Το χάραμα από τη χαραμάδα της βαριάς ξώπορτας, μυστικά ξεγλίστραγε ως άχνη στην πάχνη γλίσχρας δέσμης φωτός, ως παλμοί αλαβάστρινοι, αναβάτες σε άλογα άσελα στου μυαλού τα διάσελα. Ψηλά και χαμηλά αναγύρω φεγγίτες σε μαύρο σάβανο, θρόνοι σε λευκό σπάργανο και στη μέση ενα τραπέζι. Στο παλιό ασπρόμαυρο φιλμ στο κέντρο του τραπεζιού εσύ ήσουν τα μάτια μου και γω ήμουν τα χείλη σου. Μου είπες: Αγάπα με αν θες να μ' αποχωριστείς. ............. Dawn down the chink of the heavy street door, was secretly slipping away as icing in the rime of a meager beam of light, as pulses of alabaster, riding on unsaddled horses inside mind cols. High and low and around skylights in black shroud, thrones in white diaper and a table in the centre. In the old black and white film on the centre of the table you were my eyes and I was your lips. You said to me: Love me if you want to separate from me. Panagiotis Xourafas
Ενα μηδέν χάθηκε
κυνηγώντας το άπειρο
στο κενό του ένα.
Χρόνια παγιδευμένο
στη λογική του τίποτα
το μηδέν ανακάλυψε το παν
στο διαβολοκαθρέφτισμα
της απόλυτης μονάδας. Τότε ήταν η στιγμή οσονούπω που το ένα κι ο καθρέφτης του σχημάτισαν ένα βέλος
που έδειχνε το μηδέν.
Το μηδέν συμπληρώθηκε
μέσα του -ως δια μαγείας-
και έτσι γίνηκε στόχος.
Τι συνέβη στο τέλος;
Το μηδέν συζεύχτηκε
με ένα άλλο μηδέν
και μαζί, φτιάξαν το δικό τους
άπειρο. Μηδένα προ του
τέλους μακάριζε.
................
One zero was lost while chasing infinity within the space of one. For years trapped in the logic of nothing zero discovered everything on the diabolic reflection of absolute monad. Then soon came the time where one and its mirror formed an arrow that pointed zero. Zero was then fulfilled inside -as if by magic- and thus became a target. What happened at last? Zero was engaged to another zero and together, made their own infinity. Count no man happy until the end is known.
.jpg)
