τότες που όλες οι μνήμες στριφογυρνούν
στίς στενάχωρες θύρες του μυαλού
στίς ωκεάνιες δίνες της συνείδησης.
Τότες ήρθες να με βρείς
να με ρωτήσεις: γιατί;
Ένα μικρό παιδί μπροστά σ' ένα όπλο
ένα μικροπαίδι εβραιόπουλο,
να ρωτάει: γιατί;
Κλαίω.Γιατί ξέρω το αίτιο
και δεν μπορώ να το σταματήσω.
Θρηνώ,μικρό παιδί,γιά τα χρόνια της ζήσης
που έχασες
γιά τις χαρές της ζωής που δεν πρόλαβες.
Οδύρομαι γιά τα ολοκαυτώματα στο Άουσβιτς,
το Ματχάουζεν,το Μπεργκεντάου
γιά όλα τα εκατομμύρια των Εβραίων.
Κι όσο σκέφτομαι και θρηνώ και κλαίω
το αιμάτινο λύθρον
που σφραγίζει όλες τις σελίδες της ιστορίας
τόσο και δεν αντέχω
της γενιάς σου άνθρωποι
να μιμούνται τους δολοφόνους σου.
.................................
.................................
It was the time of meditation
when memories twirl in
and out the narrow mind gates,
in the oceanic maelstroms of conscience.
At that time you came to find me
and ask me: why?
A little child facing a gun
a young Jewish kid
asking:why?
I am crying. For I know the reason
and I can not stop it.
I am mourning,child, for
the living years you have lost,
the living years you have lost,
for the joys of life you haven't lived.
I am weeping for the holocausts in Auschwitz,
Birkenau and Mauthauzen
for all the millions of Jews.
And as I am thinking and mourning and crying
of the blood stained bath
stamping all history pages,
I can't stand no more
men of your generation
to imitate your murderers.
Poetry: Manolis Glezos
Picture 1: Palestinian kids in Gaza strip.(2010)
Picture 2 : Jewish kids in a concentration camp. (1945)
Birkenau and Mauthauzen
for all the millions of Jews.
And as I am thinking and mourning and crying
of the blood stained bath
stamping all history pages,
I can't stand no more
men of your generation
to imitate your murderers.
Poetry: Manolis Glezos
Picture 1: Palestinian kids in Gaza strip.(2010)
Picture 2 : Jewish kids in a concentration camp. (1945)
1 comment:
Δε θα κλαψω ξανα...
Θα πιασω από το χερι το παιδί και θα στολίσω με λουλουδια Ανοιξιατικα το κεφαλι του... θα του δειξω άλλο δρόμο από αυτο που του μαθανε μεχρι σημερα... θα πιω το δακρυ του θυμού του...
Τα παιδια δεν κλαινε από θλιψη... κλαινε από θυμο..
Βραζει το κορμακι για διεκδικήσεις... και θα το μαθω να μαχεται με λουλουδια στα χερια...
ΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ!....
Post a Comment