Marince

Έσταζε ο αγέρας με μανία θυμάρι και βασιλικό

και κλεφτογύρναγε στα περασμένα το μυρωδικό.

Το απόγευμα ξεχύθηκε πανω στην χαλκόχρυση αμμωδία

σαν χίλια ρυάκια λαβωμένης λάβας σε λαθραία πέτρα.

Τα κύματα βαυκάλιζαν αναμνήσεις νωπών καλαμιών

που χείμαζαν σε λευκά ξεθωριασμένα καβουρόσπιτα.

Ο Ήλιος στρατολογούσε από παλιά έφεδρες ελπίδες,

και γιαίνοντας των ψυχών τα χείμετλα αντηχούσε τα αόρατα.

Τα μάτια σου ήταν στο χρώμα τους καινούργιο χρώμα.

Με κοίταζες κι' ένα σύμπαν ολάκερο,μιά στιγμιαία δυσαρμονία

ήταν το ανάσεμα στην αγκαλιά σου και πώς με τύλιγες θυμίσου:

Σαν από τούλι που έπεσε στη γή από γαλαξία μακρινό τα δάχτυλα σου,

δέκα πτυχές θαυμάτων σκυφτά ατενίζοντας απ'το παράθυρο της θάλασσας.

Το απόβραδο γυμνοί πέσαμε στο νερό με απόχη μας τα χέρια

στόν όχτο τους, των Πλειάδων να κλείσουμε τα πεφταστέρια.

...................................................

 The wind dripped basil and thyme with rabidness
and  the spice secretly returned to the past.


Τhe afternoon surged over the copper and golden sand choir
like a thousand streamlets of wounded lava on a stealthy rock.
The waves deluded fresh canes memories
that passed the winter in washed out white crab shells.
The sun recruited as always reservist expectations
and healing kibes of the soul, re-echoed the invisible.


Your eyes in their colour formed a new colour.
You gazed on me and a whole universe, a momentary incongruity
was the breathing in your armful and remember how you wrapped around me:
Like a voile which fell down to earth from a distant galaxy was your fingers,
ten creases of wonder,stoopingly staring from the window of the sea.

Ιn the night we dived naked in the water with our hands as nets
inside their shore, to inclose Pleiades shooting stars.




Panagiotis Xourafas