Το Περιβόητο Πράσινο Ριγέ Σακάκι - The Famous Green Striped Coat

Περπατούσε βιαστικά όπως πάντα

Σαν να τον κυνηγούσε κάποιος Άγιος

ή κάποιος Ιταλός φαντάρος
απ' τη μεραρχία Τζούλια.

Τον κοίταξα γρήγορα όσο και διερευνητικα.

Ήταν όπως τον θυμόμουν:

Είχε το ίδιο ανείπωτο βλέμμα,

το ίδιο χλωμιασμένο αλλά παραδόξως

γλυκό πρόσωπο, σαν μιά φέτα λευκό ψωμί

σκεπασμένη με μαρμελάδα βερύκοκο.

Είχε το ίδιο λεβέντικο μουστάκι,

μοναχά πιό λευκό κι' από χιόνι τώρα πιά-

μοιάζει σαν χτες μα περάσαν εικοσιτρία χρόνια.

Έτρεξα ξωπίσω και τον ξανακοίταξα.

Οι αναμνήσεις πιστές έτρεξαν κι' αυτές πίσω μου.

Ήταν όπως τον θυμόμουν ή σχεδόν.

Κάτι έλειπε. Κατι σαν χαμένος κρίκος.

Έστρεψα το βλέμμα ψηλά στα γυάλινα σύννεφα 

ώσπου τα σκαριφήματα της μνήμης να φανούν.

Και φάνηκαν! Αυτό έλειπε. Αυτό.
Ίσως να έλιωσε, ίσως το χάρισε, ίσως το έπλυνε,
ίσως το έχασε, ίσως το ξέχασε -ποιός ξέρει τι έγινε

Το περιβόητο πράσινο ριγέ σακάκι.

..................

He walked in a hurry as always
As if he was chased by a Saint
or by an Italian private from Julia division.
I looked at him quickly but tentatively.
He was just as I remembered him:
Had the same inexpressible look,
the same pale but oddly enough
sweet face, like a slice of white bread
covered with apricot jam.
He had the same corky moustache,
though whiter than snow right now-
seems like yesterday but 23 years have passed.
I ran after and looked at him again.
Reminiscences faithfully ran after me too.
He was just as I remembered him, or sort of.
Something was missing. Something like a lost ring.
I turned my look up high towards the glass clouds
till the sketches of memory appear clearer.
And they did! That was the missing thing. That!
May be it was worn out, or given away, or washed
or lost, or just forgotten -who knows about
This famous green striped coat.

Panagiotis Xourafas