Διαμαντένιο Σούρουπο - Diamond Dusk

 

Λίγο πρίν το διαμαντένιο σούρουπο εκείνος

μάζευε σύννεφα στο καλάθι με τις πικροδάφνες.

Το καλοκαίρι είναι ο γηραιός κύριος στην Αραχώβης

που πουλάει λαχεία, ο διαβάτης που δανείζεται

ελπίδα και ψέμα, ποντάροντας στην επιείκια της νύχτας.

Περιφρόνια ακολουθεί : το βλέμμα υποτιμητικό

προς τα παιδιά χωρίς πρόσωπο.Ο απλός άνθρωπος

και το ανυπόφορο κοστούμι του. Ραμμένο υπομειδίαμα

χρηστής ζωής.

Πιό πέρα οι βαθμοφόροι: Τί είναι ο κάβουρας, τι η στολή του.

Τρία νιόγεννα γατάκια σ'ένα παλιό ψάθινο καπέλο,

στο ημιυπόγειο παράθυρο, κλαίνε για την ακαρδή τους μάνα.

Στα τραπεζάκια στο Αλεξανδρινό, η βιολίστρια με το δίκυκλο

παίζει κάποια άγνωστη εποχή του Βιβάλντι.

Στο ανώφλι της εισόδου στον αριθμό 40,

ένας παλιός αναστάσιμος σταυρός .Δέν άντεχε άλλο.

Λίγο πρίν το διαμαντένιο σούρουπο, o ίδιος εκείνος

έστριψε βιαστικά το κλειδί στην κλειδωνιά τού φθινοπώρου 
και χάθηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ.

.......................

Just before the diamond dusk, that man

picked up clouds in the basket of oleanders.

Summer is the old man in Arachovis st.

selling lottery tickets, passer-by who borrows 

hope and lie, betting on clemency of the night.

Contempt following: The look is derogatory

towards young people without a face.Simple man

and his intolerable suit.Just a  sewn smile 

of respectable life.

Not far away was the rank: Like a crab and its uniform.

Three new born kittens in an old straw hat,

down on a semi-basement window, cry for their heartless mother.

Round the tables of Alexandrino cafe, she violinist with the scooter,

plays some unknown season of Vivaldi.

On the lintel of the entrance in number 40,

there's an old Easter cross. So he couldn't take it any more.

Just before the diamond dusk, that same man

turned the key hastily in the lock οf the fall and 
disappeared as he had never ever existed.

Panagiotis Xourafas