και κατήλθαμε
σαν δυό δάκρυα που κυλούν παράλληλα κάτω,
σ' ένα ρυτιδιασμένο πρόσωπο.
Δύο βάρκες ανέμεναν στο νερό
και η δικιά σου πρώτη έφυγε.
Η δικιά μου γυρνούσε τα νησιά.
Κάθησα διπλωμένος και κατηφής,
άδειος
όπως η σκιά του φεγγαριού.
..................
We parted
and descended from the city
like two tears dropping parallely down
a wrinkled face.
Two boats awaited on water
and yours was the first to leave.
Mine was touring the islands.
I sat bent and sombre
empty
as moon's shadow.
Miloš Crnjanski
No comments:
Post a Comment