Γνώση - Knowledge

Τώρα που ξέρω αλήθεια πως 
Τη σάρκα αυτή στο κρύο χώμα,
Το πάθος πια δεν την πυρώνει,
Κι ο θησαυρός θα γίνει λιώμα,  


Χάμω θα πέσω και θα μάθω
Πως στο δικό τους έδαφος
Σκια τρανή γρικά στα δέντρα  
Και ήχος λεπτός ανέπαφος.


.............




Now that I know
That passion warms little
Of flesh in the mold,
And treasure is brittle,


I’ll lie here and learn 
How over their ground,
Trees make a long shadow
And a light sound.








Poetry: Louise Bogan
Greek Translation: Panagiotis Xourafas  

Θάλασσα Του Πρωιού - Morning Sea

Let me stop here. Let me, too, 
look at nature awhile.
The brilliant blue of the morning sea,
of the cloudless sky,  
the yellow shore; all lovely, all bathed in light.


Let me stand here.
And let me pretend I see all this  
(I really did see it for a minute
when I first stopped)  
and not my usual day-dreams
here too, my memories, 
those images of sensual pleasure.






Constantine Cavafy

Να Λυπάστε Το Έθνος - Pity The Nation

Φίλοι και συνοδοιπόροι μου,
να λυπάστε το έθνος 
που είναι γεμάτο πιστεύω
αλλά κενό από θρησκεία.
Να λυπάστε το έθνος που
φοράει ρούχα που δεν ύφανε, 
τρώει ψωμί που δεν θέρισε,
και πίνει κρασί που δεν 
ρέει από δικά του πατητήρια.
Να λυπάστε το έθνος που
ζητωκραυγάζει τον βίαιο
άνθρωπο σαν ήρωα, 
και θεωρεί γενναιόδωρο
τον μεγαλοπρεπή κατακτητή.
Να λυπάστε το έθνος
που περιφρονεί το πάθος, 
στα όνειρά του, κι όμως
υποτάσσεται σ’ αυτό μόλις ξυπνά.
Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του, παρά 
μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται,παρά μόνο
μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρεται,παρά μόνο όταν 
βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο.
Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού,
ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του
τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης.
Να λυπάστε το έθνος που καλωσορίζει τον καινούριο
του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με
κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον
καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.
Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν
με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη.
Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του
κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος.



.....................




Pity the nation that is full of beliefs and empty of religion.
Pity the nation that wears a cloth it does not weave and
eats a bread it does not harvest.  
Pity the nation that acclaims the bully as hero,
and that deems the glittering conqueror bountiful.  
Pity a nation that despises a passion in its dream,
yet submits in its awakening.  
Pity the nation that raises not its voice save when
it walks in a funeral,boasts not except among its ruins,and
will rebel not save when its neck is laid
between the sword and the block.  
Pity the nation whose statesman is a fox, whose philosopher
is a juggler, and whose art is the art of patching and mimicking  
Pity the nation that welcomes its new ruler with trumpeting,
and farewells him with hooting, only to welcome
another with trumpeting again.  
Pity the nation whose sages are dumb with years
and whose strongmen are yet in the cradle.  
Pity the nation divided into fragments,each fragment
deeming itself a nation.




Khalil Gibran

Angeli - Αγγελοι

Siamo angeli con un ala soltanto e 

possiamo volare solo restando abbracciati

Luciano De Crescenzo 

Ψαρόσαλτσα Από Φραγκοστάφυλο - Fish Sauce From Gooseberry

Ούτε βλέπουμε, ούτε ακούμε εκείνους που υποφέρουν και όλα οσα είναι τρομακτικά στη ζωή διαδραματίζονται κάπου στα παρασκήνια. Όλα είναι ήσυχα, ειρηνικά και μόνο οι σιωπηλές στατιστικές διαμαρτύρονται: 
τόσοι άνθρωποι τρελλάθηκαν, τόσοι κουβάδες βότκας καταναλώθηκαν, τόσα παιδιά πέθαναν από την πείνα... Φαίνεται δε πως είναι απαραίτητη αυτή η κατάσταση' 
φαίνεται πως ο ευτυχισμένος άνθρωπος δεν νοιώθει καλά παρά μόνο επειδή οι δυστυχισμένοι σηκώνουν σιωπηλοί το φορτίο τους' χωρίς τη σιωπή αυτή ,η ευτυχία 
θα ήταν αδύνατο να υπάρχει.
Πρόκειται γιά γενική ύπνωση.

Θα έπρεπε πίσω από την πόρτα καθε ικανοποιημένου κι ευτυχισμένου ανθρώπου να στέκεται κάποιος με ένα σφυρί που να του θυμίζει αδιάκοπα με τα χτυπήματα του ότι οι δυστυχισμένοι εξακολουθούν να υπάρχουν και ότι όσο κι αν είναι τώρα ευτυχισμένος η ζωή θα του δείξει αργά ή γρήγορα τα γαμψά της νύχια' η δυστυχία θα ξεσπάσει στο κεφάλι του, θα γνωρίσει την αρρώστια, την φτώχεια, το πένθος και κανένας δεν θα τον ιδεί, κανένας δεν θα τον ακούσει, όπως τώρα αυτός δεν ακούει και δεν βλέπει κανένα.

...................

We neither see, nor listen to those who suffer and all that is terrifying in life happens somewhere backstage. All is quiet, peaceful and only silent statistics protest: so many people got crazy, so many buckets of vodka were consumed, so many children died of hunger ... It seems like this situation is necessary' it seems a happy man does not feel good unless the unhappy should lift their load in silence' without this silence, happiness would be impossible to exist. This is a general hypnosis.

 Behind the door of every happy and satisfied man someone should be standing with a hammer, continually reminding him with blows, the fact that there are still unhappy, and though he is happy now, life will show him sooner or later its curved nails' misery will break on his head, will encounter illness, poverty, grief and no one will see him, no one will listen to him, the same way he does not listen and does not see anyone now.

Anton Chekhov