Σχεδιάζει
ενα κλειδί του σολ
πάνω στα πόδια της
στα ύστερα του βράχου,
με ενα μολύβι λάγνας οργής
κλειδώνει
την παρτιτούρα της ερήμου
στο αίμα της.
Έτσι καμπυλώνει το φως
η μυστική μαινάδα
στο επίπεδο λευκό της ακουαρέλας,
με τις καμπύλες του μπούστου της.
Στο φλιτζάνι μου ψάχνω την μοίρα της
όπως διασταυρώνεται σκοτεινά
στην ηδονή του αηδονιού.
Ανακατεύω τον πικρό καφέ
με τον αγαπημένο Πούσκιν
μπας και σβήσω τη φωτιά,
μα εν τέλει καίγομαι,
απανθρακώνομαι
στην άκρη της γραφίδας της
με μιά και μόνο απορία:
Ποιά ειναι αυτή η κοπελιά
που το μπορεί έτσι απλά
να ζωγραφίζει μουσική;
..................
She is sketching
a sol key
over her legs
after the rock,
with a pencil of lustful rage
locking up
the partiture of desert
in her blood.
So this mystical maenad
is curving the light
on the aquarella's level white,
with the curves of her bust.
I'm looking at her destiny in my cup
as it is intersected darkly
with the pleasure of the nightingale.
Stirring the bitter coffee
with my beloved Pushkin
hopefully to put the fire out,
but ultimately I'm burned,
charred
at the tip of her stylus
with a single question left:
Who is that girl anyway
that can so simply
draw music?
Panagiotis Xourafas
No comments:
Post a Comment