Νύχτα σε μι-ύφεση

Αργά κι’όμως μόνος.
Τα τούλια τού αμέθυστου
καδένα χρυσή,
στήν άφιξη τής νύχτας.

Λουλουδιών φύλλα
που ανασαίνετε μέσ’ το παχύ σκοτάδι,
έρημα σώψυχα που πλάθεστε
με πούπουλα ανεμώνης
σέ παγερό νωπό πηλό,
στού πονεμένου το τραγούδισμα
συνθέστε φεγγαρόλουστες σιωπές:
-Το αίμα της νύχτας σέ μι ύφεση…

Αργά κι’ όμως μόνος.
Το κονβόϊ τών ανθρώπων
που χαμόγελα γνέφουν
σε φεγγάρια σταθμάρχες˙
όλη η νύχτα δυό χέρια:
Πιάσε με,άσε με
καί ξανά πιάσε με…

Το μελίσσι λαμπυρίζει στο πευκοσέντονο.
Σάν κόρη πού ανέτειλε στό φώς λευκού κεριού.
Στό ημίφως της απόκρυψης
φανερώνετ’ η αλήθεια˙
ψυχές πού αναμαζεύονται,
μπρός στή σεπτή εικόνα:

Γυμνό.
Γυμνό το στήθος της κόρης.
Σάν κέρινο φρούτο.
Στ’αψηλά πατώματα
Η δαντελλένια προσμονή τής λύρας.

Τα ταπεινά τείχη γκρεμίζονται.
Τής τόλμης η γέψη γλυκόπικρη,
Σάν παραθύρι στόν ακάλυπτο
δίχως λουλούδια,δίχως ουρανό,
δίχως κορίτσι γαλανό,απέναντι
να σέ γλυκοκοιτά˙
ένας σπουργίτης μουσαφίρης μοναχά,
κι’ ένα κεράκι που ανυποψίαστα δακρύζει-

-Το αίμα τής νύχτας σε μι ύφεση…

Παναγιώτης Ξουραφάς