Η Αλεξάνδρα γύρευε μιάν αγκαλιά,
πίσω από μάτια γαλανά δυό θλίψεις
επέστρεφαν σαν τα πουλιά οι εκλείψεις
και χτίζανε τα όνειρα χελιδονοφωλιά.
Δεν ήτανε στην ώρα του κι' αυτό το πλοίο
μαρμάρωσαν τα τρένα στους σταθμούς
ταξίδια ήσαν μέσα της χωρίς προορισμούς
οι μέρες διανυκτέρευαν σε άδειο πανδοχείο.
Η Αλεξάνδρα γύρευε μιάν αγκαλιά
να στάξει στο πουκάμισο ένα δάκρυ
μα εσύ την έσπρωξες με βία στην άκρη
λόγια πικρά της έδεσες σφιχτή θηλιά.
Με σπαραγμό κατέβαινε δύο δύο τα σκαλιά
από τα σύννεφα αχνά ξεγλίστραγε το φως,
στάσου κορίτσι μου μην φεύγεις διαρκώς
κι' άσε τον βόρειο άνεμο να σβήσει τα παλιά.
.......................
Alexandra desired a hug
behind blue eyes two sorrows
eclipses returned as birds
and dreams built a swallow's nest
Not even this ship was on time
trains were petrified in the stations
like journeys were without destinations
the days night stopped in a desert inn.
Alexandra desired a hug
to shed a tear on the shirt
but you pushed her violently away
and your bitter words tied her a tight loop.
With great pain she run down the stairs
from the cloud the light slinked a little,
hey you girl stop running away forever
and let the north wind erase the past.
No comments:
Post a Comment