε τα ψαλίδια.
Και ως γνωστόν, τα χρησιμοποιώ καλά.
Παρατηρώ ακόμα πως καθώς μιλάμε...
Είμαι τύπος Α, είναι η φύση μου αυτή.
Δεν νιώθετε πλήξη ή κούραση,
ίσως υπνηλία, δουλεύοντας νύχτες, αλήθεια, ούτε
την παραμικρή εξάντληση;
Χωρίς αργίες, διακοπές, σαββατοκύριακα,
χωρίς σύντομα διαλείμματα για τσιγάρο;
Θα καθυστερούσαμε, δεν μ' αρέσει αυτό.
Μιά βιομηχανία που κόβει την ανάσα.
Όμως δεν σας προσφέρουν επαίνους,
παράσημα, τρόπαια, κύπελλα, βραβεία;
Έστω ένα δίπλωμα σε κορνίζα;
Όπως εκείνα στους κομμωτές; Όχι, ευχαριστώ.
Ποιός, αν υπάρχει κάποιος, σας βοηθάει;
Ένα τακτοποιημένο μικρό παράδοξο-εσείς οι θνητοί.
Διαφόρων ειδών δικτάτορες, τέρμα φανατικοί.
Οχι ότι περιμένουν εμένα να τους σκουντήσω.
Είναι πάντα έτοιμοι να πιάσουν δουλειά.
Οι πόλεμοι σίγουρα θα σας κάνουν ευτυχισμένη,
τι γίνεται με όλη την επιπλέον βοήθεια
που σας παρέχουν;
Ευτυχισμένη, δεν το ξέρω αυτό το συναίσθημα.
Δεν είμαι καποια που τους εξαγγέλει.
Δεν είμαι εκείνη που κανονίζει την πορεία τους.
Θα παραδεχτώ ωστόσο πως τους οφείλω ευγνωμοσύνη,
χρησιμεύουν για να με κρατούν ενήμερη για τα τρέχοντα.
Δεν λυπάστε για τα νήματα που μικραίνουν;
Λιγότερο ή περισσότερο κομμένα-
μονάχα εσείς καταλαβαίνετε τη διαφορά.
Κι αν κάποιος ακμαιότερος ήθελε να σας ανακουφίσει,
προσπαθώντας να σας πείσει να αποσυρθείτε;
Δεν σας παρακολουθώ. Εξηγηθείτε πιο καθαρά.
Θα προσπαθήσω για μια φορά ακόμα.
Έχετε κάποιoν προιστάμενο σας;
...Επόμενη ερώτηση παρακαλώ.
Αυτές ήταν όλες που είχα.
Λοιπόν, αντίο τότε.
Ή για να το θέσω ακριβέστερα...
Ξέρω, ξέρω. Ορεβουάρ.
..................
Madam Atropos?
That’s correct.
Of Necesssity’s three daughters,
you fare the worst in world opinion.
A gross exaggeration, my dear poet.
Klotho spins the threat of life,
but the thread is delicate
and easily cut.
Lachesis determines its length with her rod.
They are no angels.
Still you, Madame, hold the scissors.
And since I do, I put them to good use.
I see that even as we speak…
I’m a Type A, that’s my nature.
You don’t get bored or tired,
maybe drowsy working nights? Really, not the slightest?
With no holidays, vacations, weekends,
no quick breaks for cigarettes?
We’d fall behind, I don’t like that.
Such breathtaking industry.
But you’re not given commendations,
orders, trophies, cups, awards?
Maybe just a framed diploma?
Like at the hairdresser’s? No, thank you.
Who, if anyone, assists you?
A tidy little paradox—you mortals.
Assorted dictators, untold fanatics.
Not that they need me to nudge them.
They’re eager to get down to work.
Wars must surely make you happy
what with all the assistance you receive.
Happy? I don’t know the feeling.
I’m not the one who declares them,
I’m not the one who steers their course.
I will admit, though, that I’m grateful,
they do help to keep me au courant.
You’re not sorry for the threads cut short?
A little shorter, a lot shorter—
Only you perceive the difference.
And if someone stronger wanted to relieve you,
tried to make you take retirement?
I don’t follow. Express yourself more clearly.
I’ll try once more: do you have a Higher-Up?
…Next question please.
That’s all I’ve got.
Well goodbye then.
Or to put it more precisely…
I know, I know. Au revoir.
Wislawa Szymborska
