Carl & Ann

 

Όταν πέθανε ο σύζυγός μου, επειδή ήταν διάσημος και γνωστός άθεος, πολλοί άνθρωποι με ρωτούσαν –και ακόμα και σήμερα μερικές φορές – αν ο Καρλ είχε αλλάξει λίγο πριν το τέλος και είχε τελικά πιστέψει στη ζωή μετά τον θάνατο. Επίσης συχνά με ρωτούσαν αν νομίζω ότι θα τον ξαναδώ. Ο Καρλ αντιμετώπισε το θάνατό του με θάρρος και επιμονή και ποτέ δεν αναζήτησε καταφύγιο σε αυταπάτες. Η τραγωδία ήταν ότι και οι δύο ξέραμε ότι δεν θα ξαναϊδωθούμε ποτέ.

Δεν ανυπομονώ να ξανασμίξω με τον Καρλ. Το σπουδαιότερο πράγμα είναι ότι ενώ ήμασταν μαζί σχεδόν 20 χρόνια, ζήσαμε με πραγματική εκτίμηση του πόσο σύντομη μα και πολύτιμη είναι η ζωή. Ποτέ δεν ευτελίσαμε το νόημα του θανάτου, προσποιούμενοι ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένας οριστικός χωρισμός. Κάθε στιγμή που ήμασταν ζωντανοί και ήμασταν μαζί, ήταν ένα θαύμα, αλλά όχι με την έννοια του ανεξήγητου ή του υπερφυσικού.

Ξέραμε ότι είχαμε επωφεληθεί τυχαία. Μπορεί η καθαρή σύμπτωση να ήταν τόσο γενναιόδωρη και τόσο ευγενική που μπορέσαμε να βρεθούμε, όπως λέει τόσο όμορφα ο Καρλ στο "Cosmos", στην απεραντοσύνη του χώρου και του χρόνου, ότι μπορέσαμε να είμαστε μαζί για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Αυτό είναι που με κάνει να συνεχίζω και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ο τρόπος που μου φέρθηκε και ο τρόπος που του φέρθηκα, ο τρόπος που νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλον και την οικογένειά μας όσο ζούσε. Αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από την ιδέα ότι θα τον ξαναδώ κάποια μέρα.

Δεν νομίζω ότι θα ξαναδώ ποτέ τον Καρλ. Αλλά τον είδα. Είδαμε ο ένας τον άλλον. "Βρεθήκαμε ο ένας με τον άλλον στο σύμπαν, και ήταν υπέροχα."

....................

“When my husband died, because he was so famous and known for not being a believer, many people would come up to me-it still sometimes happens-and ask me if Carl changed at the end and converted to a belief in an afterlife. They also frequently ask me if I think I will see him again. Carl faced his death with unflagging courage and never sought refuge in illusions. The tragedy was that we knew we would never see each other again. I don't ever expect to be reunited with Carl. But, the great thing is that when we were together, for nearly twenty years, we lived with a vivid appreciation of how brief and precious life is. We never trivialized the meaning of death by pretending it was anything other than a final parting. Every single moment that we were alive and we were together was miraculous-not miraculous in the sense of inexplicable or supernatural. We knew we were beneficiaries of chance. That pure chance could be so generous and so kind. That we could find each other, as Carl wrote so beautifully in Cosmos, you know, in the vastness of space and the immensity of time. That we could be together for twenty years. That is something which sustains me and it’s much more meaningful. The way he treated me and the way I treated him, the way we took care of each other and our family, while he lived. That is so much more important than the idea I will see him someday. I don't think I'll ever see Carl again. But I saw him. We saw each other. We found each other in the cosmos, and that was wonderful.”

Ann Druyan

Γάτες Και Εσύ Και Εγώ - Cats And You And Me

 

οι Αιγύπτιοι λάτρευαν τις γάτες

συχνά ενταφιάζονταν μαζί τους

αντί μαζί με το παιδί

και ποτέ με σκύλο.

και τώρα

εδώ

καλοί άνθρωποι με

τις γατίσιες ψυχές

είναι πολύ λίγοι

ωστόσο εδώ και τώρα πολλές φίνες γάτες

με υπέροχο στυλ

περιφέρονται

στα σοκάκια

του σύμπαντος.

σχετικά

με τον καβγά μας σήμερα το βράδυ

ο,τι και να

αφορούσε

και

όσο

δυστυχείς

και

να μας έκανε

να νιώσουμε να θυμάσαι ότι

υπάρχει μια

γάτα

κάπου

που βολεύεται στο

χώρο της

με ήρεμη

άνεση.

με άλλα λόγια

η μαγεία επιμένει με

ή χωρίς εμάς

άσχετα πόσο

εμείς προσπαθούμε να

την καταστέψουμε

εγώ θα

κατέστρεφα και την τελευταία ευκαιρία που

μου απομένει

ώστε να συνεχίσει πάντα να

επιμένει.

