Epitaph

Ο τοίχος που γράφανε οι προφήτες 
Ραγίζει τώρα στις ραφές
Πάνω στα εργαλεία του θανάτου
Λαμπρά το φως του ήλιου λάμπει 

Ενώ κάθε άνθρωπος ξεσκίζεται
Από εφιάλτες και από όνειρα
Κανείς δεν θα αφήσει το δάφνινο στεφάνι
Όταν η σιωπή καταπνίγει τις κραυγές;

Η σύγχυση θα είναι ο επιτάφιος μου
Καθώς σέρνομαι σε μια σπασμένη διαδρομή
Αν τα καταφέρουμε ίσως όλοι κάτσουμε γελώντας
Αλλά φοβάμαι ότι αύριο θα κλαίω
Ναι, φοβάμαι πως αύριο θα κλαίω

Ανάμεσα στις σιδερένιες πύλες της μοίρας
Οι σπόροι του χρόνου σπάρθηκαν
Και ποτίστηκαν από τις πράξεις εκείνων
Που γνωρίζουν και που είναι γνωστές

Η γνώση είναι θανάσιμος φίλος
Αν κανείς δεν βάζει τους κανόνες
Η μοίρα όλης της ανθρωπότητας βλέπω
Είναι στα χέρια των ανόητων

Η σύγχυση θα είναι ο επιτάφιος μου
Καθώς σέρνομαι σε μια σπασμένη διαδρομή
Αν τα καταφέρουμε ίσως όλοι κάτσουμε γελώντας
Αλλά φοβάμαι ότι αύριο θα κλαίω
Ναι, φοβάμαι πως αύριο θα κλαίω.



...................




The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams

When every man is torn apart
With nightmares and with dreams
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams?

Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I'll be crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying

Between the iron gates of fate
The seeds of time were sown
And watered by the deeds of those
Who know and who are known

Knowledge is a deadly friend
If no one sets the rules
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I'll be crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying







Peter Sinfield