Γυάλινος Ουρανός - Sky Of Glass

Καρδιά ανυποχώρητη

δωμάτιο με μολόχες 

και ασφόδελους

πίσω μας ενας σωρός εικόνες 

και αισθήματα που πασχίζουν 

να μπουν σε τάξη, μα ποτέ δεν 

το καταφέρνουν. 

Νυχθημερόν 

οι σκαπανείς της αρχαίας πόλης 

σκαλίζουν και

ξανασκαλίζουν τα μονοπάτια 

που δεν έχουν πιά πατημασιές

μονάχα ανάσες πουλιών 

γιατί αυτές ειναι τα μόνα αθάνατα 

ίχνη σε όλη την οικουμένη.

Στην αστική ερημιά του Ιούλη

σ'ολα τα μπαλκόνια του κόσμου 

μετά τα μεσάνυχτα 

και πριν το γιασεμί

τ'αλύγιστα λυγίζουν. 

Τους αρμούς του πεπρωμένου

χαλαρώνουν τα αρμυρίκια 

της προσωρινής ακτής,

που περιμένουν εκεί απο πάντα.

Οσο θυμάμαι απο το σχολείο 

ο ουρανός μας ειναι γυάλινος.

Κι αυτό ειναι το δυστύχημα:

δεν μας προφταίνουν οι δαίμονες 

και παραμένουμε άγγελοι μισοί.

...................

Uncompromising heart

room of mallows

and asphodels

behind us a pile of pictures

and feelings

struggling to get in order

but never achieve it.

Day and night

the pioneers of the ancient city

time and again scratch the pathways

they no more have footprints

but breaths of birds

for these are the only immortal

traces in the whole universe.

In the urban wilderness of July 

in all of the balconies of the world

after midnight

and before jasmine

the unbending bend. 

The hinges of destiny

are loosened by the tamarisks

of the temporary shore,

which wait there forever.

As far as I remember from school

our sky is made of glass.

And this is a misfortune:

the demons can't catch us

so we stay half angels.

Panagiotis Xourafas