Το Καλοκαίρι - The Summer

Άγιο χώμα,ιερό σώμα από πεύκο καί άμμο

χέρια πόδια λυγερά από φτέρη και καλάμι

με την αλμύρα τη θαλασσινή στα χείλη

σε προυπαντήματα από κόρες φλογισμένες

κλέβουν το αλικο και το μενεξεδί στις ρίζες σου,
ως που να γίνει άρμενο η καρδιά του και κουπί.

Από μικρό παιδί αμούστακο έτσι ήτανε ο Ήλιος:

Φυλακισμένος στο στέρνο του, ισόβιος λύχνος.

Ποιά παλιά εικόνα λευτερώνει τις αισθήσεις

καί ποιά λεβαντένια μυρουδιά διαφεντεύει τους καιρούς,

οι κύκλοι της σελήνης, η μεταξένια κλωστή σαν τραβά

δρόμους απο της μοναξιάς την άργιλο, ποιά πίστη εμφορεί;

και πως θαρρείς αντέξαμε όρθοί στ' ορμητικό πολύβουο ποτάμι

μονοί διπλοί , ένα κουβάρι σώματα, αγάλματα ακάλεστα

βγαλμένα απο τ' ανήλιαγα πηγάδια της συνήθειας;

Το καλοκαίρι χάνεται αμέσως μόλις εμφανιστεί.

Το καλοκαίρι υπάρχει μοναχά σαν το περιμένεις.

Μεγαλώνοντας αν είσαι τυχερός ψάχνεις επιζήσαντες.

.............................


Holy ground,sacred body from pine tree and sand
hands and feet tender from bracken and cane
with sea saltiness on the lips
in meetings of fiery pupils 
they steal scarlet and violet in your roots
till his heart becomes a sail and an oar.
From his early hairless youth the sun was:
a prisoner in his sternum, a livelong lamp.

What old image frees the senses
and what levander smell dominates times,
Moon's circles, the silky thread pulling
ways from solitude's clay, what faith it loads?
and how do you think we standed erect 
against the impetuous busy river
single ,double, a skein of bodies, uninvited statues
taken out from the sunless  wells of custom?

Summer is lost right after its arrival.
Summer exists only when you expect for it.
Growing older if you are lucky, you look for survivors.

Panagiotis Xourafas