...................

the Egyptians loved the cat

were often entombed with it

instead of with the child

and never with the dog.

and now

here

good people with

the souls of cats

are very few

yet here and now many

fine cats

with great style

lounge about

in the alleys of

the universe.

about

our argument tonight

whatever it was

about

and

no matter

how unhappy

it made us

feel

remember that

there is a

cat

somewhere

adjusting to the

space of itself

with a calm

and delightful

ease.

in other words

magic persists with

or without us

no matter how

we may try to

destroy it

and I would

destroy the last chance for

myself

that this might always

continue.

Charles Bukowski

Art :  Paul Klee "Cat & Bird"

μτφρ. στα Ελληνικά: Βαρβάρα Χατζησάββα

Λίγες Μέρες Δίχως Τα Μάτια Μου - A Few Days Without My Eyes

Έζησα
-ανεπαρκώς-
λίγες μέρες δίχως τα μάτια μου.
Πώς να πει κανείς
την όψη
μιας ομορφιάς που αποθυμιέται;
Ξέχασα πώς είναι
να μπορώ να βλέπω
μακριά
έξω από το παράθυρο.
Δάκρυσα αφελώς
για τους απολεσθέντες ορίζοντες. 
Μου έλειψε η σιγουριά
των βημάτων
με αυτοπεποίθηση.
Την εκτυφλωτική ζαλάδα του ήλιου
αποζήτησα 
κι ας μην κατάφερα ποτέ πριν
να τον κοιτάξω πολλή ώρα
κατάματα.
Το φως του εκείνο,
που -σαν αλήθεια-
ώρες-ώρες
δεν αντέχεται, αδερφέ μου.
Νοστάλγησα
έναν περίπατο δίχως πρόσκληση.
Μια αδικαιολόγητη στάση δεξιά,
κάπου, με το αυτοκίνητο.
Τα δέντρα
-που μεταλλάσονται με τις εποχές-
κόντεψα να ξεχάσω
πόσο πολύ
μοιάζουν με τους ανθρώπους, 
που αλλάζουν σε κάθε χωρισμό:
δέρμα, σπλάχνα κι οσμή.
Τη μέρα λησμόνησα
και τη μορφή της,
πώς άραγε εκείνη φαντάζει
καθώς κατρακυλάει πρόθυμα
πίσω από κάποιο θλιμμένο βουνό,
ωσότου πέσει για ύπνο ξέπνοη.
Κι όταν τα βρήκα τα μάτια μου
πάλι,
και τ' άνοιξα με μια λαχτάρα
κρυφά παράλογη,
ήταν σκληρό το φέρσιμο του ήλιου, 
κι απότομο.
Κι ήτανε, λες, το σκοτάδι, 
αυτό που είχε γίνει
τώρα 
συνήθεια απαράβλεπτη.



..............




I Lived
-not enough-
for a few days without my eyes.
How can one say
the view
of a beauty that is desired?
I forgot what it's like
to be able to look out
the window far away.
I cried naively
for the lost horizons.
I lacked security
of confident steps.
I asked for
the blinding dizziness of the sun
even though I never made it before
to stare at him for long 
face to face.
That light 
of his -as a matter of fact-
sometimes
is intolerable, my brother.
I really missed
a walk without invitation.
An unjustified pull over
off the road, somewhere.
The trees
-transforming with the seasons-
I almost forgot
how much
they look like people
changing at each separation:
skin, guts and smell.
I forgot the daylight
and its form,
how does it seem
tumbling down willingly
behind some sad mountain,
until it falls asleep breathless.
And when I found my eyes
again,
and opened them with a longing
secretly irrational,
the sun's behaviour was tough
and steep.
And it was, like, darkness,
had become
now
a remarkable habit.

Vicky Mirotsou

Τρυφερότητα - Tendresse

Η καρδιά μου χτυπά με τα φτερά της μόνο
Δεν είμαι πιο μακριά απ' ότι η φυλακή μου
Ω φίλοι μου χαμένοι πίσω απ' τον ορίζοντα
Μονάχα την δική σας κρυμμένη ζωή αφουγκράζομαι
Υπάρχει ο χρόνος τυλιγμένος κατω απ' τις πτυχές του θόλου
Κι όλες οι αναμνήσεις που περάσαν απαρατήρητες
Δεν μένει παρά να χαιρετήσω τον αέρα που προς εσάς κινά
Που θα χαιδέψει τα δικά σας πρόσωπα

