Ιγκλού - Igloo

 

Με βαραίνει το έρμα του κενού, τα κενά ερμάρια

Οι λευκές σελίδες των ημερολογίων, τα κελύφη των ταπεινών στρειδιών

Τα αδειανά πουκάμισα που στεγνώνουν αμαχητί στις δυό πλευρές του ακάλυπτου

Τα μυστικά αντηχεία των εγχόρδων που χρωματίζουν με ήχο και φως 

Την αγωνία της προνύμφης πριν την πτήση. Αέναη τροχοδρόμηση, συνεχίζω.

Φλεβάρης. Στου λυκόφωτος το μετέωρο σώμα με κατέλαβε το αλλόκοτο

Πως το φεγγάρι απόψε έγινε σμυριδόπανο κι ο παλμός του 

Πως απόξεσε τον αρχαίο ιξό του σύμπαντος, χύνοντας μαύρη φωτιά 

Στις σκαμμένες ίριδες του καλοκαιριού. Το πρωί με βρήκε αγκαλιά με το ερπετό 

Στο ιγκλού από φελιζόλ που κάποιοι συνηθίζουν να το λένε σπίτι.

.....................

I am burdened by the ballast of the void, the devoid drawers

The white pages of diaries, the shells of humble oysters

The empty shirts that dry without a fight on both sides of the vacant lot

The secret resonators of stringed instruments dyeing with sound and light

Caterpillar's agony before the flight. Endless taxiing, I keep on moving.

February. In the twilight's pendulous body, bizarre took me by surprise

That the moon tonight turned into emery cloth and its pulse

Scraped the ancient lime of the universe, pouring black fire

In scratched irises of the summer. Morning found me cuddling with the reptile

In the styrofoam igloo that some people call it home.

Panagiotis Xourafas

Σχεδόν - Almost

Κυκεώνες θαμποί 

αειφόρων αναμνήσεων,

κάποια πρωινά είναι 

μελάνι και κάρβουνο 

από αυτόχθονες θανάτους. 

Τόσοι αποχωρισμοί 

τόσα πρόσωπα 

σχεδόν ξεχασμένα, 

τόσο απόλυτα τρομακτικό 

αυτό το σχεδόν. 

......

Blurred melanges 

of sustainable memories,

some mornings are 

ink and charcoal 

from indigenous deaths 

so many partings 

so many faces 

almost forgotten,

so absolutely scary 

this almost.

Panagiotis Xourafas 

Φύλλα Ημερολογίου - Calendar Pages

 

Who knows what tomorrow brings, or 

who is aware of what happened yesterday,

my years were lost here and there, in rooms,

in trains, in dreams 

but every now and then a woman’s voice 

as the night falls 

seems like goodbyes 

of an age that’s long gone 

and the days you lack, oh February, 

maybe they’ll be granted to us 

in heaven-

I think about the small hotels where 

I scattered the sighs of my youth 

in the end no one escapes, because 

even if he could there’s nowhere to go 

and love is our madness 

towards the impossible 

of getting to know each other-

Lord, you ve’wronged the poets 

by giving them only one world,

and when I die I wish I was buried 

in a pile of calendar pages,

so as to take the time with me.

And perhaps whatever is left 

will be on our roadside 

just a brief ‘forget me not’

Tasos Livaditis 

Του ήλιου πιάστη η φθορά
στου ονείρου την παγίδα,
της χάσης έγινε βορά
της φέξης μοιχαλίδα



.............

The sun's decay was caught

by the dream catcher,

thus became a prey of loss

and an adulteress of glow

Panos Xourafas

27/6/20
Ερεσός