κορμί γυναίκας που χύνεται
στον ουρανό της ερήμου,
σύννεφα και λίμνες φωτός,
το ανεξόφλητο χάρισμα
νομή της ανομίας
οπως απελευθερώνεται η ύλη
στο μάτι του φιδιού,
λαχτάρα ιοβόλος,
δρόμος που χαιδεύει το μωβ
για να ξορκίσει το λευκό,
πως να κοιτάξεις το καράβι
που σπαράζει στο λιμάνι,
πως τον καημό να συνωθήσεις
στα δάκρυα της πρύμνης
αν δεν γεμίσεις πεφταστέρια
της νύχτας το υγρό σου τζάμι,
κι όπου κι όταν ποτέ και πάντα
προκάμεις κατόπιν να σκεφτείς
εσύ ανάμεσα στο εσείς
θα βρείς το λιοβασίλεμα νεκρό,
στα κοφτερά σου βράχια
να γρικά
το αγέλαστο αγελαίο
......................
woman's body pouring
in the desert sky,
clouds and lakes of light,
the outstanding gift
distribution of lawlessness
as the material is released
in the eye of the snake,
poisonous longing,
road caressing the purple
to exorcise the white,
how can you look at the boat
anguishing in the harbor,
how can you throng yearning
through the stern's tears
unless filling with falling stars
your nightly moist windowpane,
and wherever, whenever forever
come to ponder yourself,
you among the rest of you
will find the sunset dead
on your sharp rocks
sensing
the unsmiling gregarious
Panagiotis Xourafas
