Ibland slog mitt liv upp ögonen i mörker.
En känsla som om folkmassor drog genom gatornai
blindhet och oro på väg till ett mirakel,
medan jag osynligt förblir stående.
Som barnet somnar in med skräck
lyssnande till hjärtats tunga steg.
Långt, långt tills morgonen sätter strålarna i låsen
och mörkrets dörrar öppnar sig.
.........................
Μερικες φορές η Ζωή χτυπά στα μάτια μου στο σκοτάδι.
Ένα συναίσθημα σαν να ξεχύνεται ο όχλος στους δρόμους
της τυφλότητας και της φροντίδας καθ' οδόν γιά ένα θαύμα'
ενώ είμαι αόρατος και παραμένω όρθιος.
Καθώς το παιδί πέφτει έντρομο να πλαγιάσει
ακούοντας της καρδιάς του τα βαριά βήματα.
Πέρα,πέρα μακριά, μέχρι να ξεκλειδώσουν οι αχτίνες
του πρωινού, κι' η σκοτεινή πόρτα ανοιξει.
No comments:
Post a Comment