Να κλείσω την πόρτα στους βραδινούς ψιθύρους

Και να κοιμηθώ κάτω απ' την νύχτα που πνίγει το διάστημα

Δίχως σκέψη να φύγω

Ποτέ να μη σας ξαναδώ

Φίλοι έγκλειστοι μες στον καθρέφτη

Αντανακλάσεις της αγάπης μου ανάμεσα στα βήματα βαλμένες

Μορφασμοί του ήλιου μες στα μάτια που σβήνουν

Πίσω απ' την φωτεινότερη φόδρα των σύννεφων

Μοίρα μου πλασμένη με φόβους και ψέμματα

Επιθυμία μου αποκομμένη από το πλήθος

Όλα οσα ξέχασα μες στην πρωινή ελπίδα

Όσα εμπιστεύτηκα στων χεριών μου την σύνεση

Τα όνειρα που μόλις φτιάχτηκαν χαλάστηκαν

Τα πιο ωραία ερείπια σχεδίων χωρίς αναχωρήσεις

Υπό τις λάμες του παρόντος χρόνου που μας αποδεκατίζουν

Τα κεφάλια ορθωμένα μπρος στα μαύρα πρανή

Μεθυσμένα από τις μυρωδιές απ' όλα τα πλάτη της γης

Υπό το πάθος του ανέμου καθώς στριφώνεται

Με κάθε γραμμή των στροφών

Δεν έχω πια φως αρκετό

Ο θάνατος μού γρατζουνά το μέτωπο

Κι η ίδια ύλη

Βαραίνει προς το απόβραδο γύρω από το κουράγιο μου

Αλλά πάντα το ξύπνημα πιο φωτεινό μέσα στην φλόγα των αντικατοπτρισμών του.

......................

Mon cœur ne bat que par ses ailes

Je ne suis pas plus loin que ma prison

Ô mes amis perdus derrière l’horizon

Ce n’est que votre vie cachée que j’écoute

Il y a le temps roulé sous les plis de la voûte

Et tous les souvenirs passés inaperçus

Il n’y a qu’à saluer le vent qui part vers vous

Qui caressera vos visages

Fermer la porte aux murmures du soir

Et dormir sous la nuit qui étouffe l’espace

Sans penser à partir

Ne jamais vous revoir

Amis enfermés dans la glace

Reflets de mon amour glissés entre les pas

Grimaces du soleil dans les yeux qui s’effacent

Derrière la doublure plus claire des nuages

Ma destinée pétrie de peurs et de mensonges

Mon désir retranché du nombre

Tout ce que j’ai oublié dans l’espoir du matin

Ce que j’ai confié à la prudence de mes mains

Les rêves à peine construits et détruits

Les plus belles ruines des projets sans départs

Sous les lames du temps présent qui nous déciment

Les têtes redressées contre les talus noirs

Grisées par les odeurs du large de la terre

Sous le fougue du vent qui s’ourle

A chaque ligne des tournants

Je n’ai plus assez de lumière

Assez de peau assez de sang

La mort gratte mon front

Et la même matière

S’alourdit vers le soir autour de mon courage

Mais toujours le réveil plus clair dans la flamme de ses mirages.

Pierre Reverdy

[Μτφρ. στα ελληνικά: Παναγιώτης Ιωαννίδης]

Soul Kitchen

[Let me sleep all night, 
in your soul kitchen/
Warm my mind near 
your gentle stove/
Turn me out and 
I’ll wander baby/
Stumbling in 
the neon groves]


Πάντα 
επιστρέφει. 
Όχι απαραίτητα 
σαν αγαπημένη 
Αίσθησις. 

Με την πρώτη 
χαραμάδα φωτός 
τρυπώνει ξανά 
στη-λέμε τώρα-
ασφαλή θυρίδα 
που χω φυλάξει
το κλειδί.

Πάντα 
επιστρέφει.  
Σαν λάθος που 
θεώρησε σωστό 
να με δικάζει
στο επέκεινα.

Ήταν η μόνη γυναίκα 
που δεν γούσταρε
Doors και λουλούδια
ταυτόχρονα, αδιανόητο!
Γι αυτό και μόνο,
έπρεπε να την χώριζα 
από την πρώτη στιγμή.




……




She always 
Comes back. 
Not necessarily as 
a beloved sensation.

By the first 
crack of light 
she burrows again
into the -allegedly-
safe deposit box
where I have kept
the key.

She always
Comes back.
Like a mistake
assuming it's right
to judge me
to eternity.

She was the only one
who did not like
Doors and flowers
at the same time, 
how unimaginable!

For this thing alone
I should 've broken up with her 
from the very first moment.

Panos Xourafas

Αν Σκεφτώ Την Ομορφιά - Se Penso Alla Belezza

 

Elio Pecora

Το Ταξίδι - The Journey

Ο Μάιλς περίμενε στην αποβάθρα,
με την τρομπέτα του σε τσάντα πλαστική.

Η κυρία ήταν ψυχρή-
άνεμος μαστίγωνε τις γαρδένιες
που έκλεψα για τα μαλλιά της.

Σε άθλια κατάσταση και οι τρεις.

