A Return To Not Knowing - Επιστροφή Στην Αγνωσία

Καιρός να επιστρέφουμε στην αγνωσία.

Εμείς οι θεατές

παρακολουθούμαστε ξανά.

Παραμένουμε σιωπηλοί.

Εχουμε πεί τόσα πολλά.

Άς ακούσουμε.
Σύντομα θα κληθούμε όλοι να μιλήσουμε.
Τα διαφανή μας πρόσωπα

μακριά από το άγγιγμα
περιίπτανται στά μονοπάτια τού αγέρα.
Οι αριθμοί δονούνται, 
αποσπασμένοι από την διάσταση τους.
Είναι ακόμη φορτία δίχως βάρος.
Τι ακούει εμάς όταν δεν γνωρίζουμε

Τι μας ονειρεύεται όταν ψηλαφούμε κατά την μέρα

Τι μας κοιτά, τι μας στοχεύει και μας καταγράφει
όταν πιστεύουμε πως είμαστε μόνοι;
Καιρός να επιστρέφουμε στην αγνωσία.

Κατ' επανάληψη

χαιρετισμοί από λιωμένους χιονάνθρωπους

ανήσυχοι χώροι

πυρόδενδρου πέτρα

μιά κατασκευή σκόνης,

απόγνωση και ελπίδα.


...........................

It is time to return to not knowing.

We the onlookers

are being watched again.

We keep silent.

We have said too much.

Let us listen.

Soon we will all be asked to talk.

Our transparent faces

far from touch

hover on the paths of air.

Numbers vibrate, severed from dimension.

There are still loads with no weight.

What listens to us when we do not know

what dreams of us when we grope through day

what looks at us, directs us and records

when we believe we are alone?

It is time to return to not knowing.

Repeated

greetings from fallen snowmen

restive spaces

fire tree stone

a structure of dust

despair and hope.

Ursula Koziol