Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως η πέτρα έπεσε στο έδαφος
επειδή ανήκε εκεί
Πιστεύουμε στη βαρύτητα. Αλλά αισθανόμαστε
πως η ιδέα των Ελλήνων είναι πολύ πιο ποιητική
......................................
Dei gamle grekarane trudde steinen fall mot jorda
fordi den høyrde til der
Vi trur på gravitasjonen. Men vi syns
oppfatninga til grekarane var mye meir poetisk
..........................
The ancient Greeks believed a stone fell to the ground
because it belonged there
We believe in gravity. But we feel
that the Greeks’ idea is much more poetic
Eldrid Lunden
Παραμονές του θερισμού
πέφτουν νιφάδες του χιονιού
νιφάδες που ‘γιναν δροσιά
στη βραδινή σου φορεσιά
Περιπλανώμενες σκιές
μετράνε κέρδη και ζημιές
κι εγώ στην κρύα κόχη σου
τα "ίσως" και τα "όχι" σου
Άνοιξε νυχτολούλουδο
να δω την ομορφιά σου
άμα δε χάσω το μυαλό
πώς θα βρω την καρδιά σου
Άκου του άνεμου την πνοή
άγνωστο θαύμα η ζωή
καταμεσής στο πουθενά
ελπίδες κι όνειρα γεννά
Σταλιά σταλιά με τον καιρό
Τρυπάει την πέτρα το νερό
και μια μικρή ραγισματιά
απλώνει ρίζες και κλαδιά
......................................
The days waiting for the reaping
flakes of snow are falling
flakes that turned to dew
on your evening dress
Wandering shadows
are counting their gains and losses
and me, in your cold corner,
your "maybe's" and "no's"
Open, night flower,
let me see your beauty
If I don't lose my head
how can I find your heart?
Listen to the breath of the wind
life is an unknown miracle
right in the middle of nowhere
it gives birth to hopes and dreams
Drop by drop in time
the water wears a hole in the stone
and one small crack
reaches out roots and branches
Poetry/Lyrics: Alkis Alkaios
Music/Vocals: Sokratis Malamas
Music Video Link: http://youtu.be/Hl_A6HCF1B8
Alkis Alkaios Bio :http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_10/12/2012_473688
.jpg)
Στην μανιοκατάθλιψη σου
μου είχες πεί, θυμάσαι
πως 9 x 8 = 72.
Μετά το διόρθωσες
Εβδομήντα Δύο + Δύο
Φλόγες από στήμονες κρίνων =
(Ο ήλιος που σβήνει μακριά
στον ορεινό ώμο της νύχτας) -
(Το χαμένο μονοπάτι
στα κανελλιά της σύννεφα).
Στις μαθηματικές επαληθεύσεις
σε μιά ατέρμονη κυκλικότητα,
χάθηκες και βρέθηκες για να ξαναχαθείς.
Στο τέλος, αν και περάσαν τόσα χρόνια
ίδια πληγή, ίδιο αίμα, ίδιος εσύ ακόμα:
Ο ορειβάτης της απόγνωσης.
...................
On your manic depression
you had told me, remember
that 9 x 8 = 72.
Then you corrected
Seventy Two + Two
Flames from stamens of lilies =
(The sun fading out away
in the highland shoulder of the night) -
(The lost pathway
in her cinnamon clouds).
In mathematical verifications
under an endless circularity,
you were lost and found just to get lost again.
Finally, even if many years have passed
same wound, same blood, same you still:
The mountaineer of despair.
Panagiotis Xourafas
.jpg)