Πως ξεπερνάς εκείνο το τρέμουλο στα χείλια σου
πως ξεπερνας το μούδιασμα σε ολο το κορμί
πως ξεπερνάς την ζάλη στο κεφάλι σαν σε σιμώνει
πως ξεπερνάς το βλέμμα στα μαύρα της τα μάτια
πως ξεπερνας τα μαυρα της μαλλιά χυμένα στον λαιμό της
πως ξεπερνάς τον ηχο τον γλυκό στο λόγο της
πως ξεπερνάς εκείνο το χαμόγελο που αστράφτει ακόμα
πως γιατροί αγιάτρευτοι συντρέχετε τον πόνο και τον πόθο
πως ποιητές αποίητοι στοχάζεστε το χτές σαν σήμερα
για μένα ακόμα είναι ενα γλυκόπιοτο ποτό, σαν εκείνο
που εκλεβα κρυφά απο της μάνας μου το αρμάρι,
το γιατρικό της γιατρειάς μου..
Και φερνει ακόμα την κρυφή ελπίδα το άτιμο!
Οτι μετα πενήντα χρόνια καπου θα ανταμώσουμε
στα μάτια λεύτερα να κοιταχτούμε!
.........................
How you overcome that trembling on your lips
how you overcome the numbness all over the body
how you overcome the dizziness in your head closing
how you overcome the look at her black eyes
how you overcome her black hair spilled around her neck
how you overcome the sweet sound in her talking
how you overcome that smile still sparkling
how you doctors incurable, concur pain and lust
how you poets uncreated, chew yesterday like today
for me it is still a sweet drink, like that
I secretly stole from my mother's cabinet,
medicine of my cure ..
And still carries secret hope the damn thing!
That after fifty years will we meet somewhere
to look free at each other's eyes!
George Mavroeidis
(Translation: Panagiotis Xourafas)
No comments:
Post a Comment