La Famiglia Del Poeta - Η Оικογένεια Тου Пοιητή

 



















Τόσο αγαπιόμαστε
που κάθε σύγκρουση είναι μια λάμψη,
εδώ σφιχτά οι δυό μας
κοντά κάθε στιγμή, 
σε μιά σακούλα δεμένη με τη μοίρα:
τόσο ισχυρή νιώθει, οπως
τα τικ-τακ της αγάπης!
Πιά δεν βραδιάζει σπίτι μας,
πάντα μια έκρηξη μας φωτίζει
μόλις αγγιζόμαστε.
Αγαπιόμαστε, με αγάπη
που τυφλώνει κι άλλοτε
τσουρουφλίζει.
Είμαστε μια φαμίλια
από τσακμακόπετρες.

Κοιμάμαι δίπλα στο γιο μου.
Είναι ένα κρεβάτι τύχης και εκείνος συμφώνησε,
αν και απρόθυμα. Γι 'αυτό και αισθάνομαι
στ' αριστερά, πως βαριαναστενάζει,
αφρώδες στρώμα, κουβάρι από γρέζια,
πλαίσιο απο νήματα αγάπης για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια.
Τεράστια έκταση στη βία που ειναι τολμηρή.


 .......................................

Ci amiamo tanto 
ma ogni cozzo e un lampo, 
qui dentro, stretti stretti, 
vicini ogni momento 
in un sacchetto annodato dalla sorte: 
si sente forte come 
per gli urti ticchettiamo! 
Da noi non fa mai notte, 
c'e sempre uno sprazzo che scocca 
illumindandoci appena ci tocchiamo. 
Noi ci vogliamo bene, 
ma di un bene che abbaglia 
e certe volte scotta. 
Noi siamo la famiglia 
delle pietre focaie. 
 
Dormo accanto a mio figlio. 
E' un letto di fortuna e lui ha accettato, 
sia pure a malincuore. Cosi lo sento 
a fianco, che sospira pesante, 
stuoino di spuma, intreccio di bave, 
telaio d'amore filato per quasi quindici anni. 
Tremendo nella violenza che spavaldo … 

Valerio Magrelli