Κανείς δεν ερχόταν έτσι ξεκίνησα να κοπηλατώ.

Δυσκολευόμουν-
στάσιμα νερά, μαιανδρική ροή...

Η πόλη στέναζε και σιγόβραζε.
Κονσερβοκούτια στις όχθες σαν χειροπέδες...

Να 'μαστε, στα ανοιχτά...

Μα ο Μάιλς έβγαλε το κόρνο του 
και έπαιξε.
Η κυρία τραγούδησε.

Ένα αργό παραδοσιακό μπλουζ.

Το ρέμα μας πήρε-
κόρνο, φωνή, ο ήχος του νερού λάμνοντας...

Δεν ξέρω πόσο καιρό αρμενίζαμε-

το σκαρί μας γεμάτο μουσική,
η νύχτα γεμάτη άστρα.

Όταν ξύπνησα μπαίναμε στον ωκεανό,
ο ήλιος χαμηλά στο νερό
ζεστός σαν λαιμός,
χρυσός σαν τρομπέτα.

Κλάψαμε.

Ύστερα εκτιναχθήκαμε μ' έναν ύμνο.

Ποτέ μου δεν υπήρξα τόσο ευτυχισμένος.

................

Miles was waiting on the dock,

his trumpet in a paper bag.

Lady was cold—

wind lashed the gardenias

I stole for her hair.

We were shabby, the three of us.

No one was coming so I started to row.

It was hard going—

stagnant, meandering...

The city moaned and smoldered.

Tin cans on the banks like shackles...

To be discovered, in the open...

But Miles took out his horn

and played.

Lady sang.

A slow traditional blues.

The current caught us—

horn, voice, oar stroking water...

I don't know how long we floated—

our craft so full of music,

the night so full of stars.

When I awoke we were entering an ocean,

sun low on water

warm as a throat,

gold as a trumpet.

We wept.

Then soared in a spiritual.

Never have I been so happy.

Lawson Fusao Inada

_Απόδοση στα ελληνικά: 

Χρίστος Αγγελακόπουλος

Παραίσθηση - Illusion

Σαν γιαπωνέζικη γαλάζια μπίρα 
Παράξενη τούτη η θάλασσα.

Σε κάθε άφρισμα στα χείλη της 

Ανοίγει χρυσαλλίδα διάφανη 

Στη λασπερή αμμουδιά εμπρός σου,
Είναι η γκέισα με τα μαλλιά τα σκοτερά

Και το σχιστό πυρπολημένο βλέμμα 
Αυτό που κόβει πιο πολύ κι από κατάνα.

 
Αν κάνεις την μορφή της ν´αρνηθείς 
Προτού στο βάθος του ορίζοντα χαθεί 

Θα σου χαρίσει τη δόξα της την πρωινή 
Σε μια μποτίλια απ’το μέλλον βουλωμένη.

.........

Like a Japanese blue beer

This sea is peculiar.

At every foam on her lips

A transparent chrysalis opens

On the muddy beach before you,

Behold the geisha with dark hair

And the burning slitty gaze

Which is edgier than a katana.

If you try to deny her figure, before

getting lost in the depths of the horizon

She will grant her morning glory to you

Inside a sealed bottle from the future. 

Panagiotis Xourafas

Τι Είναι Σπίτι; - What Is Home?

Τι είναι σπίτι: 

είναι η σκιά των δέντρων στο δρόμο για το σχολείο 

προτού αυτά ξεριζωθούν. 

Είναι των παππούδων μου η ασπρόμαυρη γαμήλια 

φωτογραφία πριν να γκρεμιστούν οι τοίχοι. 

Είναι το χαλί προσευχής του θείου μου, όπου δεκάδες μυρμήγκια 

κοιμήθηκαν τις παγερές νύχτες, πριν το λεηλατήσουν 

και το βάλουν σε μουσείο. 

Είναι ο φούρνος που η μάνα μου έψηνε ψωμί 

και κοτόπουλο πριν μια βόμβα μετατρέψει το σπίτι μας 

σε στάχτες. 

Είναι η καφετέρια που έβλεπα αγώνες ποδοσφαίρου 

και έπαιζα-

Το παιδί μου με διακόπτει: μια λέξη με πέντε γράμματα 

μπορεί να τα περιέχει όλα αυτά;

 .......

What is home: 
it is the shade of trees on my way to school
    before they were uprooted.
It is my grandparents’ black-and-white wedding 
    photo before the walls crumbled. 
It is my uncle’s prayer rug, where dozens of ants
   slept on wintry nights, before it was looted and 
   put in a museum. 
It is the oven my mother used to bake bread and 
   roast chicken before a bomb reduced our house 
   to ashes. 
It is the café where I watched football matches
   and played—

My child stops me: Can a four-letter word hold
   all of these? 

Mosab Abu Toha