Μια καμπύλη στο χρόνο,
σαν μια στροφή
σε ένα δρόμο,μεταβάλλει του ανθρώπου
την παλιά πορεία. Το τοπίοαπότομα αλλάζει: ξύλινα σπίτια,
το φαιό κάλυμμα της γέφυρας,
το πράσινο του αγρού. Κάθεται πάνω
σε ένα βράχο. Δεν ξέρει πού είναι.
Δεν μπορεί να ακούσει τη φωνή που
τον καλεί από τα βάθη να επιστρέψει.
Ξέρει ότι μπορεί να προχωρήσειαν τα μάτια του δεν καθορίζονταιαπό τα γνωστά. Χωρίς να κινείταιΑισθάνεται μια μεταμόρφωση που κάνειότι παράξενο σε διακριτόκαι οικείο. Και έτσι επιστρέφειστην αυστηρότητα που οι Θεοί έκλεψανμε την πρώτη κραυγή.
Άλλοι, εν τω μεταξύ, προχωρούν μέσασε αυτό το τοπίο, κατεβάζοντας τουςφράχτες. Έχουν σκαλιστήρια, δρεπάνια, πρόσωπαχλωμιασμένα από αϋπνία. Μερικοίγελούν. Και τραγουδούν όταν η γηανοίγει σε αυλάκια που ανεβαίνουν τουςλόφους, που κατεβαίνουν τους λόφους,και χάνονται σε ολάκερη την πεδιάδα.
Ίσως μιά μέρα
να συναντηθούν.
...................
Uma curva no tempo, como num caminho,
desvia o homem da direcção antiga. De súbito,
uma paisagem diferente: casas de madeira,
a cobertura negra da ponte, o verde dos
campos. Aí, senta-se numa pedra; não sabe
onde está; nem ouve que o chamam,
do fundo, para que regresse.
Ele sabe que pode avançar,
se os olhos não fixarem
a imagem conhecida. Imóvel,
uma transformação faz com que
as coisas estranhas se tornem perceptíveis
e familiares. Assim, regressa ao rigor
que os deuses lhe roubaram
com o grito inicial.
Porém, outros homens avançam
por essa paisagem, deitando abaixo
os muros. Têm foices, enxadas, rostos
embranquecidos pela vigília. Riem,
uns; e cantam, quando a terra
se abre em sulcos que sobem
os montes, descem colinas,
e se perdem na planície.
Um dia,
talvez se encontrem.
Poetry : Nuno Júdice
Greek Translation: Panagiotis Xourafas
English Translation :
http://portugal.poetryinternationalweb.org/piw_cms/cms/cms_module/index.php?obj_id=4920
No comments:
Post a Comment