Η Πανοπλία Της Μοναξιάς - The Armor Of Loneliness

Στα μαλλιά της είχε ακόμη
το περσινό Mαγιάτικο στεφάνι
που έπλεξε απ' τα λουλούδια
των ακριβοθώρητων νεκρών της.
Στον απόηχο του ιερού χορού
είρπε η λευκή σκιά της Μήδειας
παρέα με τ'αγέννητα παιδιά μας.
Κάτω απ' τα πόδια μας όμως,
το σιωπηλό ποτάμι επέστρεφε
με σκέψεις αποσυνάγωγες,
ανάστροφες ροές-όχι διαρροές
δίχως μπάσταρδα χαμόγελα
και χαύνα ..ώωω και ..ουάου!
Αλλά πάλι, θέλει πολύ αγώνα
ενάντια στην ειμαρμένη σου,
να διαλέγεις το θάνατο που θέλεις
στα δοκιμαστήρια της ζωής.
Δεν είναι κανενός το νούμερο
μα θα φορεθεί πολύ κι εφέτος,
η πανοπλία της μοναξιάς.


.......................



In her hair she still had
last year's May wreath
which she wove from flowers
of her seldom seen deceased.
In the aftermath of the sacred dance
crawled the white shadow of Medea
along with our unborn children.
Beneath our feet, however,
the silent river was coming back
with disowned thoughts,
reverse flows-not leakages
without bastard smiles
and flaccid ..oohs and ..woows!
Then again, it needs great struggle
against your own fate, 
to choose the kind of death you want
in the dressing rooms of life.
It is nobody's figure, but
will also be worn a lot this year,
the armor of loneliness.



Panagiotis Xourafas