Η Οργή Των Νεκρών Και Των Βράχων Τα Αγάλματα

Εμείς (οι Έλληνες πολίτες) διαφθείραμε τον Θ. Πάγκαλο.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης

ήδη από τον Μάιο του 2010 και ενώ η χώρα έμπαινε στην μέγκενη του μνημονίου έκανε διεθνή εκστρατεία για να πείσει τους ευρωπαίους εταίρους μας ότι δε φταίει αυτός και το σόι του 

(βλέπε οι υπόλοιποι πολιτικοί ) για την κατάντια της χώρας μιλώντας στην Οξφόρδη σε διεθνές ακροατήριο.
Φταίνε οι Έλληνες!
O Θ. Πάγκαλος ανέλυσε το πώς 

οι …διεφθαρμένοι έλληνες πολίτες διαφθείρουν τους έλληνες πολιτικούς λέγοντας χαρακτηριστικά :
«Κανένας πολιτικός δεν είναι τόσο διεφθαρμένος ώστε να βγαίνει στους δρόμους και να στρατολογεί ψηφοφόρους. 

Κάθεται στο γραφείο του και διεφθαρμένοι πολίτες πάνε και τον βρίσκουν».

Μάλιστα κατά τον κ. Πάγκαλο οι …διεφθαρμένοι έλληνες πολίτες είναι απόγονοι  μερικών αγραμμάτων που δεν μιλούσαν καν ελληνικά οι οποίοι έκαναν την επανάσταση του 21. Στην συνέχεια αυτοί οι αγράμματοι, όπως είπε, ψήφιζαν οποιονδήποτε για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Βέβαια δεν παράλειψε να προσθέσει ότι εκτός των άλλων οι Έλληνες έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι απόγονοι του Περικλή…Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. 

Ζηλεύοντας την «δόξα» των δικών του προγόνων που δεν διέπρεψαν για την προσήλωση τους στην δημοκρατία ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης... έθεσε εκτός νομιμότητας τις διαδηλώσεις και ταύτισε όσους μετέχουν σε  αυτές με... δολοφόνους. Με όσους για την ακρίβεια «οργανώνουν δολοφονίες άλλων ανθρώπων».
 (Αναδημοσίευση από άρθρο στο Greek Money 

- Independent News Portal , στις 4/1/2011)

Τί να πεί κανείς γι' αυτόν τον ολίγιστο και απεχθή αντιδημοκράτη γιαλαντζί Έλληνα...

Ίσως μόνο τα λόγια του Ελύτη απ' το Άξιον Εστί να του ταιριάζουν :

 
Τον πλούτο δεν έδωκες ποτέ σε μένα

τον ολοένα ερημούμενο 
από τις φυλές των Ηπείρων

και απ' αυτές πάλι αλαζονικά,
ολοένα, δοξαζόμενο!

Έλαβε τον Βότρυ ο Βορράς

και τον Στάχυ ο Νότος

τη φορά τού ανέμου εξαγοράζοντας

και των δέντρων τον κάματο 
δύο και τρείς φορές

ανόσια εξαργυρώνοντας.

Άλλο εγώ, 

πάρεξ το θυμάρι στην καρφίδα τού ήλιου δεν εγνώρισα

 και πάρεξ,

τη σταγόνα τού νερού στα άκοπα γένια μου δεν ένιωσα

μα τραχύ το μάγουλο έθεσα στο τραχύτερο της πέτρας

αιώνες και αιώνες.

Εκοιμήθηκα πάνω στην έγνοια της αυριανής ημέρας
όπως ο στρατιώτης επάνω στο τουφέκι του.
Και τα ελέη της νύχτας ερεύνησα
όπως ο ασκητής το θεό του.
Από τον ιδρώτα μου έδεσαν διαμάντι
και στα κρυφά μου αντικαταστήσανε 
την παρθένα του βλέμματος.
Εζυγίσανε την χαρά μου και την βρήκανε, λέει, μικρή
και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.
Την χαρά μου κάτω πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε
και στερνά την πέτρα μου αφήσανε,
τρομερή ζωγραφιά μου.
Με πελέκι βαρύ την χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν,
με καλάμι πικρό την χαράζουν, την πέτρα μου.
Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός, τόσο βγαίνει πιο καθαρός
ο χρησμός απ' την όψη μου:


ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ'ΑΓΑΛΜΑΤΑ!




Odysseas Elytis